Mario & Luigi: Dream Team Bros.

Nintendo lijkt van 2013 op de Nintendo 3DS niet enkel een Luigi-jaar maar ook nog eens een echt gouden jaar te maken. Het bedrijf lanceert de ene goede titel na de andere voor de handheld. Waar de groene loodgieter enkele maanden geleden zijn stofzuiger weer mocht oppakken, is het nu tijd dat hij vooral zijn ogen sluit en slaapt. Nouja, slaapt? Luigi bewijst dat dromen ook hard werken kan zijn.

Luiginatie

Dream Team Bros. begint met een inmiddels aardig bekende opzet. De groep uit Mushroom Kingdom wordt spontaan uitgenodigd om het kersverse eiland Pi’illo te bezoeken. Ook al is ons geleerd dat je een gegeven paard nooit in de bek moet kijken, komt het allemaal nogal verdacht en vreemd over. Niet veel later na aankomst wordt dan ook, goh wat gek, Prinses Peach ontvoerd. En aangezien de prinses nog steeds niet voor zichzelf kan opkomen, mogen de besnorde broeders Mario en Luigi weer erop uittrekken om madame te redden.

Geen jaar van Luigi zonder een subtiele hoofdrol voor de groengemutste anti-held. Dream Team Bros. speelt zich voor een groot gedeelte af in het onderbewustzijn van de slapende Luigi. De voorgaande bewoners van het eiland Pi’illo zijn namelijk door de slechterik in het verhaal, Antasma, opgesloten in stenen kussens. Door Luigi zijn magische hoofd op deze kussens te rusten kun je de droomdimensies betreden en zo de gevangen wezentjes ‘redden.’

In tegenstelling tot het gewone eiland zijn deze droomwerelden tweedimensionaal vormgegeven. Het levert een zelfde soort situatie op als in Bowser’s Inside Story, het voorgaande deel. Voor het overgrote deel volgt de titel vooral de formule die ons geïntroduceerd is sinds het debuut op de Game Boy Advance. Mario valt de besturen met de A –knop, en zijn slaperige broer met de B-knop. De verandering zit hem echter ditmaal in de zogeheten Luiginatie. De groene pastavreter kan namelijk één worden met voorwerpen en objecten in zijn dromen en zo Mario bijstaan om puzzels op te lossen. Zo kun je de rode loodgieter bijvoorbeeld heen en weer schieten met Luigi’s snor. Een aardige toevoeging die voor het eerst weer eens echt gebruik maakt van de mogelijkheden van de hardware.

Luigillusies

Aangezien de mogelijkheden in dromen natuurlijk oneindig zijn, zijn ook Luigi zijn krachten bijna oneindig. Zo kan de man met de flinke snor een tal van kopieën van zichzelf creëren om zo zijn corpulente broertje bij te staan. Zo kan hij samen met Mario bijvoorbeeld zogeheten Luigillusies uitvoeren. Dat zijn speciale duo-aanvallen die de gecombineerde aanvallen in de gewone wereld vervangen. Zo zul je bijvoorbeeld vaak zat als Mario jezelf balanceren – gebruikmakend van de kantelfuncties van de 3DS – op een enorme bal van Luigi’s. Het is weer eens wat anders dan heen en weer schoppen met een Koopa-schild.

Charme alom

Zoals iedere zichzelf respecterende Mario-fan wel zal weten moet je een Mario-game niet aanschaffen voor het verhaal. Mario & Luigi draait namelijk vooral om iets anders. In tegenstelling tot de directe Mario-platformers heeft deze franchise namelijk heel veel humor en bovenal charme. Waar de corpulente pastavreter in de meeste van zijn avonturen toch meer overkomt als een kale en neutrale goedzak, kleurt hij in de RPG-reeks finaal op.

Nu we het over kleur hebben overigens. Mario & Luigi: Dream Team Bros. is één van de weinige titels die je volledig met een open 3D-schuif wil spelen. Het 3D biedt net die extra dimensie die het geheel naar een hoger niveau tilt. Waar ik tijdens mijn eerste speelsessie nog kritisch was over de visuals, hebben de gewenning en ook de goed uitziende bossfights mij inmiddels volledig overtuigd. De broeders hebben er samen in een RPG nog nooit zo goed uitgezien.

Conclusie

Ook al komt de titel ontzettend traag op gang, kun je de tutorial totaal niet wegklikken en weet het verhaal op geen enkele wijze écht te boeien, weet AlphaDream het toch weer voor elkaar te krijgen. Zodra je eenmaal goed op weg bent is er geen ontkomen meer aan. De RPG-verslaving keert wederom terug. Slapen in games was nog nooit zo leuk. Dream Team Bros. levert eindelijk het bewijs dat Luigi die ‘felbegeerde’ hoofdrol verdient en Mario wel eens genoegen mag nemen met een tweede plaats.Toch mag de intro volgende keer wel iets korter, alsjeblieft Nintendo?