Het is een wonder dat Metal Gear Rising toch verder is gekomen dan de ontwikkeltafel. In eerste instantie lag het spel in de handen van het Kojima Productions-team. Het team had echter nogal veel moeite met het ontwikkelen van een spel dat voornamelijk gebaseerd was op actie. Nadat het spel bijna werd geschrapt, kwam het in de vakkundige handen van Platinum Games. Ben je verzot op het alles kapot maken wat je maar kan en zit je sinds Bayonetta al te wachten op een gruwelijk hack & slash-game? Lees dan niet verder, dit is de titel waar je op hebt zitten wachten. Ben je toch meer een traditionele Metal Gear-fan? Dan moet je even een stapje opzij zetten van het pad dat je lief is.
Het spel speelt zich vier jaar af na de gebeurtenissen in Metal Gear Solid 4. Hier is echter vrijwel niets van te merken tijdens het spelen, op het hoofdpersonage na. In Rising mogen we namelijk aan de slag met de zwaardvechtende cyborg Raiden; een oude bekende uit de eerdere Metal Gear-delen. Je houdt je voornamelijk bezig met de strijd tegen de ‘slechte’ organisatie Desperado Enterprises. Metal Gear Rising: Revengeance is echter een titel waarbij het verhaal slechts van secundair belang is. Platinum Games is met Metal Gear Rising een hele andere route ingeslagen dan zijn voorgangers. In plaats van het geruisloos sluipen en wegrennen, is het ditmaal de bedoeling om alles zo bruut en snel mogelijk kapot te snijden.
Zeeën van bloed en adrenaline
Waar Metal Gear Rising voornamelijk staat als een huis is de actie. In de 4 à 6 uur tijd die de Campaign Mode biedt, hak je je voornamelijk een weg door de mechanische wereld. De intensiteit spat vrijwel elk moment van je scherm af. Er is geen momentje waarin je geen pure gameplay geboden wordt. Doordat het combineren van de lichte en zware aanvallen zo soepel is uitgevoerd, voelt het alsof je als het ware een sierlijke, maar erg dodelijke dans uitvoert. Een dans met zwaarden aan je hielen. Je beweegt acrobatisch rond en voert met slechts een kleine moeite de nodige schoppen, luchtaanvallen en andere over de top bewegingen uit. Het speelt net zo fantastisch als dat het eruit ziet. Met de goede timing slacht Raiden dan ook de ene na de andere vijand af.
De uitdaging in de gevechten komt in de vorm van het pareren. Door het net juist te timen van je tegenaanvallen verlam je je tegenstander en kun je hem of haar rustig trakteren op je vlijmscherpe zwaard. Toch is de Blade Mode de toevoeging waar je als speler het meest van zult genieten. De Blade Mode is een modus waarin je je zwaardslagen precies zo kunt richten dat je elk gewenst deel van een vijand kunt ontleden. Het is dan ook niets minder dan gruwelijk wanneer je met een barrage van zwaardslagen de ledematen in het rond laat vliegen. Deze optie brengt niet alleen een extra kick met zich mee, maar geeft je ook nog eens de kans om vijanden zo te ontleden dat je extra veel punten uit ze absorbeert. Deze punten kun je gebruiken om weer nieuwe vaardigheden te kopen en Raiden zo steeds verder en verder te upgraden. Een erg gewaardeerde toevoeging, naast de extra VR-missies die je kunt vrijspelen, bovenop de korte maar krachtige speelduur.
Duitse porno
Platinum Games heeft geprobeerd zoveel mogelijk fanservice in de titel te stoppen. Je kunt bijvoorbeeld via de codec, een communicatiemiddel, hele gesprekken voeren over de meest uiteenlopende dingen met een gedeelte van je kameraden. Zo komen er onder andere gesprekken voorbij over Mexicaanse lekkernijen en Duitse porno. Tussendoor geeft Raiden ook nog eens relatieadvies aan de karakters. Beeld het je eens in; een moordende cyborg als relatietherapeut. Allerlei toevoegingen die je op het eerste gezicht niet zou verwachten van een actietitel als Metal Gear Rising. Voor de doorsnee actiefans is dit dan ook gemakkelijk om over het hoofd te zien, toch is het een aardige toevoeging voor de Metal Gear-fans.
Zilveren cyborgschoteltje
Het spel lijdt aan één groot desastreus mankement. Er zitten zoveel sterke en goed uitgewerkte features in het spel, alleen worden deze zo minimaal uitgelegd. Tegen de tijd dat je bijvoorbeeld tegen Blade Wolf (een van de eerdere eindbazen) mag vechten, ben je al geheel gewend aan het elkaar linken van kleine en grote aanvallen. Dit button bashen werkt in eerste instantie heerlijk, maar laat je weerloos tegen eindbazen. Pas in de strijd met deze mechanische wolf kom je er dan ook achter dat ook het pareren en blokkeren van aanvallen een eerste prioriteit is om te overleven. Door de minieme uitleg van de makers, heb je hier echter geen enkel benul van en word je vrijwel gelijk afgeslacht en geserveerd op een zilveren cyborgschoteltje. Zo wordt het verschil in de moeilijkheidsgraad tussen de gewone levels en de bossfights een bijna onneembare stap.
Als je het eenmaal door hebt, gaan de gevechten echter heerlijk. Hollywood kan dan ook nog veel leren van Platinum Games. Raiden hopt, alsof het niets is, soepeltjes van raket naar raket om vervolgens nog even een grote mecha te doorklieven. Metal Gear Rising lijdt jammer genoeg wel aan een paar kinderziektes. Zo is de camera erg chaotisch tijdens de belangrijkere gevechten en ben je dan ook erg snel je vijand uit je beeld kwijt. Daarnaast is het gebruiken van de extra’s wapens, die Raiden kan gebruiken naast zijn zwaard, nogal onnatuurlijk vormgegeven. Voor de gehele ervaring zijn het slechts details, maar het creëert een speelervaring die nog verre van perfect is.
Conclusie
Metal Gear Rising is een heerlijke titel. Het is alweer tijden geleden dat je zo bruut je vijanden in mootjes kon hakken, om vervolgens met je hand hun kern uit hun lijf te rukken. De titel heeft hier en daar zijn schoonheidsfoutjes en een erg korte speelduur, maar weet toch een intense ervaring te brengen. Er zit geen momentje met doelloze gameplay in en weet dan ook bijna perfect puur, rauw vermaak te bieden. Voor de traditionele Metal Gear-fans is het even slikken, maar ook voor hen biedt Rising toch iets dat ook niet verkeerd smaakt. Dankzij de upgrades en extra toevoegingen biedt het spel dan ook genoeg meerwaarde voor een tweede tocht door de cyborgwereld.
Jammer van de korte speelduur.
De gameplay is zo intens dat de korte speelduur te overzien valt. Het speelt namelijk zo gruwelijk strak naarmate je sterker wordt, dat je gewoon automatisch weer wordt teruggelokt naar de wereld van Raiden. 😉
Ben hier toch wel erg benieuwd naar, de review heeft m’n interesse nog wat verder aangewakkerd. Wellicht dat ik hem een keer oppik als hij wat goedkoper is.