Eindelijk is de tijd dan aangebroken! Waar de Tales-reeks in Japan al jarenlang wordt beschouwd als een van de betere series, lijkt de serie dan eindelijk ook vaste grond in het Westen te hebben bemachtigd. Een internationale release van Tales of Xillia 2 is namelijk alweer door Namco Bandai bevestigd, terwijl tijdens de onthulling van Tales of Symphonia HD onmiddellijk een westerse versie werd aangekondigd. We moeten echter niet te hard van stapel lopen, want eerst is er nog Tales of Xillia die deze maand verscheen. Als deze game een voorbode vormt voor wat nog gaat komen, moeten we ons dan gelukkig prijzen?
Fris
Tales of Xillia speelt zich af in een wereld waar geest en mens in harmonie leven. Wanneer Milla Maxwell, de heerser der geesten, echter ontdekt dat een zekere groep geesten uitgeroeid lijkt te worden, gaat ze op onderzoek uit. Tijdens haar zoektocht loopt ze Jude Mathis tegen het lijf. Aanvankelijk stuurt ze deze jonge student medicijnen weg, maar hij raakt alsnog betrokken bij de situatie. Bij het infiltreren van een onderzoeksfaciliteit ontdekt de dame dat de oorzaak van de verstoring van de balans een wapen vormt die draait op de kracht van geesten. Wanneer deze wordt geactiveerd, wordt eerst de vermiste docent van Jude omgelegd. Om het tweetal te redden, wordt Milla’s spirituele kracht opgeofferd, waarna ze op Jude is aangewezen. Het is aan dit onwaarschijnlijke duo om uit te zoeken hoe de vork in de steel zit.
Uiteraard blijkt niet alles zo eenvoudig te zijn als het aanvankelijk lijkt en zijn er diverse plotwendingen die het verhaal meer body meegeven. Dit wordt toch met name gedaan door de game hoofdzakelijk te laten draaien om Jude en Milla. Toegegeven, er spelen nog een aantal bijpersonages een aanzienlijke rol, maar het tweetal eist de meeste aandacht op. Om dit gegeven nog interessanter te maken, kun je als speler aan het begin van de game een van de twee kiezen. Je zult het verhaal dan vanuit het perspectief van dat personage ervaren. Wanneer Milla en Jude bijvoorbeeld ieder een eigen weg opgaan, zul je niet weten wat de ander precies meemaakt. Goed voor de replaywaarde van de game, maar bovendien houdt het Tales of Xillia ook lekker fris. Het niveau dat het verhaal van Tales of the Abyss en Tales of Symphonia wisten te bereiken, wordt echter niet gehaald.
Double-edged sword
Maar goed, fris, dat poogt de game in al diens facetten te zijn. Aan de formule van de reeks zijn dan ook veel kleine veranderingen doorgevoerd, maar dit komt de game niet per se ten goede. De aanpassingen lijken, zoals ze dat in het Engels zo mooi noemen, een double-edged sword te vormen. Elke positieve verandering gaat namelijk gepaard met een negatief punt.
Zo is er bijvoorbeeld het vechtsysteem. De Tales-reeks staat bekend om zijn real-time gevechten, waarin gewone aanvallen met krachtige, alternatieve vaardigheden moeten worden gecombineerd. Het voorgaande deel, Tales of Graces f, wist dit perfect te combineren met een systeem waarin je werd gestimuleerd om zo tactisch mogelijk te spelen. Succesvol verdedigen, aanvallen of ontwijken levert ditmaal niets extra’s meer op, maar in plaats daarvan heeft Namco Bandai wel de mogelijkheid toegevoegd om je te allen tijde te kunnen ‘koppelen’ aan een van je metgezellen om zo samen een bepaalde tegenstander van extra schade te voorzien. Het had een zeer mooie aanvulling kunnen vormen op het heerlijke vechtsysteem van Graces f, maar nu smaakt het vechten eerder bitterzoet.
Hetzelfde geldt voor de diepgang van de game. Tales of Xillia is aanzienlijk meer gestroomlijnd dan diens voorgangers, wat je beter bij de gebeurtenissen van de game houdt. Dit kent echter wel een prijs. Vaardigheden leer je ditmaal met de zogenaamde Lilium Orb, een systeem dat spelers van Final Fantasy X zeer als een déjà vu zouden kunnen ervaren. Op zich wel prima hoor, maar waar zijn de titels, die je aan personages kunt toebedelen om deze bonussen mee te geven, dan eigenlijk gebleven?
Conclusie
Met een vermakelijk vechtsysteem, kleurrijke graphics en een interessant verhaal weet Tales of Xillia zich neer te zetten als een stabiele RPG, maar helaas zijn er ook voldoende kanttekeningen te plaatsen. Deze worden met name gevormd door de hoge kwaliteit die sommige van zijn voorgangers kenmerkten. Zo was het vechten in Tales of Graces f beter uitgewerkt en bevatte het verhaal van Tales of the Abyss of Symphonia meer diepgang. Tales of Xillia is daarmee een alleraardigste game, maar staat helaas op teveel punten in de schaduw van diens voorgangers. Daarmee lijkt de basis voor een succesvol vervolg dan ook niet geheel aanwezig te zijn.