Vroeger wilde ik Spider-Man worden. Ik droomde ervan om in dat prachtige rood-blauwe pak door de straten te slingeren en slechteriken te verslaan. Met superkrachten de wereld veiliger maken terwijl iedereen je op straat toejuicht: welk klein jongetje wil dat nu niet? Inmiddels ben ik volwassen (officieel dan) en stiekem lijkt het me nog steeds leuk om Spider-Man te zijn. Alhoewel, “lijkt”… zeg maar gerust “leek”. Want sinds ik The Amazing Spider-Man 2 heb gespeeld, is mijn superheldenwens als sneeuw voor de zon verdwenen. Als dit is hoe het leven van de Spinnenmans eruitziet, ben ik blij dat ik een simpele gamejournalist ben geworden.
Het leven van Peter Parker in The Amazing Spider-Man 2 is namelijk geen pretje. Ik vermoed dat dat Beenox zich heeft gerealiseerd dat het sinds Spider-Man 2: The Game (uit 2004) geen fatsoenlijk Spider-Man-spel meer heeft weten te produceren en de moed inmiddels heeft opgegeven. Waar het in de vorige Spider-Man-games nog een beetje zijn best deed om origineel en vernieuwend uit de hoek te komen, lijkt het alsof de ontwikkelaar met dit deel niet eens meer heeft geprobeerd om een toffe game neer te zetten. Nu is het natuurlijk oneerlijk om de schuld bij Beenox neer te leggen: Activision heeft hier de touwtjes in handen en geeft ontwikkelaars van licentiegames keer op keer te weinig tijd en budget om met een fatsoenlijk eindproduct te komen. Maar de consument koopt het toch wel, dus who cares?
Spider-Man Arkham?
The Amazing Spider-Man 2 plaatst ons wederom in een virtueel, door criminaliteit geteisterd New York. Deze stad dient niet alleen als centrale hub voor de “verhalende” missies van de game (“verhalende” staat hier expres tussen aanhalingstekens, want een coherent verhaal schittert door afwezigheid), je vindt er ook een lading zijmissies en collectables. Hoewel het verzamelen van strippagina’s om zo echte stripboeken vrij te spelen erg tof is, valt er voor de rest weinig leuks te doen in de straten van de Big Apple. Desalniettemin onderscheidt de game zich op één vlak van zijn genregenoten: het webslingeren. Hiervoor dien je de twee triggers op je controller te gebruiken, waardoor je zelf kunt kiezen of je een web wilt schieten uit Spideys linker- of rechterhand. Die keuze klinkt nogal triviaal, maar doordat je web dit keer ook echt ergens aan vast moet plakken (de tijd dat je webdraden op magische wijze aan de lucht werden bevestigd, is dus voorbij), is het belangrijk om goed af te wisselen.
Het webslingeren werkt op zich redelijk, maar je zult nooit het idee hebben dat je volledige controle hebt over Spider-Man. Het voelt – net als zo’n beetje alles in deze game – simpelweg afgeraffeld en ongepolijst aan. Hetzelfde geldt voor de combat. De makers hebben duidelijk inspiratie gehaald uit het vechtsysteem van de Arkham-games, maar toch is Beenox erin geslaagd om zo’n beetje alles wat die spellen vet maakte, weg te laten uit de combat in The Amazing Spider-Man 2. Gevechten bestaan uit niet veel meer dan constant rammen op de aanvalsknop, waarbij je tussendoor af en toe op driehoekje zult moeten drukken om de aanval van een vijand te ontwijken. Ook hierbij heb je vaak het gevoel niet de volledige controle te hebben over Spidey, wat de ervaring nog slechter maakt.
“Free”-roamen
Het “verhaal” van The Amazing Spider-Man 2 bestaat uit niet veel meer dan een aaneenschakeling van slechteriken. Wanneer je net de ene hebt verslagen, duikt er “toevallig” weer een andere op en als je die de grond in hebt getimmerd, staat de volgende alweer op je te wachten. Deze verhaalmissies zijn bovendien zo repetitief als een gemiddeld potje Jeu de Boules, want ze volgen altijd hetzelfde patroon: vecht eerst tegen wat identiek ogende vijanden in een ongeïnspireerd gebouw, om vervolgens de echte slechterik te bereiken – die in vrijwel alle gevallen ook te verslaan is door op de juiste momenten op de aanvals- en ontwijktoetsen te drukken. Na al dat repetitieve gebeuk verlang je naar wat afwisseling, maar wanneer die eindelijk komt in de vorm van de oersaaie Peter Parker-gameplay (waarbij je als Peter stompzinnig rondloopt en foto’s van allerhande objecten moet nemen), begin je bijna terug te verlangen naar de gevechten.
Je zou hopen dat het free-roamen door New York tussen de missies door dan op z’n minst nog een beetje leuk is, maar helaas is niets minder waar. Dit is grotendeels te wijten aan het frustrerende “Hero/Menace”-systeem. Wanneer je slingert door de stad, verschijnen er regelmatig willekeurig icoontjes op je minimap. Deze geven aan dat er op dat moment een misdaad plaatsvindt. Dit soort “random encounters” zien we in bijna alle free roaming-games, maar het verschil is dat je in The Amazing Spider-Man 2 verplicht bent om deze missies te voltooien. Doe je dit niet, dan vinden de inwoners van New York je een stomme stommerd en komt de politie achter je aan. Deze misdaadmissies zijn niet alleen ontzettend repetitief (je raadt het al: je moet opnieuw simpelweg vijanden verslaan), ze verschijnen ook nog eens veel te vaak. Dit leidt ertoe dat je nooit even rustig door New York kunt slingeren zonder verplicht te worden om dingen te doen waar je helemaal geen zin in hebt. Dat maakt zelfs het free-roamen in New York tot een vervelende ervaring, waarmee een nieuw dieptepunt is bereikt in de geschiedenis van Spider-Man-games.
Conclusie
The Amazing Spider-Man 2 is in alle opzichten kut. Het “verhaal” is warrig, de combat is saai, webslingeren werkt matig, free-roamen door New York is frustrerend dankzij de verplichtingen, de missies zijn repetitief… en zo kan ik nog wel even doorgaan. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de graphics! Ik speelde de PlayStation 4-versie en zelfs die zag eruit als een lelijke last-gen game. De druppel die de veel te grote emmer deed overlopen, is dat Stan Lee in deze game een persoonlijke vriend van Peter Parker is die een eigen stripwinkel bezit… Dat is zo lame en beledigend voor het bronmateriaal dat ik er geen woorden voor heb. Activision laat zich met The Amazing Spider-Man 2 van zijn slechtste kant zien en het resultaat is een wanproduct dat de naam “Spider-Man” onwaardig is. En dat doet, in mijn Spider-Man-minnende jongenshartje, stiekem toch wel pijn.
aihhh. Ik had al niet zo een hoge verwachting van deze game maar zo slecht… 🙁
Ik zie wel een soort patroon ontstaan bij Activion: als het geld gaat naar Call of Duty en als ze wat overhouden gaat het naar dit soort games. (wat dus een baggergame word)
wat is er negatief aan Stan Lee?
Stan Lee als vriend van Peter is een logisch vervolg van de gebeurtenissen uit deel 1… ik zie daar geen minpunt in?
Dat hij een stipboekhouder is en een persoonlijke vriend van Peter Parker. Dat is best wel heel lame lijkt me…
Wel jammer dat het weer zon flopgame is geworden. Er zit heel veel potentie achter een spider man game. Dan moet ik namelijk ook denken aan Spider-man 2 die een beetje was gebasseerd op de films van de vorige trilogie. Dat was nou eens een echte spider-man game.
Het vechten vind ik zo erg nog niet, maar ik geef toe dat het niet heel diepgaand is. Wat inderdaad wel irritant is zijn die hero-menace dingen. Je wordt namelijk niet enkel in de stad afgestraft omdat je een menace bent, maar ook in missies doordat je een negatieve bonus krijgt. Deel 1 was daarin een stuk simpeler en leuker.
Ik vind een 4 trouwens nog erg hoog als het een kut spel is zoals in de conclusie staat. Dat terzijde.
Dank je voor de duidelijke review en het bijbehorende cijfer. Deze game wordt door sommige sites nog verdedigd ook, wat bij mij erg tegen het zere been is. Activision blijft dit soort smerige trucjes maar uithalen om maximale profit uit een licentie te halen met minimale inzet en middelen. Dan hoor je terug dat “de game in essentie goed is”…. Een autodief is in essentie ook goed, tot hij besloot mijn auto te jatten (ander verhaal, zelfde frustratie). Deze game had gewoon nog zeker een jaar nodig voordat hij “af” was geweest, maar Activision besluit evengoed dit excuus voor een game uit te brengen. Ze hebben compleet geen respect voor gamers en/of liefhebbers van Spiderman. En wij hebben dan nog Gamersnet om ons te waarschuwen, maar denk aan de gemiddelde papa of mama die voor kleine Klaasje Spiderman kopen voor z’n verjaardag omdat hij zo’n fan is van de film….nou, je kan net zo goed een drol mooi inpakken. Als een game met liefde is gemaakt, maar faalt…dan is dat vervelend maar daar kan ik mee leven. Maar als een game wordt uitgebracht waarbij het duidelijk is dat iedereen bij de publisher weet dat de game ver van klaar is, dan is dat je reinste diefstal. De Spiderman licentie biedt de mogelijkheid om zelfs de Arkham serie in de schaduw te zetten; spiderman’s manier van voortbewegen en z’n combat mogelijkheden zijn zó uitgebreid. Geef een developer dan ook de tijd dit allemaal in de game te passen en zorg ervoor dat je de consument bindt door ze goede games te geven ipv ze weg te jagen met meuk die half klaar is. Hoe lang moeten wij als gamers nog toekijken dat bedrijven als Activision en EA games uitbrengen die 50% zijn van wat de bedoeling is terwijl ze bedrijven als Nintendo uitlachen omdat die wél een bepaalde kwaliteit willen waarborgen? Stop met het blind trekken van de beurs en koop enkel games die je zuur verdiende geld verdienen.
Erg zonde….. jammer…..
Als je gewoon graag wil webslingeren, raad ik je aan om Spiderman 2 op de PS2 of Xbox te spelen. Dat is zelfs vandaag de dag echt nog heerlijk om te doen. 😛 Werkt precies zoals je zou willen dat het werkt. Geen idee waarom dat compleet overboord is gegooid voor waardeloze alternatieven.
Jammer dat ze het zo verkloot hebben.
Dit. 🙂
Klopt, webslingeren werkt in Spider-Man 2 nog het best! Het is dan ook eigenlijk triest dat ze dit systeem na negen jaar – en twee generaties consoles – enkel slechter hebben gemaakt.
Jammer meer wel te verwachten/