The Legend of Zelda: Oracle of Seasons

Toen ik nog een klein jochie was, wist ik niet eens van het bestaan van spelcomputers af, totdat ik van een vriend een Game Boy in mijn handen kreeg gedrukt. In de gleuf van het apparaat zat Pokémon Blue Version. Zoals dat gaat bij kinderen was ik gelijk om en ik moest en zou ook aan de gekleurde beestjes. Zo geschiedde het en het was awesome. Maar uiteindelijk wil je toch meer spellen. Het probleem is alleen dat je als kind eigenlijk helemaal niet weet wat nou goede games zijn. Met de reden dat de hoes van The Legend of Zelda: Oracle of Ages gewoonweg cool was, moest die dan ook mee. Dat bleek een van de beste aankopen ooit; die game was écht geweldig! Helaas heb ik het andere deel, Oracle of Seasons, tot mijn grootse spijt nooit kunnen bemachtigen. Dankzij Virtual Console kan ik mij, twaalf jaar na dato, dan ook wagen aan het avontuur dat ik heb moeten missen.

Twee games

In 2001 verschenen maarliefst twee The Legend of Zelda-games op de Game Boy Color. Capcom was door Nintendo gevraagd om de serie op gepaste wijze voort te zetten op de kleuren handheld (later heeft Capcom ook nog The Minish Cap ontwikkeld voor de Game Boy Advance). Het goede voorbeeld had Nintendo in 1993 al gegeven met het succesvolle Link’s Awakening en hoewel het duidelijk is dat er goed is gekeken naar het voorbeeld, is er ook flink wat toegevoegd aan de mix. Zo staan in de twee Game Boy-spellen bepaalde elementen centraal: waar The Legend of Zelda: Oracle of Ages zich richt op reizen door de tijd, draait het in Oracle of Seasons om de verschillende seizoenen.

Kracht van seizoenen

Wanneer Link zich begeeft richting de Triforce in het kasteel van Hyrule, wordt de beste jongen plotseling wakker in een bos. Daar treft hij een reizende groep aan onder leiding van de roodharige meid Din. Nadat Link wordt aangespoord om op awkward wijze mee te dansen, verschijnt plotseling de sinistere Onox. De wereld van Holodrum verduistert, Din wordt meegenomen en de seizoenen blijken van nu af aan volledig van slag te zijn. Tijd om de Oracle of Seasons te redden en het weer te herstellen.

In een top-down avontuur is het aan jou om met een diversiteit aan voorwerpen puzzels op te lossen en vijanden te verslaan, tot zover de gouden gameplay van Zelda-games. Wisselende seizoenen zorgen er echter voor dat hier iets extra’s mee wordt gedaan. Door met de Rod of Seasons op boomstronken te staan, is het mogelijk het seizoen te veranderen, wat zijn weerslag heeft op de omgeving. In de winter zorgt sneeuw bijvoorbeeld voor een nieuw pad doordat water bevriest, terwijl in de zomer klimop blijkt te groeien.

Vooral vechten

Hoewel dit doet vermoeden dat we te maken hebben met een spel dat de nadruk legt op puzzels is dit niet het geval. Integendeel, Seasons focust zich vooral op vechten en daarbij moet ook het verhaal het ontgelden. Hoewel de algehele moeilijkheidsgraad – hoofdbazen in het bijzonder – hoog ligt, is de rest van het spel iets minder interessant dan het geval had kunnen zijn. Echt heel erg is dit echter niet per se, want de sterke, tijdloze gameplay maakt een heleboel goed.

Conclusie

The Legend of Zelda: Oracle of Seasons kan beslist een van de betere Game Boy-titels genoemd worden, maar toch staat het spel in de schaduw van het superieure Oracle of Ages. Het klooien met seizoenen en het verhaal is minder interessant dan hetgeen zijn tegenhanger te bieden heeft, hoewel daar wel tegenover staat dat Seasons een tikkeltje uitdagender is als het op vechten aankomt. Eigenlijk is een vergelijking met Ages eigenlijk niet eens gepast, want de spellen vormen een tweeluik. Koop ze daarom gewoon allebei en je zult allerminst teleurgesteld zijn.