Dark Souls II

Er zijn van die games, waaraan je terugdenkt en wenst dat je er nooit mee in aanraking was gekomen. Ik denk dan terug aan mijn kinderjaren, een tijd waarin ik niet iedere maand weer met een nieuwe game in aanraking kwam en daarom gedwongen werd om het geringe aantal games dat ik in mijn bezit had tot op het bot uit te wonen. We keren terug naar het 8 bit-tijdperk met beruchte titels als Battletoads, Ninja Gaiden (Shadow Warriors) en Contra (Probotector). Save points kenden we nog niet en bij een “game over” mocht je dus gewoon opnieuw beginnen. Maar omdat er toentertijd voor mij geen andere game klaarlag waar ik me op kon richten, ontpopte zich bij dit soort lastige gevallen de ware doorzetter in mij. Keer op keer genadeloos onderuit, wonden likken en opnieuw proberen, dat vormde het devies.

Wat hebben we het tegenwoordig toch eigenlijk maar makkelijk met (in vele gevallen) de mogelijkheid om op ieder gewenst moment te saven, de vele checkpoints en het ontvangen van in-game hints. Maar in 2010 verscheen ineens de actie-RPG Demon’s Souls, een game die qua moeilijkheidsgraad doet denken aan die beruchte 8 bit-producten van weleer en hier zonodig nog een schepje bovenop gooit. In 2012 verscheen Dark Souls, de spirituele opvolger van Demon’s Souls. Na enig aandringen van een vriend ben ik gedurende de afgelopen paar maanden met de game aan de slag gegaan en maakte ik kennis met het genadeloze spelconcept dat door fans aanbeden, maar soms ook vervloekt wordt. Aangezien ik één van de enigen op de redactie ben die zelfkastijding als een plezante vrijetijdsbesteding ervaart, mocht ik de afgelopen twee weken met opvolger Dark Souls II aan de gang. Had ik dit wel moeten doen?

Die verdomde vloek

Qua narratief is Dark Souls II zeer vergelijkbaar met zijn voorganger. Wederom bedien je een personage dat vervloekt is en staat je reis in het teken van het vinden van een manier om je van deze vervloeking te ontdoen. Dit klinkt op het gehoor als een eenvoudige onderneming, maar fans van deze serie weten wel beter. Om deze trip te overleven moet je bereid zijn om tijd te investeren, moet je bereid zijn om de vele sterfmomenten voor lief te nemen en moet je op ontelbare momenten in staat zijn om de rug te rechten en vastberaden terug te keren. Ten slotte moet je ervoor zorgen dat er zich geen mensen in jouw directe omgeving bevinden terwijl je deze game speelt, want de vloek slaat geheid op je over. Er zullen verwensingen uit je mond ontsnappen waarvan je het bestaan niet wist, verwensingen zo gruwelijk dat je er spontaan van schrikt wanneer je ze, al dan niet vergezeld van je gamepad, op het scherm afvuurt. Hebben we er al zin in?

Hou je van pittig?

Mensen die niet bekend zijn met het spelconcept van deze intens pittige serie zal ik even bijspijkeren: Dark Souls II is een third person action-RPG die qua visuals overeenkomsten vertoont met de befaamde Elder Scrolls-serie. Dark Souls II zou je kunnen zien als een soort van Skyrim voor hardcore fanaten. Je start een game en na een korte introductie creëer je een karakter op basis van de verschillende klassen. Vervolgens word je in de speelwereld gedropt en moet je het vanaf dit moment zelf zien te rooien. Er wordt je werkelijk niets voorgekauwd. Waar moet je heen? Geen idee. Hoe moet je bepaalde problemen aanpakken? Zoek het maar uit. Tijdens je avontuur kom je kampvuren tegen die als rustpunt fungeren, maar waar je ook terugkeert nadat je ergens gestorven bent. Door het omleggen van vijanden vergaar je souls (zielen). Deze souls gebruik je voor alles: het aanschaffen van broodnodige uitrusting en items, maar ook voor het levellen van je karakter. Dit levellen kun je slechts op één specifieke plaats doen, waardoor je niet altijd in staat bent om je zuurverdiende souls in te wisselen wanneer het jou uitkomt.

Tot nu toe is het nog behapbaar. Maar dan is er nog een heel verraderlijk addertje onder het gras: wanneer je sterft, keer je terug naar het laatste kampvuur waar je geweest bent, maar al je vergaarde souls blijven op je sterfplek achter. Je krijgt vervolgens maar één kans om ze weer op te halen, want enkel je laatste sterfplek en het aantal souls dat je op dat moment in het bezit had, worden onthouden. Ga je ergens dood met 5.000 souls op zak? Hoop dan maar dat je in je volgende leven op dit punt terug kan keren om ze te claimen, want sterf je vervolgens onderweg met enkel 200 souls op zak, dan heb je gewoon pech gehad en zit je vervolgens in een hoekje te huilen om de 4800 souls die je zojuist door de neus zijn geboord. In acht genomen dat een moment van onachtzaamheid bij de meest eenvoudige opponenten al een wisse dood kan betekenen, maakt dit addertje een python van formaat en een bron van vele scheldkanonnades.

Een ander element waar de Souls-serie om bekend staat, zijn de enorm pittige en omvangrijke boss battles die je voor de kiezen krijgt. Ten eerste ogen deze lieden indrukwekkend, daarnaast blijken ze in een gevecht ook net zo indrukwekkend als ze ogen. Eén of twee rake klappen van één van deze bad boys is meestal dodelijk, dus voorzichtigheid is te allen tijde geboden. De kunst is in eerste instantie om zo lang mogelijk overeind te blijven om uit te vinden welk aanvalspatroon deze opgepompte bikkels hanteren. Vervolgens dien je hier op basis van deze informatie een countertactiek op te ontwikkelen. Je gevoel voor timing zal danig op de proef worden gesteld, want één foute beweging en het is einde oefening. Bedenk je dan nogmaals dat je ook je souls verliest en de weg richting deze boss foutloos moet afleggen om ze terug te krijgen en je krijgt een idee van het onheil waar je jezelf als speler instort. Hoewel ik tijdens mijn eerste bossfight merkte dat ik het Dark Souls-reglement nog goed beheerste en me binnen drie pogingen van het enorme gevaarte wist te ontdoen, ging het bij een zwevende ridder, genaamd ‘The Pursuer’, goed mis. Hoewel ik het aanvalspatroon al snel doorhad, bleek mijn gevoel voor timing mij nog wel eens in de steek te laten, waardoor ik ook na twintig verwoede pogingen nog steeds aan het kortste eind trok. Dat, beste lezers, is Dark Souls II ten voeten uit.

Grote en kleine veranderingen

De bovenstaande beschrijving is voor ervaren Dark Souls-spelers natuurlijk bekend. Brengt dit tweede deel ook nog wat vernieuwingen met zich mee? Naast enkele aanpassingen verandert er in de grote lijn weinig en dat zal de fans veelal plezieren. Dark Souls II ziet er er ten opzichte van zijn voorganger nog beter uit. Dit heeft te maken met een nieuwe grafische engine die From Software in gebruik heeft genomen. Vooral op het gebied van lighting is er verbetering merkbaar. Daarnaast zijn alle bewegingen van de verschillende personages door middel van motion capture-technologie tot stand gekomen, waardoor alles nog gedetailleerder oogt.

Naast de uiterlijke aanpassingen zijn er echter ook nog een aantal kleine aanpassingen op het gebied van gameplay. Deze kleine aanpassingen kunnen echter wel een grote invloed hebben op het spelverloop. Om te beginnen level je het karakter niet meer bij een kampvuur, maar bij een NPC, de Emerald Herald. Daarnaast kun je bij deze dame eventueel gevonden estus-scherven upgraden naar een extra lading voor je estus flask. From Software lijkt met deze aanpak terug te grijpen naar voorganger Demon’s Souls. De kampvuren vervullen, naast rust- en savepunt (auto save), nu ook de rol van travel hub; wanneer je bij een kampvuur gaat zitten krijg je de optie om jezelf kosteloos naar ieder ander aangestoken kampvuur te teleporteren. Dit is een enorm prettige toevoeging die een einde maakt aan het soms langdurige backtracken dat ik tijdens voorganger Dark Souls nog wel eens ervoer.

Wanneer je in Dark Souls II als mens sterft, verander je in een hollow (ondode). Waar het in Dark Souls onder meer het nadeel met zich meebrengt dat je geen NPC’s of online spelers om hulp kan vragen bij bossfights (maar door online spelers ook niet aangevallen kan worden), word je in Dark Souls II ook nog eens met tien procent gekort op je hitpoints. Deze strafkorting kan oplopen tot een totaal van vijftig procent. Je kunt je hollow status weer omzetten naar je oorspronkelijke menselijke vorm, maar dit kost je dan een human evigy, vergelijkbaar met de humanity uit Dark Souls. Human evigy’s zijn echter vrij schaars, waardoor je hier zeer voorzichtig mee om moet springen. Met name tijdens bossfights wil je graag al je hitpoints tot je beschikking hebben, dus probeer op deze momenten in te zetten. Of je kunt er gewoon voor zorgen dat je nooit dood gaat. Dus, ja…

Is er een passage waar je je op stukbijt? Loop je continu weer over dezelfde platgetreden paden in de hoop je zoveelste verloren pakketje souls terug te vinden? Dit is een situatie waar je hoe dan ook een keer tegenaan zult lopen, Dark Souls II draait tenslotte om doodgaan. Je zult echter ook merken dat het aantal tegenstanders in dit gebied na een aantal sterfmomenten langzaam afneemt. Enerzijds is dit heel prettig, zeker wanneer je voor de tiende keer de degens met een eindbaas moet kruisen. Anderzijds ontneemt de game jou hiermee de mogelijkheid om langdurig souls te grinden. Zo vergevingsgezind is het dus allemaal niet.

Hoewel je de game voor het leeuwendeel in hollow vorm speelt, gaf het je altijd het voordeel dat je in deze staat gevrijwaard bleef van malafide online spelers die jouw speelwereld binnendringen met enkel het doel om een dolk in je rug te drukken. In Dark Souls II wordt met deze traditie schijnbaar gebroken en ben je dus ook als hollow niet meer veilig voor online gespuis. Ik moet jullie echter een zinnig oordeel over de online ervaring schuldig blijven, aangezien ik de game voor de officiële releasedatum aan het testen ben en dus online hulp noch concurrentie heb ervaren.

Conclusie

Dark Souls was niet voor iedereen weggelegd en dit is voor Dark Souls II niet anders. Hierdoor zal de game vermoedelijk vooral de trouwe fans aanspreken. Ben je nieuw met de serie, dan moet je jezelf vooraf de vraag stellen of je wel voor deze keiharde serie gemaakt bent. Tijdens het spelen van dit tweede deel kan ik met de kenners meeknikken en aangeven dat de game weer onmenselijk pittig is. Deze openbaring is echter een open deur van een vergelijkbaar formaat als de spontane voorspelling dat Ajax binnenkort op een tochtig parkeerterrein in Amsterdam Zuid-Oost de titel staat te vieren. Echter, nadat ik voor de twintigste keer het inmiddels overbekende lemmet van meneer de Pursuer mocht aanvoelen, begon een andere vraag steeds nadrukkelijker op de deur te kloppen: is Dark Souls II eigenlijk wel leuk? Deze vraag blijkt een stuk lastiger te beantwoorden. Enerzijds is er geen vergelijkbaar gevoel als de gelukzalige ervaring die het verslaan van een eindbaas geeft. Anderzijds is de route naar dat succes gevuld met obstakels en momenten van intense frustratie, dat ik bijna geneigd ben om te zeggen dat laatstgenoemde een zeker overwicht heeft ten opzichte van de spaarzame momenten van intens geluk die Dark Souls II me tot nu toe gegeven heeft.

Voor fans van de serie is Dark Souls II verplichte kost. Voor action-RPG-fans die niet terugdeinzen voor een ouderwetse uitdaging zou Dark Souls II de game kunnen zijn die je voor de rest van het jaar van de straat houdt. Ben jij echter gesteld op je save points, acceptabele moeilijkheidsgraad en ontbeer je het geduld om twintig pogingen op een eindbaas te moeten ondernemen, dan denk ik dat Dark Souls II van je lijstje kan worden geschrapt. Dit zou jammer zijn, want je loopt een heerlijk pittige strijd mis. Het schelden op een game was nooit zo frequent en nimmer zo fijn. Dank je, Dark Souls II, ieder woord was gemeend.