Painkiller: Hell & Damnation

Tegenwoordig zitten de meeste first-person shooters vol met filmische momenten waarin de explosies en de instortende gebouwen je om de oren vliegen. Ooit was dit wel anders en hoewel de kritieken op de singleplayer van een Call of Duty of Battlefield niet altijd ten onrechte zijn, toont Painkiller: Hell & Damnation, een remake van Painkiller uit 2004, ons dat vroeger niet alles beter was.

Hordes

Het idee in Painkiller: Hell & Damnation is simpel; je loopt naar een arena, waarin je wordt belaagd door hordes vijanden. Heb je ze allemaal verslagen? Als beloning mag je naar de volgende arena, waarin je, uiteraard, wederom wordt belaagd door hordes aan vijanden. Het komt er hierbij op neer dat de tegenstanders recht op je af komen rennen, aangezien de gemiddelde vijand het I.Q. heeft van een goudvis, de tegenstand smeekt dan ook om afgeknald te worden. Dit doe je met zeer diverse wapens, die een hoogtepunt vormen in deze verder zo matige game. Natuurlijk kun je aan de slag met een shotgun of minigun, je hebt echter ook de beschikking over heel wat exotischer wapens. Zo heb je de mogelijkheid om tegenstanders in mootjes te hakken met een soort boor, kun je met een ander wapen houten staken afvuren en kun je er voor kiezen om je opponenten te elektrocuteren.

Gedurende de eerdergenoemde aanvallen kan Painkiller: Hell & Damnation behoorlijk intens zijn en het spel wordt bijna vermakelijk. Helaas blijkt niet iedere strijder capabel om zelfs maar op je af te komen rennen, er is vrijwel altijd een enkeling die zelfs dit niet kan en blijft steken achter een muurtje. Het gevolg is dat je weer de hele arena af moet zoeken om die laatste tegenstander om te leggen en zo is je speelplezier meteen weer weg.

Diepgang?

Hoewel deze gameplay bijzonder oppervlakkig is, heeft men toch nog geprobeerd om wat diepgang in de game te brengen. Tijdens het spelen kun je namelijk tarotkaarten verdienen, welke ieder een specifieke bonus bevat. Zo zul je bijvoorbeeld met een kaart de tijd even kunnen vertragen. Deze speciale functie van een kaart kun je echter slechts eenmaal per level inzetten voor een korte periode en uiteindelijk voegen deze bonussen niet erg veel toe.

Met z’n allen, of toch niet?

Mocht je na circa vijf uur door de campaign heen zijn, welke je overigens ook in zijn geheel met z’n tweeën kunt spelen, kun je nog besluiten om de multiplayer te onderzoeken. Erg veel tijd zul je hier vermoedelijk niet in kunnen steken, want er zijn vrijwel geen bevolkte servers te vinden. Gedurende meerdere speelsessies is het mij slechts één keer gelukt om iemand te vinden die ook de behoefte had om Painkiller: Hell & Damnation online te spelen en dit geschiedde met de survival-modus. Erg opwindend was dit echter niet, hordes aan vijanden neerschieten kun je ook in de singleplayer of co-op-modus doen. Andere modi zijn er ook, deze bleken echter door niemand gespeeld te worden.

Hoewel Painkiller: Hell & Damnation een remake is van het origineel, oogt de game grafisch zeer matig. Daarnaast heeft ontwikkelaar The Farm 51 op technisch gebied zijn zaakjes simpelweg niet in orde. De framerate is, met name bij de co-op, behoorlijk matig. Ook blijkt Hell & Damnation een aantal vervelende bugs te bevatten waardoor ik meerdere keren een level opnieuw moest opstarten.

Conclusie

Er is wellicht een kleine groep gamers die zich met de simpele gameplay van Painkiller: Hell & Damnation zal vermaken. Voor anderen zijn de zeer diverse wapens of de mogelijkheid om de game in split screen te kunnen spelen genoeg. Wellicht is er nog een enkeling welke de game vanuit nostalgische overwegingen kan waarderen. Het merendeel zal zich echter ergeren aan de achterhaalde gameplaymechanieken, tergend slechte A.I., gedateerde graphics en andere technische onvolkomenheden.