Beyond: Two Souls

Waar is het spirituele en religieuze over leven na de dood toch vandaan gekomen en begonnen? Om met een grappige toon te beginnen, Freek de Jonge zong ooit eens ‘Er is leven na de dood’ en zijn tekst komt over alsof je risico’s moet nemen in je leven. Er is blijkbaar toch iets na de dood, en in Beyond: Two Souls komt het angstvallig dichtbij. Deze emotionele rit moet de PlayStation 3 nog eens laten floreren en uit de laatste hands-on leek dit te gaan gebeuren. Hetgeen is gebeurd.

Vertelling

De baas van ontwikkelaar Quantic Dream, David Cage, heeft iets met stevige verhaalvertelling en de ervaring dichtbij de mens brengen. Emotie, realistische (en uiteraard onrealistische) gebeurtenissen en een band creëren met de protagonist. We zagen het in Fahrenheit, in Heavy Rain en ook zeker in de nieuwste installatie van het bedrijf, Beyond: Two Souls. Met een cast van gerenommeerde acteurs als Ellen Page (Inception) en Willem Dafoe (Spider-Man) heb je ambitie voor een project en doet het mij denken je vorige games gretig te willen overstijgen. In Beyond: Two Souls is dan ook te merken dat de ervaring en ook weer het verhaal van groot belang zijn en die elementen dienen als speerpunt in het avontuur.

Je krijgt Jodie Holmes (Page) in handen en met haar beleef je vijftien jaar van haar leven. Beyond is opgedeeld in korte en lange hoofdstukken, die volledig door elkaar lopen, niet chronologisch dus. Jodie draagt sinds jonge leeftijd een onzichtbare entiteit met zich mee, Aiden. Ze noemt hem een ‘leeuw in een kooi’; ze zijn met elkaar verbonden en tot een bepaalde afstand kan zij haar paranormale gave inzetten om zichzelf te helpen, anderen te redden of chaos te creëren. Maak Aiden vooral niet boos, want dan loop je dringend gevaar.

Het is al niet gemakkelijk op te groeien in een grote boze wereld en als je dan ook nog eens ‘anders’ bent, dan kun je een traumatische jeugd beleven. Het is daarom niet eenvoudig voor Jodie deze cruciale levensfase door te komen en ze leeft ook nog eens in Unit 4, de paranormale afdeling. Hier staat ze in onderzoek bij Nathan Dawkins (Dafoe), een soort tweede vader die haar helpt, ondersteunt en onderzoekt wat er in haar hoofd speelt en vooral het hoe, wat en waarom omtrent Aiden.

Niet alleen wordt ze onderzocht en zit ze in Unit 4. Je maakt haar in verscheidene omgevingen mee: bij haar ouders thuis, bij de opleiding van de CIA, in een trein op de vlucht en op een ontmoeting bij de ambassade. Kleine stukjes van de volledige puzzel, waar hier en daar plottwists tevoorschijn komen, waar we de werkelijke redenen van Aiden te weten komen en bestaat er überhaupt maar één entiteit? Mooie verrassingen in het verhaal in ieder geval, een emotionele rit die bij je blijft hangen en ijzersterk acteerwerk. Dit maakt Beyond in dat opzicht glansrijk.

Een rechte lijn

Zoals ik al in mijn hands-on beschreef, lijkt de gameplay verdacht veel op die van Heavy Rain. De besturing is hier en daar aangepast, je loopt bijvoorbeeld met de linker analoge stick, maar acties uitvoeren is maar deels anders. Bij voorwerpen of mensen waar je een actie kunt beginnen, zie je een witte stip verschijnen. Jij moet bij de witte stip een logische beweging maken met de rechter stick. Bij een deurknop zou je een beweging naar beneden verwachten, maar dit is echter minder goed uitgewerkt. Soms is het niet duidelijk welke kant je de analoge stick op moet bewegen, waardoor het spel niet altijd reageert. En anderzijds is een willekeurige beweging soms genoeg. Verder is het tijdens klimmen de bedoeling knoppen in te drukken als R2 en L2 en die te combineren met X of bijvoorbeeld O. Bij gevechten moet je de rechter stick bewegen waar je naartoe slaat, schopt of ontwijkt. Deze aspecten zijn veel aanwezig en ook is hier is het her en der onduidelijk welk gebaar je met de controller moet maken. Gelukkig heeft dit niet veel consequenties, dus erg storend is het niet.

Daarnaast bevat Beyond: Two Souls niet de vrijheid die mensen misschien gehoopt hadden. Je hebt absoluut tijdens dialogen de keuze wat je loslaat aan mensen. Zo kun je heel bescheiden blijven en ongeïnteresseerd reageren, maar ook liegen of volmondig de waarheid spreken. Hoofdstukken veranderen dan kleinschalig, zoals relaties met personen. Ook zijn hoofdstukken iedere keer anders aan te pakken. Zo moest ik in mijn speelsessie van de preview sluipschutters neerhalen, maar tijdens de review speelsessie pakte ik de politie snel genoeg aan en was dat niet meer nodig.

Met Aiden kan je tevens bepalen hoe ver je gaat. Blijf je mensen treiteren, of speel je eerder de good guy? Echter, veel vrijheid naast dit alles heb je niet. De weg naar het einde is lineair, de momenten met Aiden zijn vrij duidelijk gekozen en de interactie met voorwerpen en mensen is beperkt om een duidelijke, rechte lijn te houden in het verhaal. Niet heel veel creativiteit in de gameplay dus, maar de presentatie van het geheel is zo sterk, dat waarschijnlijk veel gamers hier overheen kijken. De relatie met Jodie, de relaties die zij opbouwt met anderen, de authenticiteit van emoties, dialogen en de vertoning van de klappen die zij jarenlang te verduren krijgt zijn voor mij meer erkenning dan eventuele vrijheid.

Uitstraling

Naast het acteerwerk is ook de audiovisuele vertoning in Beyond attractief te noemen. De melancholie, maar ook het bombastische in de soundtrack zorgt voor een zeer fijne sfeer, precies passend in elke situatie en setting. We mogen blij zijn dat ontwikkelaars muziek steeds belangrijker vinden in games, want dat zorgt voor veel meer atmosfeer. Tevens kent het spel gedetailleerde textures, een mooiere uitstraling dan Heavy Rain, geweldige emoties op ‘levensgetrouwe’ gezichten en verbeterde animaties. Deze facetten maken van de game een mooi geheel. En motion capturing is een grote stap geweest voor de game-industrie, waar Quantic Dream prima gebruik van maakt. Het is verder te merken dat David Cage hier al gevoel voor heeft en goed weet wat hij doet. Elke scène lijkt te kloppen, hij doet zijn best de gamer te raken en te betrekken. Af en toe kent Beyond nog een kleine texture pop-up of een hapering bij het opslaan, maar dit is minimaal.

Conclusie

Beyond: Two Souls is bij uitstek één van de laatste hoogtepunten voor de PlayStation 3. Ontwikkelaar Quantic Dream zet een fantastische emotionele rit neer, die soms echt als een thriller aanvoelt. Het verhaal is erg sterk, de cast is verbluffend goed en dit is dan ook zeker te zien tijdens dialogen en de algehele presentatie van Beyond. Dit alles valt goed samen met melancholieke en bombastische muziek, problemen en relaties die degelijk in elkaar steken, een ontzettend lekkere sfeer, mooie graphics en hier en daar verrassingen in het verhaal. Soms zijn er wel kleine grafische foutjes of haperingen te zien, is de besturing niet perfect en is de game vrij lineair. Als je echter een verhalende schijf in je PlayStation 3 wilt stoppen, dan is Beyond: Two Souls de beste keus.