De volgorde die aangehouden wordt tijdens de ontwikkeling van een game is vaak hetzelfde. Het verhaal is natuurlijk één van de eerste dingen dat verzonnen wordt, daaruit volgen de levels waarvoor alle kleine designs worden gemaakt. Ontwikkelaar Pwnee Studios kiest echter voor de tegenovergestelde richting en heeft alle verschillende mogelijkheden die in een level kunnen voorkomen eerst ontwikkeld. Hierdoor kan de computer automatisch levels maken en is er dus in principe een oneindige tijd om te gamen mogelijk. Lukt het de computer echter om de variatie groot genoeg te houden en wordt het verhaal niet vergeten?
Kort en intens
Cloudberry Kingdom is een 2D-platformer met korte tot hele korte levels. Ze zijn namelijk in een seconde of tien te doorlopen. Al is doorlopen niet helemaal het goede woord, er zijn namelijk veel obstakels om overheen te springen voordat je het einde haalt. Vaak moet je in een goede flow zitten, omdat de plek waar je het ene moment staat veilig is, een seconde later dodelijk is. Het platform valt bijvoorbeeld weg of een vuurbal of een gigantische slang valt uit de lucht. Je moet dus altijd vooruit kijken en springen en je kan naast het checkpoint niet rusten tijdens een level. Dit maakt Cloudberry Kingdom een lekker uitdagend spelletje.
De moeilijkheidsgraad wisselt echter behoorlijk gedurende de verhaalmodus. In het begin is de game eigenlijk te makkelijk, door de eerste tientallen levels spring je heen met twee vingers in de neus. Daarna gaat het een hele tijd goed. Je gaat wel een aantal keer dood per level, maar doordat de levels zo kort zijn kost het niet heel veel tijd. Ongeveer op driekwart van het spel gaat het echter weer verkeerd doordat de moeilijkheidsgraad drastisch omhoog gaat. Levels waarin je vijftig (of nog veel meer) keer doodgaat voordat je het einde haalt zijn eerder regel dan uitzondering. Het is niet alleen dat je op tijd moet springen, maar de hoogte en snelheid van je sprong moet ook perfect zijn. Dat klinkt misschien gemakkelijk, maar springen is veel moeilijker dan je denkt.
Powers!
In Cloudberry Kingdom heb je namelijk altijd een andere power voor enkele levels achter elkaar. Je hebt de ‘normale’ krachten zoals de dubbele sprong en een jetpack en veel gekke attributen zoals vastzitten op een springend paard of rollend op een wiel of in een wagen. Ook verander je soms, je bent bijvoorbeeld heel klein of groot. Het meest uitdagende is dat je van klein naar groot en weer naar klein gaat in een paar tellen. Al deze krachten zijn geweldig voor de variatie, elke keer ben je weer benieuwd wat er nu weer gaat komen.
Te flauw, veel te flauw
Normaliter is er niet alleen de variatie in de gameplay, maar is ook het verhaal reden om verder te spelen. Bij Cloudberry Kingdom is dat niet het geval, want het verhaal stinkt. Je probeert de prinses te bevrijden en krijgt dit enkele filmpjes te zien. Dat is dus totaal niet boeiend, maar het is de humor die echt tenenkrommend is. Die humor is namelijk heel slecht, met flauwe grappen en stomme woordspelingen. De lijn tussen droge en flauwe humor is niet groot, maar bij deze game valt het jammer genoeg verkeerd uit.
Oneindigheid en zelf aanpassen
Naast de verhaalmodus zijn er nog twee andere modi die je kunt spelen. De levels in deze modi worden gegenereerd door de computer en dus is de ervaring altijd iets anders. De arcademodus bestaat uit een oneindige reeks van steeds moeilijk wordende levels, die je met een bepaalde kracht speelt. Als je een redelijke speler bent kun je dus wel tot honderd levels achter elkaar spelen. Naast zo ver mogelijk komen is het is de bedoeling om een zo hoog mogelijke score te halen door alle edelstenen in een level te pakken en zo een steeds hogere multiplier te behalen. Leuk voor de fans van highscores, al is elke keer zoveel levels doorlopen wat eentonig.
De laatste modus is de freeplay en spreekt voor zichzelf. Je kunt zelf kiezen met welke kracht je speelt, hoe moeilijk je het wil hebben en hoe lang het level is. Je kunt de moeilijkheidsgraad zelfs helemaal tot in detail aanpassen door bijvoorbeeld het aantal vuurballen heen en weer te schuiven. Een absolute aanrader is om alle balkjes naar rechts te schuiven, de veilige weg tussen de alle obstakels door is dan niet eens te zien, zo chaotisch is het! Misschien dat je dan niet eens gelooft dat het einde halen mogelijk is, maar dat is wel het geval. Je kunt het de computer zelfs laten voordoen en dan proberen na te doen. Nog steeds bijna onmogelijk!
Met zijn vieren
Je hoeft alle modi trouwens niet in je eentje te spelen, maar je kunt tot vier personen samen gamen. In de verhaal- en arcademodus wordt de game dan iets makkelijker omdat maar één iemand het einde hoeft te halen om naar het volgende level te gaan. De game is echter vooral geschikt om lekker even in de freeplaymodus de moeilijkheidsgraad hoog te zetten, de krachten op random te zetten en dan te gaan racen naar het einde. Het is dan ook jammer dat er geen score wordt bijgehouden voor wie het vaakst als eerste aankomt, als je dus wilt weten wie de beste is in platformers zul je zelf moeten turven…
Conclusie
De mensen van Pwnee Studios kunnen trots zijn op hun eerste game. Het gebruik maken van computer-gegenereerde levels is een zeer aardig concept dat vrij goed werkt. De vele obstakels zorgen ervoor dat de korte levels zeer intens zijn en je steeds de juiste flow moet zoeken. Door de veel verschillende manieren van springen die je krijgt toegewezen blijft de variatie toch nog groot. Toegegeven, de game is wat saai in het begin en (veel) te moeilijk aan het eind, maar op de juiste moeilijkheidsgraad is de balans tussen frustratie en uitdaging precies goed. Gelukkig kun je de moeilijkheidsgraad zelf bepalen in freeplay. Ook kun je de game met zijn vieren spelen, wat veel is voor een arcadegame. En die tenenkrommende slechte filmpjes? Gewoon skippen die hap!
