Pokémon Mystery Dungeon: Gates to Infinity

Na een avondje stappen heb je wel eens van die dagen dat je naast een dame wakker wordt, die praktisch niet veel verschilt van een Snorlax. In Pokémon Mystery Dungeon: Gates to Infinity ga je echter nog een flink stapje verder. De hoofdrolhouder heeft zich zo van de kaart gewerkt dat hij de dag erna als een levensechte Pokémon de ogen opent. Tja, wat een zwaar avondje al niet met een mens kan doen..

Bonapikachu

Al gauw nadat ik wild geschrokken mijn ogen opendeed, kwam ik een vrij eigenaardig wezentje tegen. Het was een gele muis met rode blosjes op zijn kaakje. Binnen de kortste keren stuitte ik op de grootheidswaanzin van het unieke monstertje. Het wezentje probeerde me al gelijk in geuren en kleuren te overtuigen hoe zijn ideale maatschappij eruitzag en dat we samen een rijk moesten opzetten. Een Pokémon-imperium. “Wat een gekke kerel, die muis”, dacht ik bij mijzelf. Toch besloot ik voor nu maar met hem mee te gaan. Zo’n rijk bouwt zichzelf echter uiteraard niet op en zo ontstond al snel onze eerste klus: het vormen van een sekte.

Mijn ‘partner’ Pikachu had vanzelfsprekend al een idee waar wij onze compagnons zouden rekruteren. Rond ons nieuw te vormen ‘Pokémon-paradijs’ lag namelijk een tal van zogeheten geheime grotten, die elke keer van opzet veranderden zodra je er een binnenkwam. Door missies van dorpsgenoten aan te nemen en in deze grotten af te dwalen konden wij nieuwe wezens uitnodigen die onze ideologie zouden delen. Deze nieuw aangenomen bondgenoten zouden een plekje in ons paradijs krijgen door in ruil daarvoor naast ons te strijden.

Genocide

Eenmaal aangekomen in de eerste grot veranderde de toon van mijn gele partner. Zodra een wilde Pokémon ons naderde, waarin Pikachu geen potentiële soldaat zag, gaf hij me één opdracht. Hij wilde dat ik het beestje genadeloos af zou slachten. Dit mocht ik niet op mijn eigen tempo doen, maar in plaats daarvan moest ik elke keer de beurt afwachten waarna ik hoopte zelf weer aan te kunnen vallen.

Het werd allemaal nog een stuk erger toen we in groepen de oorlog aan mochten gaan. In plaats van een strijd zonder grenzen, werd het een strijd zonder praktisch te vechten. Het enige wat ik grotendeels stond te doen was wachten tot ik weer een zet mocht doen. Daarnaast bleven mijn compagnons maar doorratelen rond deze gevechten heen. Eindeloos doorratelen.

Koddige wereld

Ach, hoe raar en bijzonder deze wereld ook was moet ik één ding toegeven. Het Pokémon-paradijs bood een ontzettend sfeervol wereldje met wezentjes met een eigen karakter. Het was heerlijk om de unieke wezentjes met elkaar te zien communiceren en hun probleempjes op te lossen. Als ik een vrouw was, was mijn hart waarschijnlijk keer op keer gesmolten. Daarnaast bleef het verslavend om mijn eigen paradijsje vol te bouwen.

Conclusie

Oké, misschien zet ik alles iets extremer neer dan het is in het verhaal hierboven. Gates to Infinity is van zichzelf best een amusante titel, die jammer genoeg ten onder gaat aan zijn eigen oppervlakkigheid. De grotten en de gevechten zijn te simpel vormgegeven voor ervaren spelers en weer te complex voor kinderen. Daarnaast zijn de lappen tekst waar je doorheen moet ploegen soms mateloos irritant. Toch weet het heerlijk koddige sfeertje de ervaring uiteindelijk te redden, en kun je daardoor meer dan genoeg plezier aan deze Mystery Dungeon-versie beleven. Tja, ik kan mijn eigen Pokémon-variant en zijn partner toch moeilijk met een onvoldoende de grotten insturen.