DmC: Devil May Cry Fast Forward

Toen bekend gemaakt werd dat de Engelsen van Ninja Theory garant zouden staan voor de reboot van het erg Aziatische Devil May Cry werden de toortsen en hooivorken vlotjes van stal gehaald. Toen de eerste beelden van Dante opdoken ging het hek pas helemaal van de dam. Het korte zwarte kapsel en de algemene look van het personage leken beter te passen bij de zanger van een emo-bandje dan bij de geliefde demonenjager. Moord en brand werd er dus geschreeuwd op de online fora, maar dat was toen. Binnen enkele weken ligt het spel in de rekken en ondertussen hebben we reeds de kans gehad de demo van het spel te proberen. De controverse lijkt plaats gemaakt te hebben voor voorzichtig optimisme.

Jong geweld
De grote kracht van de game lijkt in een veelzijdig vechtsysteem te gaan liggen. De jonge Dante is geen watje die mondjesmaat zijn krachten leert ontdekken, maar een vechtjas die zich vlotjes laat besturen. Er is eerst echter wat gewenning nodig. Je aanvallen aanpassen met de triggers van je controller voelt in het begin wat raar aan, maar zodra je de klik maakt ontplooit zich een diepgaand en subtiel vechtsysteem. Dante kan vlotjes wisselen tussen moves voor zijn zwaard, bijl, zeis en vuurwapen en dat levert erg vloeiende gevechten op. Er zit een zekere elegantie in de manier waarop Dante de bewegingen aan elkaar rijgt alsof het een gewelddadige dans betreft. Dit gevoel voor stijl is de drijfkracht, en het is dan ook niet toevallig dat je op basis van je manier van vechten een ranking krijgt na elk level. Gewoon de gevechten doorploeteren is niet waar het om draait bij DmC, des te meer om zo vlot mogelijk de moves aan elkaar rijgen om spectaculaire combo’s neer te zetten.

Waar ik mij persoonlijk wel een tikje bezorgd om maak is de moeilijkheidsgraad van het spel. DmC wordt hardcore, dat is nu al een zekerheid. De demo leek nog ietwat bedoeld om spelers te laten wennen aan de game, maar ik zie de uitdaging erg snel de hoogte in schieten bij deze game. Dat is uiteraard een munt met twee kanten. Ik mag me dan misschien wel bezorgd maken over het feit of ik al dan niet de aftiteling van het spel zal halen, maar spelers met wat skill zullen juist genieten van het uitdagende karakter van de game. Ik hoop in elk geval vurig op een eenvoudige setting die makkelijk te behappen is zoals Bayonetta en God of War die hadden, want dit is wel een avontuur dat ik wil beleven.

Stijlvolle presentatie
Ontwikkelaar Ninja Theory heeft altijd al knappe dingen gedaan op vlak van verhaalvertelling en ook hier maken ze weer optimaal gebruik van dezelfde technieken die in Heavenly Sword en Enslaved indruk maakten. Ook fijn aan deze DmC is uiteraard om te ontdekken wat Ninja Theory zal doen met het ontstaansverhaal van Dante. De game lijkt op narratief en visueel vlak een balans te zoeken tussen een grimmig soort realisme en het over the top karakter waar de reeks vroeger bekend om stond. Of DmC die delicate opgave tot een goed eind brengt komen we binnenkort te weten. Dat DmC echter van een spel dat bij de aankondiging verguisd werd is uitgegroeid naar een mogelijke eerste topper van 2013 is al een kleine overwinning op zich.