Watch_Dogs hands-on

Watch_Dogs had al lang en breed onze consoletjes warm moeten houden. De hackergame wist al vanaf de aankondiging op de E3 van 2012 vele gamers te laten smachten naar de release, maar die werd plots een heel eind weggeschoven. Nu de lente rustig op gang begint te komen, nadert ook de freeroamer van Ubisoft Montreal alsnog de winkelschappen. Ik trok met Ubisoft het prachtige Parijs in om nog één klapper van een Watch_Dogs previewsessie bij te wonen. Ruim vier uur lang heb ik rondgelopen in het Chicago van Watch_Dogs, en dit zijn mijn bevindingen…

Chicago leeft

Ubisofts nieuwe paradepaardje is zonder meer een big budget game, dat zal elke gamer vlot beamen na het voelen van de atmosfeer van Watch_Dogs. De introducerende cutscenes, de manier waarop protagonist Aiden wordt neergezet, de tutorial-missie en je eerste paar blokjes om in Chicago: je voelt het. Watch_Dogs oogt, ruikt en smaakt gewoon gelikt en verzorgd. Dat wil overigens niet per direct zeggen dat de grafische praal van de game bepaald ‘mindblowing’ is. Sterker nog, ook Watch_Dogs oogt grafisch als een typische cross-gen game. Het is een game die weliswaar bedoeld is voor de nieuwe generatie consoles, maar ook nog kampt met de kwaaltjes van een last-gen game. Denk aan de grafische prestaties van ‘next-gen’ titels als Assassin’s Creed IV: Black Flag of het recent verschenen Thief. Het oogt vlot en verzorgd, maar het is niet de grafische next-gen knaller die je hoopte te scoren voor je nieuwe consoletje.

Maar, grafisch gezeik terzijde gezet, de wereld leeft. Dat moet zonder meer gezegd worden. Het Chicago van Watch_Dogs is een hectische boel met aardig wat volk op straat. In het drukke centrum lopen veel zakenmannen en -vrouwen stug door, in de sloppenwijken zie je groepjes heren buiten een café beatboxen en rappen. En, natuurlijk, elk van deze individuen heeft een eigen verhaal. Middels de Profiler App van Aiden zie je wat mensen bezig houdt en vaak genoeg heb je er als speler baat bij om de persoon in kwestie te hacken. Steel wat harde cash van iemands online bankrekening of luister belangrijke gesprekken af (“Ik leg het pakketje daar neer” of “Ik ga mijn ex zus en zo doodschieten”) en handel naar je eigen plezier of principes. Natuurlijk met alle gevolgen van dien.

Genoeg te doen

Deze willekeurige activiteiten zijn er genoeg om te vinden in de wereld van Watch_Dogs, maar ook qua missies, zijmissies en andere activiteiten is de game goed aangedikt. Het verhaal van Watch_Dogs neemt naar verluidt toch al snel 40 uur van je leven in beslag, maar daarnaast is er ook genoeg te beleven. Er zijn missies waar je geacht wordt tactisch een hele convooi aan criminelen in een korte tijd uit te schakelen, je kunt op zoek naar een groot aantal collectibles (zoals verstopte lijken, ctOS-torens, QR-codes, dertig unieke privacy-inbraken en nog veel meer) en er zijn zelfs experimentele drugs waarmee Aiden zich even in een knotsgekke minigame waant. Leuk is ook dat je in elk van de activiteiten nieuwe vaardigheden of wapens voor Aiden kan ontgrendelen. Zodoende pusht de game je om veel verschillende activiteiten uit te proberen, wat je ongetwijfeld volop zal doen. De problemen waar de eerste Assassin’s Creed mee kampte, die zul je in ieder geval niet terugvinden in Watch_Dogs.

Middels een strak ontworpen ‘Progression App’ voor de in-game smartphone kun je snel een overzicht krijgen van wat er zoal te doen is in de Chicago. Vanuit hier schakel je gemakkelijk over naar alle collectibles en de vele vaardigheden die je nog kunt vrijspelen voor Aiden. Ook deze ‘skilltree’ wist me positief te verrassen: het is zowaar mogelijk om Aiden en zijn arsenaal naar je eigen hand te schapen. Als speler bepaal jij zelf of je juist betere hacks en vaardigheden, of juist meer verschillende wapens, voertuigen en gadgets wilt ontgrendelen. Allemaal door veel bezig te zijn in de wereld en op zoek te gaan naar de vele activiteiten. Zodoende is er ook sprake van een licht RPG-gevoel in Watch_Dogs, wat ik persoonlijk een erg fijne toevoeging vond. Want laten we eerlijk zijn, een heleboel gave vaardigheden vrijspelen is nu eenmaal retegeil.

Hack ‘n’ shoot ‘n’ sneak

Maar dan: het hacken zelf, natuurlijk een immens belangrijk aspect voor de gameplay van Watch_Dogs. Onze protagonist Aiden wordt nu eenmaal neergezet als een ervaren hacker en het dwarszitten van je tegenstanders middels ctOS (het besturingssysteem van de gehele stad) is de meest prominente schakel in de gameplay-mechaniek. Mijn inziens is het hacken an sich niet erg interessant (het is en blijft bij het gebruik van slechts één knop), maar het zijn juist de keuzes die je maakt wat het hacken interessant maakt. Moet je bijvoorbeeld (digitaal) infiltreren in een bepaald, afgebakend en beveiligd gebouw, dan is het volledig aan de speler hoe je dat precies bewerkstelligt. In sommige gevallen is het mogelijk om de hele klus te klaren zonder ook nog maar een poot in gevaarlijk terrein te zetten, maar je kunt het natuurlijk ook compleet anders aanpakken…

Het hacken vergt namelijk vaak een zekere vorm van tactisch en inzichtelijk denken, terwijl je als speler ook je vuurkracht of je sluipvaardigheden in kan zetten om te komen waar je moet zijn. Hoe je te werk gaat bepaald niet alleen hoe de game op jouw reageert, het verandert ook hoe je de game ervaart. Het aanpassen van je speelstijl maakt het dat je bijna een andere game lijkt te spelen. Al sluipende voel je je als Splinter Cells Sam Fisher en al schietende waan je je even een soort Max Payne. Minus de grote sprongen en je kogelwerende huid. Aiden is en blijft natuurlijk fysiek niet al te indrukwekkend, dus à la Gears of War het gevaar in rennen en je problemen wegschieten, zit er niet in. Blijf tactisch en gebruik je hacks om de overhand te winnen.

Automobiele ergernis

Het besturen van voertuigen in de game is een feature waar ik minder over te spreken ben. Gamers die veel ervaring met Grand Theft Auto V hebben (lees: ‘net als ik volledig gewend zijn aan’), zullen ongetwijfeld merken dat de auto’s en motoren soms aanvoelen als winkelwagentjes. Ze glijden maar al te snel alle kanten op en een botsing resulteert eerder in een soort flipperkast-effect dan in een abrupte stilstand. Vorig jaar verkondigde lead game designer Danny Belanger dat het rijden in Watch_Dogs aan zou voelen als een realistische racer, maar mijn inziens neigt het eerder naar het racen uit een game als Saints Row. Desalniettemin kun je met een beetje gewenning, alsnog veel lol hebben in het rondrijden door Chicago, al is het maar voor het beluisteren van de prima in-game radiokanaal of het inademen van de sfeervolle stad.

Vanuit voertuigen is het overigens niet mogelijk om met een vuurwapen te schieten, wat voor velen wellicht aan zal voelen als een gemis. Vooral wanneer je iemand die zelf nota bene in een auto rijdt, dient te stoppen, voelt het erg scheef aan dat je Aidens pistool niet kan trekken op een motor. Hier probeert Watch_Dogs natuurlijk te scoren door de speler opzettelijk te laten hacken, maar dat kan snel in herhaling vallen. Vooral vroeg in de game neigt het naar irritatie door herhaling: Aiden kan alleen stoplichten hacken om auto-ongelukken te veroorzaken, wat toch vaak misloopt. Later zul je ook barricades tevoorschijn kunnen hacken of ontploffingen vanuit het riool triggeren, maar ook dat blijft misschien niet altijd even verfrissend. Watch_Dogs is dus veelbelovend op de voet, maar zou mogelijk qua gameplay te voertuig een tikkeltje tegen kunnen vallen. Keer op keer drie dezelfde trucjes vanuit een auto doen kan niet eeuwig leuk blijven.

Desalniettemin zijn de achtervolgingen in de auto toch aardig spannend. Doordat de politie in Watch_Dogs ook werkt met ctOS, kunnen ze je gemakkelijk traceren en vervolgens ook bijhouden. Met behulp van scans rondom een de plek waar een 112-oproep is gedaan, weet vrouwe justitie jou gemakkelijk als de dader aan te wijzen. Als vigilante is het dan natuurlijk extra lastig om weer onder te duiken, aangezien het zomaar neerpoffen van de toesnellende politie je reputatie weinig goed doet. Ontsnappen in een voertuig is dan vaak toch je beste optie, waarna natuurlijk de achtervolging volop wordt ingezet. De juten afwenden is daardoor nog een vrij pittige taak, die gelukkig wel heel vermakelijk is.

Meer multiplayer

Qua multiplayer is Watch_Dogs gelukkig ook rijker dan ik me voorheen had voorgesteld. We kennen natuurlijk allen de mogelijkheid om in te breken bij een anders singleplayer-ervaring, wat al een erg vermakelijk kat-en-muis-spel bleek, maar er is meer. Zo is het bijvoorbeeld mogelijk om met drie tot acht andere spelers samen te werken in de ‘Decryption Missions’, maar kun je ook tegen elkaar racen of ervoor kiezen samen te freeroamen (een optie die nog toegevoegd moest worden). De multiplayer-mogelijkheden heb ik tijdens de previewsessie niet volledig aan de tand kunnen voelen, maar het aanbod staat in ieder geval sterk. Daarnaast belooft de Companion App van Watch_Dogs ook nog eens een schoolvoorbeeld voor game-apps te worden. Het concept om de speler met een tablet te laten jagen op de console-gamer (middels ctOS natuurlijk) is ingenieus. Maar de app werkt daarnaast ook vlot en is erg vermakelijk om samen op de bank elkaar in de weg te zitten met juist de controller of het tablet in de hand. Voor het eerst sinds tijden weer eens lekker cross-platform gamen, kudos!

Voorlopige conclusie

Ik zou graag nog verder uit willen wijden over mijn speelsessie met Watch_Dogs, maar ik ben bang dat de samenhang van dit artikel dan (compleet) geruïneerd raakt. Het komt er op neer dat vier uur met de game een nogal overweldigende ervaring kan zijn, waarna je naar meer en meer smacht. Ik wacht in ieder geval rustig af tot de game in de schappen ligt op 27 mei, want ik heb in Parijs al een gezonde zin naar Watch_Dogs gekweekt.

Mocht je verder nog met vragen zitten over specifieke aspecten of features van Watch_Dogs, stel ze dan gerust in de reacties hieronder, ik zal ze met alle liefde pogen te beantwoorden!