In Tearaway is het zaak om als Iota (of Atoi, als je voor de vrouwelijke variant hebt gekozen) een mysterieuze boodschap te brengen naar jouw eigen wereld. Dat is het complete verhaal van de game. Emotionele ervaringen of verrassende plottwists zijn in geen velden of wegen te bekennen, maar dat is niet erg. Het draait in Tearaway namelijk niet om het einddoel, maar om de reis die je maakt om dat doel te bereiken. En dat lijkt nu al één van de beste reizen te zijn die ik ooit op een handheld heb mogen maken.
Tearaway wordt gekenmerkt door de typische Media Molecule-vibe. Je wordt in een prachtige en extreem sfeervolle wereld gedropt, die volledig gemaakt is van papier. Uit elk object sijpelt de liefde en passie waarmee de game is ontworpen en dat, in combinatie met de aanstekelijke muziek, zorgt ervoor dat je je helemaal kunt verliezen in deze wereld en alles om je heen even vergeet. Een prestatie van formaat voor zo’n kleine, draagbare game als deze.
Fantasie geprikkeld
Tearaway maakt als geen ander gebruik van de unieke features die de Vita rijk is. In feite zijn dit er slechts vijf (het touchscreen, het achterste touchpad, de camera, de microfoon en de gyrosensor), maar Media Molecule weet je keer op keer te verrassen met nieuwe manieren om deze besturingsmogelijkheden op een intuïtieve manier te implementeren. Zo kun je enkel het achterste touchpad al gebruiken om vijanden omver te walsen met je vinger, op trommels te slaan, objecten te verplaatsen, hendels te draaien, et cetera. Het aantal toepassingen is bijna eindeloos en steeds wanneer je denkt dat Media Molecule nu echt alle features van de Vita optimaal heeft benut, verrassen ze je weer met een nieuw, creatief idee. Bovendien wordt ook jouw eigen fantasie constant geprikkeld. “Wat zou er gebeuren wanneer ik deze ronde bal in die tipi gooi? Even proberen… Verrek! Nieuwe confetti! Vet, daar kan ik weer een nieuwe mond mee kopen!”
Bovendien is de wereld van Tearaway, zoals gezegd, volledig van papier en dat levert de nodige voordelen op. Niet alleen maakt het de game ontzettend sfeervol, de flexibiliteit van dit materiaal biedt ook vaak een uitkomst in lastige situaties. Het mooie van papier is namelijk dat je het kunt vouwen, scheuren, beschrijven, knippen en beplakken en reken maar dat je dat allemaal regelmatig zult doen. Zo kwam ik in het begin van de game een eekhoorn tegen, die mij treurig vertelde dat zijn kroon was gestolen. Na wat teken-, knip- en plakwerk had ik een prachtige, goudgele kroon met juwelen in elkaar gezet, die ik trots op het hoofd van het bosdier zette. Dit bleek vervolgens een kapitaalkrachtige koning te zijn, die me als dank een fototoestel gaf. Even later ontdekte ik dat ik met dit fototoestel “van hun kleur beroofde” voorwerpen hun kleur terug kan geven! Deze voorwerpen gaven me als dank weer bouwplaten, die je (heel tof!) kunt uitprinten om je eigen papieren beesten in elkaar te zetten. Dit is kenmerkend voor Tearaway: voor alles wat je doet in de wereld, word je beloond en elke beloning opent de weg naar een stortvloed aan nieuwe beloningen. You gotta love it!
Conclusie
Sinds de eerste LittleBigPlanet heb ik niet meer met een grote grijns op mijn smoel zitten gamen, maar Tearaway brengt daar verandering in. De game is zo ontzettend sfeervol, grappig, vermakelijk en schattig tegelijk dat je er volledig door wordt opgezogen. Daar komt bij dat Tearaway op een fantastische manier gebruikmaakt van de mogelijkheden van de Vita (zowel op het gebied van graphics als op het gebied van besturing), waardoor deze game in feite uniek is in zijn soort. Wordt Tearaway de ultieme Vita-game? Op basis van wat ik tot nu toe heb gezien, lijkt het een goede kanshebber.
