Lone Survivor vertelt het verhaal van ‘Operation Red Wings’. Een groep soldaten moet in 2005 een Al-Qaida kopstuk elimineren. Wanneer de missie echter fout loopt moeten de 4 soldaten vluchten voor hun leven, op de voet gevolgd door een klein leger van militiemannen, door de bergen van Afghanistan.
Lone Survivor is een verfilming van een waargebeurd verhaal. Hoewel ik hier standaard al erg van hou, is het toch wel een speciale film geworden. Een film die je niet bekijkt, maar beleeft. Na een -naar mijn mening toch iets te korte- introductie van de personages begint de briefing van de operatie al. Binnen een half uur zit je eigenlijk al midden in de spanning.
Er is maar een enkel moment in de gehele film waarop het realisme mij een beetje ontschoot. Dit is wel best een zonde, ondanks dat je binnen enkele seconden weer in de film zit. Mede dankzij de prestaties die de acteurs van de film neerzetten. Mark Wahlberg, een acteur die je eigenlijk wel snel herkent door zijn uiterlijk en stem, viel mij niet echt op. Je zag hem als zijn personage, niet als de bekende Marky Mark.
Wat mij ook opviel, is dat de locals ontzettend sterk zijn gespeeld. Zij zijn gewoonweg thuis in de omgeving. Het lijkt alsof ze daadwerkelijk al hun hele leven op die berg wonen. In mijn ogen iets wat de film nog specialer maakt en het je nog makkelijker maakt om je in de film in te leven.
De special effects zijn goed. Erg goed. Pijnlijk goed. De explosies waren namelijk echt. En dan niet de echte Hollywood explosies, maar waar een RPG-raket heen werd geschoten, ontplofte dan ook een echte RPG-raket. Wahlberg heeft zelfs een keer op de set ‘z’n cool’ verloren nadat er een mortier te vroeg ontplofte, en dus bijna in zijn gezicht terecht kwam. Ondanks dat de ontploffingen voor hem iets minder fijn waren, waren die voor de film geweldig. Het voelt echt aan, omdat het echt is.
Er is een punt waar ik zelf niet helemaal uitkom. Misschien kunnen de mensen die de film gekeken hebben in de reacties hierop reageren. Het is een waargebeurd verhaal die een totaal slopende strijd van 4 mannen toont. Op ten duur lijkt het echter alsof de film een beetje begint te slepen, dat al het schieten een beetje vermoeiend wordt. Waar ik niet uit kom is of dit een plus- of minpunt aan de film is. Het duurt hooguit 2 of 3 minuten, maar sleept het je juist meer in de film, omdat je begint te begrijpen hoe het voor de mannen moest zijn en is het een pluspunt, of zijn ze net iets te lang door gegaan, en moet het dus een minpunt zijn? Ik denk dat dit per persoon verschilt. Voor mij was het in ieder geval niet negatief.
Muziekgebruik
Het gebruik van muziek in Lone Survivor is legendarisch te noemen. Vaak maakt muziek een film spectaculairder, of juist dramatischer, waardoor het bij overmaat wordt toegepast. Bij Lone Survivor is de muziek daadwerkelijk een deel van de film. Grote delen van de film zijn zonder muziek. Op de enkele momenten waarop je niet midden in de actie zat na, sprong de muziek in om de spanningsboog hoog te houden. Tijdens de actie is er ook muziek, hoewel -gelukkig- niet zo aanwezig als in bijvoorbeeld Star Wars of Pirates of the Caribbean.
Het beste aan het geluid is voor mij toch wel de stilte aan het begin van de missie. ‘Oorverdovend stil’. Maar zodra het eerste schot dan ook klinkt, lijkt het als een gigantische knal. Hierdoor kreeg je direct een ‘en dit is nog maar het begin’ gevoel.
Eerbetoon
Ik heb al veel oorlogsfilms gezien, en al veel films met waargebeurde verhalen. Maar er zijn maar weinig films die mij zo hebben gegrepen qua eerbetoon. Aan het begin van de film krijg je al beelden van de training te zien die deze mannen gekregen hebben, iets wat aardig wat respect afdwingt. Aan het eind van de film krijg je echte foto’s te zien van de mensen die dit avontuur in het echt hebben meegemaakt. Van mensen die tijdens dit avontuur het leven hebben gelaten. En dan besef je pas dat de acteurs in de film gekozen zijn om meer dan alleen hun acteertalenten. Ze lijken daadwerkelijk op de echte helden.
Conclusie
Er is nog zoveel te vertellen over deze film, maar ik ben bang dat ik dan bepaalde dingen verklap. Het is niet zomaar een film, het is een ervaring, een film die zeker je bioscoopkaartje waard is. Het is niet zomaar een actiefilm, maar een film die je dingen leert over het land waar het zich afspeelt en die je neus flink op de feiten drukt over oorlogvoering. Zelf ben ik zeer te spreken over de film. Het ontzettend sterke acteerwerk, de spanning die van het moment van deployment, dat pas aan het eind van de film wegebt om gevolgt te worden door de foto’s van de echte soldaten met het nummer ‘Heroes’ van Peter Gabriel zorgen er allemaal voor dat dit voor mij een zeer sterke film is. Het is een flinke zit van ruim twee uur, maar zelden heb ik mij ooit zo betrokken gevoeld bij een film.
En tuurlijk, geen film is perfect. Er zitten een aantal minpuntjes in de kracht van de film. Omdat het zo ontzettend realistisch is, valt alles wat ook maar een beetje onrealistisch is direct op. En dat stoort dan ook. Maar dat zijn korte momenten die worden weggespoeld door het avontuur. Mijn advies: spaar wat centjes bij elkaar voor een bioscoopkaartje en ga deze film beleven.
