Na mijn eerste speelsessie met Battlefield 4, een afspraak bij EA achter gesloten deuren, was ik behoorlijk teleurgesteld. Waar ik verwachtte en vooral hoopte overdonderd te worden, bleef dat effect grotendeels weg. Dit komt niet doordat Battlefield 4 geen goede game wordt en het is ook niet zo dat het een mindere game is dan zijn directe voorganger.
Teleurstelling
Tijdens mijn speelsessie op de PlayStation 4 werd al meteen duidelijk dat de game grafisch ontzettend goed oogt. Daarnaast voelt de nieuwe shooter van DICE, die bij de next gen-consoles op 60 frames per seconde draait, minder log aan dan Battlefield 3. Bovendien kregen we niet het welbekende ‘Siege of Shanghai’ level te spelen van de E3, maar Paracel Storm, waar je terecht komt in een schitterend eilandje ergens in de Chinese zee.
Maar waarom dan die teleurstelling? Tijdens de Gamescom-demo speelden we de Domination-modus, een variant op het bekende Conquest dat geïntroduceerd werd in Battlefield 3. An sich is hier natuurlijk niets mis mee, maar feit is wel dat we met slechts man ‘infantry only’ speelden in een map met maar drie control points. Dit staat haaks op het Battlefield-gevoel, waarin je met grote legers (ditmaal 64 spelers op PlayStation 4, Xbox One en pc) ter land, ter zee en in de lucht met elkaar strijdt.
Hoewel de actie ook met zestien man, met name door de zeer kleine map, behoorlijk intens was, bleven de nieuwe features van de game grotendeels achterwege. Hiermee doel ik voornamelijk op Levolution. Natuurlijk is de destructie in de game verder verfijnd, maar grote gebeurtenissen als de instortende wolkenkrabber vonden niet plaats. Niet zo gek natuurlijk, met gevechten waarin alleen geweren en granaten gebruikt worden.
Een tweede kans
Gelukkig mocht ik nog een tweede keer met de game aan de slag, ditmaal op de beursvloer. Hier kregen we dezelfde map, Paracel Storm, voorgeschoteld, maar ditmaal met de nieuwe gamemodus: Obliteration én nu ook gewoon met 64 spelers en de nodige voertuigen. De gebruikelijke Battlefield-vibe was meteen terug en mijn vertrouwen in het spel ook.
Zo bleek ineens dat Paracel Storm niet één eiland is, maar uit een hele eilandengroep bestaat. Bij de map staan dus niet alleen infanteriegevechten centraal, ook schepen en helikopters maken hun rentree. Tijdens deze speelsessie viel het Levolution-systeem echter wat tegen, dit komt doordat Paracel Storm eenvoudigweg weinig setpieces, zoals een grote wolkenkrabber, blijkt te bevatten.
De andere feature die trots door DICE verkondigd werd, was echter wel in alle glorie te aanschouwen: dynamisch weer. Toen het potje begon, was het lekker zonnig, windstil en de golven op de zee kabbelden rustig. Na verloop van tijd begon het echter te waaien, te regenen en barstte het noodweer los. Op de eilanden was het effect prachtig, struikgewas en bomen waaiden mee in de richting van de wind en door de forse regenbuien werd je line of sight, al is het effect gering, verkleind.
Op zee blijkt het effect veel groter: terwijl de match vorderde, werden de golven steeds hoger en in de laatste paar minuten waren ze huizenhoog. Hierdoor stuitert je boot over de golven, waardoor je alle zeilen bij moet zetten om in de richting van je bestemming te varen. Ben je boordschutter, dan kan je het raken van je vijanden haast wel vergeten. Gelukkig ben je, door de onverwachte bewegingen die je schip maakt, zelf echter ook een zeer lastig doelwit. Vooral als je zwemt door de zee voelt het alsof je overgeleverd bent aan de grillen van de natuur.
Zelfmoordterrorist
Bij Obliteration hebben beide teams drie doelwitten die de tegenstander moet opblazen met behulp van bommen. Doordat er echter maar één bom tegelijkertijd in het spel is, die verschijnt in het midden van de map, vormt er zich in het begin van de game een groot gevecht om deze bom te bemachtigen. Is het een speler eenmaal gelukt om de bom te verkrijgen, ontstaat er een kat-en-muisspel tussen de bomdrager en het verdedigende team. Als bomdrager zal je echter de nodige ondersteuning van je team nodighebben, aangezien alle spelers zien waar en op welke afstand de bom zich bevindt. Zonder bescherming van je teamgenoten word je dan ook een gemakkelijke prooi voor de vijand.
Een punt van kritiek bij deze modus is echter dat je als bomdrager een wel heel makkelijk doelwit bent voor vijandelijke helikopters en dergelijke. Hierdoor kan het vrij snel frustrerend worden als je keer op keer wordt neergemaaid met de bom, omdat ook de tegenstanders met superieur wapentuig precies weten waar je zit. Als veelvuldig drager van de bom voelde ik me bij vlagen dan ook niets meer dan een, niet erg succesvolle, zelfmoordterrorist. Het zou mijns inziens dan ook beter zijn als de opponent de informatie over de bomdrager vertraagd ontvangt en zo nooit exact zal weten waar hun hoofddoelwit zich bevind.
Voorlopige conclusie
Eerlijk is eerlijk, Battlefield 4 viel me in eerste instantie wat tegen. Hoewel het met de game an sich wel snor zit en shooter veel soepeler speelt dan zijn voorganger, bleek de keus voor een ‘infantry only’-rondje geen goede. Een tweede demo, ditmaal met de nieuwe Obliteration-modus, bracht echter al mijn vertrouwen in de game terug. Het vertrouwde Battlefield-gevoel, grootste gevechten op land, zee en in de lucht, is weer helemaal terug en dat in een prachtig nieuw jasje.