DuckTales Remastered

De NES was de eerste spelcomputer in mijn leven en mede daarom hebben diverse NES-games voor mij nog altijd iets magisch. Naast meerdere Super Mario-spellen, avonturen met MegaMan en Romeinen hakken met Asterix en Obelix was er nóg een game waar ik uren mee heb doorgebracht: DuckTales. De animatieserie was al geweldig, de Donald Duck lag wekelijks op de deurmat en de game bracht dit alles tot een interactieve climax. Nu is er DuckTales: Remastered. Een stukje nostalgie, maar vooral een groot retro-gevoel. Is dit een mooi eerbetoon aan het 8-bit-tijdperk of slaan de eenden anno 2013 de plank volledig mis?

Springen en hoppen

Als je gewend bent aan namen als Dagobert Duck, Govert Goudglans, Turbo McKwek en Kwik, Kwek en Kwak, dan kan het even wennen zijn zodra je DuckTales (Remastered) opstart. De game kent geen Nederlandse versie en dus zie je vooral namen voorbij komen als Scrooge McDuck (Dagobert), Launchpad McQuack (Turbo) en Huey, Dewey en Louie. Ook zijn de stemmen natuurlijk niet zoals je ze misschien kent uit de Nederlandse animatieserie, maar dat mag de pret zeker niet drukken. Al vanaf de eerste tonen van de soundtrack is het gevoel weer helemaal aanwezig. DuckTales kent een geweldige sfeer en dat is in deze remake niet anders.

In DuckTales: Remastered ga je op avontuur met Dagobert Duck. Hij heeft lucht gekregen van een aantal schatten, die verspreid over de wereld (en de maan) liggen. In een handvol levels ga je steeds op zoek naar een schat, waarbij je naast Zware Jongens en andere vijanden ook de nodige vriendelijke, bekende gezichten tegen zult komen. Al platformend baan je jezelf een weg door de levels, waarbij je vooral veel aan het springen zult zijn. Je wandelstok is namelijk te gebruiken als heuse pogo stick, waarmee je zowel hoger kunt springen als vijanden kunt uitschakelen door op ze te springen. Bij vlagen kan je zo heerlijk door de levels hoppen, al slaat ook wel eens de verveling toe als je merkt dat er maar weinig variatie aanwezig is.

Sublieme nostalgie

Tussen de gameplay door zijn er regelmatig dialogen met personages die je onderweg tegenkomt. In het begin lijkt het een leuke toevoeging om het verhaal wat meer uit te werken, maar al snel merk je dat ze gewoon bloedirritant zijn. Het haalt de vaart volledig uit de game en je kunt niet even een gesprek wat versnellen. Het hele gesprek overslaan is wel een optie, gelukkig, maar dit voelt toch steeds weer als een vervelende onderbreking.

Gelukkig werkt de game audiovisueel als een heerlijk relaxte verslaving. De animaties en personages zien er geweldig uit en de soundtrack is in al zijn nostalgie weer subliem. Toch is DuckTales Remastered geen simpel avontuurtje waar je zomaar even doorheen wandelt. De game is echt retro, ook qua moeilijkheidsgraad. Standaard heb je drie hartjes om een level mee door te komen en als je een fout maakt, ben je een hartje kwijt. En als je naast je hartjes ook je beperkte aantal levens kwijt bent, dan mag je weer opnieuw beginnen. Lekker pittig dus, wat vandaag de dag best een welkome uitdaging is. Het is jammer dat de game op sommige momenten echt frustrerend moeilijk kan zijn, met vijanden die je op een hele goedkope manier hinderen. Maar hé, ook dat is retro. Wil je een wat meer ontspannen ervaring, dan kan je op Easy met checkpoints, minder schade per fout en een onbeperkt aantal herkansingen rustig op avontuur.

Het is jammer dat DuckTales aan de korte kant is, maar dat is natuurlijk een onvermijdelijk iets bij een remake van een 8-bit game. De Remastered-versie voegt er nog wel een extra tutorial level aan toe, om je even te laten wennen aan de gameplay, en af en toe zijn wat levels iets verlengd en gevechten met eindbazen wat pittiger gemaakt. Desondanks zal een beetje fanatieke gamer in een uurtje of 5 wel de credits kunnen zien op een gemiddelde moeilijkheidsgraad. Daarna kan je jezelf nog wat meer uitdagen met een hogere moeilijkheidsgraad, waarmee bijvoorbeeld de kaart van de omgeving niet zichtbaar is. Doordat je met in-game verdiend geld leuke extra’s vrij kunt spelen, zoals artwork en muziek, is het best de moeite waard om het avontuur nogmaals te beleven.

Conclusie

DuckTales Remastered is een heerlijk stukje nostalgie. De game ziet er geweldig uit, de soundtrack is nog steeds tof en de avonturen met de bekende Duck-helden blijven leuk. Het is jammer dat de dialogen erg vaak de gameplay onderbreken, wat al snel frustrerend kan gaan werken. Het retro-systeem met weinig levens en hartjes is een fijne uitdaging, al kan het zeker op de hoge moeilijkheidsgraden behoorlijk pittig worden. En als je dan even uit de magie van DuckTales gezogen wordt, valt op dat de variatie vaak ver te zoeken is.

Een perfecte game is DuckTales zeker niet, ook niet als Remastered-versie, maar dit is wel een heerlijk weerzien voor gamers die vroeger ook los gingen met een NES. En nieuwkomers? Laat je niet afschrikken door de schoonheidsfouten en geef de game eens een kans. Als je DuckTales of retro-games in zijn geheel een warm hart toedraagt, kan je je prima vermaken met DuckTales Remastered.