Rain

Het najaar is aanstaande en in deze periode voert vooral regen de boventoon in ons land. Vreselijk misschien, maar velen onder ons voelen ook het magische van de miljoenen druppels vanuit je huis observeren, voor het raam naar buiten staren, ingepakt in dekens een boek lezen of wegzwijmelen bij het geluid van deze regen. En jullie hebben misschien wel in de laatste Ondertussen op GNHQ gezien dat wij een goodie ontvingen om de release van Rain te vieren, want een game spelen omtrent regen kan natuurlijk ook. Met de stormparaplu die we bij Rain kregen, ging ik het avontuur aan.

Van de regen in de drup

Toen ik de code kreeg voor Rain, om de titel te downloaden via het PlayStation Network, was ik niet bijster bekend met de game. Er stonden wat trailers op mijn netvlies, maar daar hield het bij op. Echter, bij het starten van Rain gingen alle poriën open en werd het kippenvel eruit geknepen. De intro begint met geanimeerde aquarel schilderijen. Je wordt geïntroduceerd aan een naamloos jongetje, dat naar buiten kijkt omdat het regent. Plots ziet hij een meisje, als een regenachtig silhouet en zij wordt achterna gezeten door een afgrijselijk monster. De jongen zet moedig stappen in de regen en verdwijnt, achter het meisje en het monster aan, door een deur. Door deze actie wordt de jongen ook ‘onzichtbaar’ en dus een silhouet.

Jij moet, met de jongen aan de knoppen, op zoek naar het onschuldige en bange meisje en jullie zijn beiden alleen zichtbaar in de regen. Onder een beschutte plek ben je dus onzichtbaar, maar zijn je waterige voetstappen wel te zien. Het verhaal wordt verteld middels teksten op het scherm en op den duur, als je samengevoegd bent met het onbekende meisje, door middel van gebaren. Verwacht geen hoogwaardig en diepgaand verhaal, maar meer een avontuur van ‘Waarom wordt zij achterna gezeten door monsters?’, ‘Waarom zijn zij silhouetten?’ en ‘Waarom zijn ze beland in de Rain-wereld?’, waar gevoel een grote rol speelt.

Nat

Rain heeft een schuine top-down camera, te vergelijken met God of War. Op deze manier vertoef je timide en kwetsbaar door een regenachtige, duistere en bijna melancholische ‘stad in Frankrijk’. Vrij lineair zul je kleine puzzels moeten oplossen om dichterbij het meisje te komen, zoals ergens onderdoor kruipen, karren verplaatsen, hendels overhalen en ladders op en af gaan. Ook dreigt er gevaar, want het stikt van de regenmonsters en vechten kun je niet. Daarom zijn er hier en daar plekken om te schuilen. Onder afdakjes, tunnels of riolen zul je moeten ontsnappen aan het gevaar en omdat je onzichtbaar bent buiten de regen, zullen de monsters je niet meer kunnen vinden. Soms moet je een grammofoon aanzetten of een pianodeuntje moeten spelen om monsters af te leiden, waarna je ongestoord je weg kunt vervolgen. Helaas is het af en toe, door het camerastandpunt, uitvissen waar je heen moet, wat je moet doen en of je recht loopt. Het perspectief is incidenteel lastig te zien en dit kan leiden tot een lichte vorm van trial-and-error.

Magische toon

Het spel biedt een simplistische aanpak en om het iets moeilijker te maken, ben je in Rain soms buiten de regen ook zichtbaar. Modderpoelen zijn immers onontkoombaar als het eeuwig blijft regenen en als je daar doorheen moet, zijn je voeten en soms heel je lichaam waarneembaar onder een afdak. Eén plons in een bak water doet echter wonderen. Ook dit facet maakt van Rain geen diepe game, maar het spel moet het van het gevoel hebben. De magie straalt van het sfeertje van een mogelijk Franse stad en hoewel het donker is en regenachtig, ademt het emotie. Dit komt voor een heel groot deel door de muziek, die prachtig is gecomponeerd en diverse tonen laat horen in verscheidene situaties. Lopend door de stad hoor je Franse muziek, gespeeld met een bandoneon – familie van de accordeon, die mij erg doet denken aan de soundtrack van de film Amélie. Anderzijds wordt er bedeesde pianomuziek gespeeld, waaronder ‘Clair de Lune’ van de Franse componist Claude Debussy. Tijdens dreigende momenten als er monsters in de buurt zijn, komt er bombastische muziek opzetten en je merkt dat alles bij elkaar past. De muziek draagt heel erg bij aan de gameplay en het gevoel van Rain. Daarnaast hoor je heel de game de rustgevende regen kletteren, wat mij vaak goed doet.

Conclusie

Rain is een creatie van Sony Japan Studio en dat is wel te merken. Het spel heeft een merkwaardig gevoel. Een verhaal met tekst, een meisje dat gered moet worden van vreemd uitziende monsters en een creatieve manier van spelen. Rain is qua verhaal en gameplay echter niet diepgaand, maar vult dit aan met gevoel en vooral de muziek. Het avontuur neemt je mee in diverse settings in een naar mijn idee Franse stad en de hele vormgeving zit prima in elkaar. De puzzels zijn vrij gemakkelijk, ze worden veelal voorgekauwd, maar soms heb je toch last van trial-and-error, omdat je even niet weet hoe het in elkaar steekt. Daar moet je echter een beetje overheen kijken, want de opbouwende, gebarende band die de jongen en het meisje krijgen, in combinatie met de betoverende muziek, maken van Rain toch wel een buitengewone titel.