Nano Assault Neo

Relatief recentelijk werd het klassieke shoot ‘em up-genre weer leven ingeblazen middels de creatie van een volledig nieuw subgenre. Met games als Geometry Wars was de zogeheten twin-stick shooter geboren: schietspellen die zich hoofdzakelijk lieten besturen met behulp van twee pookjes. Maar waar succes is, daar volgen anderen. Hierdoor is de markt voor dit genre binnen korte tijd flink opgevuld. Met de komst van de Wii U is er weer marktpotentieel en Nano Assault Neo is de eerste die hier gebruik van maakt. Weet de game zich echter positief te onderscheiden van diens vele twin-stick shooter-broertjes?

Kleurrijk spektakel

Met de linkerstick beweeg je jouw voertuig, met de rechter bepaal je de richting waarin je schiet. Dit gegeven is bij Nano Assault Neo niet anders. Waar de game zich echter een stuk interessanter mee maakt, is dat het schietfestijn zich afspeelt in het menselijk lichaam. Je vecht bijvoorbeeld op bloedcellen tegen infecties en dit zorgt ervoor dat je niet op een platte omgeving aan de slag gaat. Vergelijkbaar met de zwaartekrachtwerking in Super Mario Galaxy bij de diverse planetoïden, is het ook in Nano Assault Neo zo dat je om de cel in kwestie heen kunt draaien. Dit zorgt niet alleen voor een speels karakter, maar ook voor indrukwekkende plaatjes.

Doordat ontwikkelaar Shin’en namelijk goed gebruik heeft gemaakt van lichtval, zorgt ronddraaien op de omgeving continu voor interessante beelden. Sowieso is er zichtbaar veel tijd gestoken in het doen schitteren van de game met betrekking tot het grafische gedeelte. Een divers kleurenpalet siert de game, maar ook de achtergronden van aaneengeregen DNA-achtige strengen of ander fraais oogt prachtig. En wanneer chaos zich aandient, is een kleurrijk kogelspektakel het gevolg. Stilstaan om alles te kunnen bewonderen zit er echter niet in, want er moet geschoten worden!

Kort, maar krachtig?

Jammer genoeg zul je dit echter niet heel lang doen. Nano Assault Neo kent slechts vier clusters van ieder drie levels en daaraan nog een baasgevecht. In de praktijk zijn er dus twaalf korte levels waar je doorheen schiet. Toch moet wel worden geconstateerd dat de game erg verslavend is, waardoor het absoluut geen straf is om opnieuw enkele cellen te doorspelen om een hogere score te halen. Bovendien kan de game ook met een vriend worden gespeeld, waardoor de speeltijd nog enigszins wordt opgerekt.

Wel is het helaas zo dat de moeilijkheidsgraad zeer uiteenlopend is. De eerste twee clusters zul je al snel doorlopen, omdat het niveau langzaam wordt opgebouwd en je tegen de tijd dat het daadwerkelijk pittig wordt al beschikt over extra wapens. Dit is beslist niet het geval bij leveltje drie, want het is een hel om alle vijanden op de eerste cel uit te roeien. De uiteindelijke hoofdbaas hiervan is echter de eenvoudigste van de gehele game. Een beetje meer balans had Nano Assault Neo dus zeker niet misstaan.

Conclusie

Voor het bedrag van tien euro haal je met Nano Assault Neo een zeer vermakelijke game in huis, die op positieve wijze bijdraagt aan het nog karige aanbod van spellen in de digitale winkel van de Wii U. De game weet zich niet per se heel erg te onderscheiden van diens concurrenten en is erg kort, maar dat is niet per se een erg gegeven. De basis steekt namelijk goed in elkaar en de verslavende gameplay die het genre van de twin-stick shooters kan bieden, is ook in Nano Assault Neo aanwezig.