Luigi’s Mansion 2

Voordat je verder leest moet er eerst even iets van mijn hart. In titels als Mario Kart, Mario Party of Mario Tennis verkies ik Luigi steevast boven Mario. Of het nou de fragiliteit van deze groene loodgieter is of dat dit nou juist komt door mijn lichte fobie voor de corpulentie van zijn broer. Iets aan deze snorremans weet mij altijd naar zijn kamp te trekken.

Het is alweer meer dan tien jaar geleden dat Luigi zijn eigen avontuur kreeg in de originele Luigi’s Mansion. Deze titel wist niet enkel de meeste recensenten te bekoren, maar wist ook nog eens uit te groeien tot één van de best verkochte GameCube-titels aller tijden. Toch zag Nintendo lange tijd geen heil in deze serie. De geest van het spel bleef wel bij het bedrijf in het achterhoofd. Zo werd er in titels als Mario Kart en Super Smash Bros. Brawl allebei een stadium in de stijl van Luigi’s Mansion gestopt. Maar hoe verder het klokje tikte, hoe meer Shigeru Miyamoto’s handjes begonnen te trillen. Er moest en zou een Luigi’s Mansion 2 op de 3DS komen.

Groen en geestig

Er is uiteraard wel een reden dat de angstige, groengemutste Luigi voor het eerst weer voet zet in een spookhuis. Professor E. Gadd, bekend uit het vorige deel, heeft namelijk een licht spookprobleempje en wil dat onze bangerik dat oplost. Door het mysterieuze breken van de ‘Dark Moon’ zijn de spoken, die Gadd gedomesticeerd had in het origineel, compleet op hol geslagen. Met behulp van de Poltergust 5000 mag je deze schimmen opzuigen en ze op hun plasmavingers tikken. Hier komt het geweldige en komische sfeertje van Luigi’s Mansion 2 naar boven. Luigi is en blijft een echte anti-held en adjudant bangeschijter. Bij elke beweging, ook al is het slechts een handbeweging, zie je alles aan zijn lichaampje trillen. Het liefst zou de besnorde loodgieter direct met een Tanooki-staart tussen de benen naar huis rennen, maar hij durft simpelweg geen ‘nee’ te zeggen. Dit is één van die punten waar Luigi’s Mansion 2 echt de Mario-spellen overstijgt. Deze slungelige snorremans leeft en ademt echt emotie uit. Een stukje spelervaring waarvan zijn corpulente broer nog wel wat kan leren.

Achilleshiel

Het originele Luigi’s Mansion faalde voornamelijk op één aspect; de speelduur. In een ruwe zes uur kon je van het begin tot het eind komen en de titel bood lang niet genoeg voor een tweede spooktocht. Dit is het eerste punt waarin Luigi’s Mansion 2 verandering brengt. In vergelijking met het ene landhuis waar je in de GameCube-titel doorheen mocht toeren, worden er in dit deel vijf voorgeschoteld. Ieder huis heeft een uniek thematisch stijltje en daagt je uit met diverse puzzels. Het ene landhuis legt een enorme nadruk op de groene tuinen en het andere juist op ijs en kou. Door deze afwisseling blijft het avontuur fris en blijft de angst weg dat de speelstijl in herhaling valt.

Elk landhuis is opgebouwd uit een aantal missies, waarin je steeds iets dieper het landhuis ingaat. Om het zo efficiënt mogelijk voor de handheld te houden, duren al deze missies tussen de vijftien en dertig minuten. Een spelopbouw die je soms toch lichtelijk onnodig uit het avontuur trekt. Ieder landhuis biedt op zijn beurt aan het eind een eigen eindbaas. Deze dien je te verslaan door middel van puzzelen en goed te manoeuvreren. Puzzelen wat qua niveau vaak hand in hand gaat met de Zelda-titels.

Naast deze kern van spooktochten kun je ook nog jagen op goed verborgen diamanten en boo’s. Deze zijn zo goed verstopt dat het meerdere tochten gaat kosten om ze allemaal te verzamelen. Het is goed te zien dat Next Level Games er alles aan heeft gedaan om ditmaal een langere speelervaring neer te zetten en dat lukt ze vrijwel zonder verlies van de spelervaring. Toch kan het voor de vijfde keer van eenzelfde landhuis een beetje aanvoelen alsof je aan het backtracken bent.

Om de speelduur nog een boost te geven heeft Next Level Games ditmaal ook een multiplayer modus toegevoegd. In deze ‘Scare Scraper’-modus kun je zowel online als lokaal een wolkenkrabber betreden. Door middel van diverse spelmodi kunnen vier Luigi’s met verschillende regenboogkleuren nogmaals de strijd aangaan met de spoken. Hoewel de multiplayer uiteraard geen op zichzelf staande toevoeging is, verlengt het toch de duur van je verblijf in de spooklandhuizen. Daarnaast hoef je ook nog eens geen lag te verwachten.

3D-poppenhuis

Ook op grafisch gebied weet Luigi’s Mansion 2 zowel vriend als vijand te verrassen. De titel ontvouwt zich als het ware als een 3D-poppenhuis. Door het omhoog schuiven van de 3D-schuif creëer je hierin dan ook een perfecte diepte. Voor mij was het één van de eerste titels waarin ik de mogelijkheden van de handheld echt als een toevoeging zag, in plaats van een geforceerde hoofdpijnformule. Animaties zien er verder slick uit en ook het aandoenlijke design draagt bij aan het stijltje van het geheel. Het enige wat ik daadwerkelijk mistte waren de iconische spoken, zoals het babyspook, uit het eerste deel. Je hebt wel bijzonder zielen, maar die dragen te weinig karakter bij zich en zijn te zwak vormgegeven om langdurig in de Mario-wereld te worden opgenomen. Erg spijtig, aangezien Luigi’s Mansion 2 nou juist een titel bij uitstek is die zich leent voor een toevoeging aan de unieke cast van Nintendo-figuren.

Conclusie

Luigi’s Mansion 2 toont dat de groene loodgieter daadwerkelijk concurrentie biedt voor zijn broer. Waar het origineel toch meer berustte op een leuke gimmick, is dit vervolg in structuur net zo sterk als de 3D Mario-platformtitels. Zuigen was nog nooit zo lekker. Dit vervolg vult gelukkig de gebreken op die het origineel destijds ten onder liet gaan. De tergende missiestructuur kan het tempo jammer genoeg soms wel wat opbreken, maar dat is iets wat je voor lief neemt. Next Level Games bewijst met een glanzende geboetseerde snor dat we niet nog eens tien jaar hoeven te wachten op een volgend avontuur met de stofzuigende snorremans.