Review: Hitman: Absolution

Ik hoop dat ik bij niemand op zere teentjes trap, maar ik moet bekennen dat kaalkoppen het niet zo doen voor me . De manier waarop hun schedel licht reflecteert is al genoeg om me aan het schrikken te krijgen en als er eentje een oorbel draagt zet ik het helemaal op een rennen. Het heeft een te hoog Mr Proper-gehalte voor me. Toch is er één kale knikker voor wie ik altijd tijd zal maken, en dat is uiteraard Agent 47. Ik hou gewoon van het gevoel voor stijl van de kerel. Een duur maatpak met een karmijnrode das, een stem die zo koel klinkt dat er nog net geen ijsblokjes uit zijn mond komen en een voorliefde voor creatief doden. Vergeet Denzel Washington, Agent 47 is de enige echte artiest als het op moorden aankomt en Absolution moet zijn meesterwerkje worden.

Dat oud vertrouwde gevoel van masochisme

In principe hoor ik echt geen fan te zijn van deze reeks. Vraag aan iedereen die me kent om me te omschrijven en je zal het woord ‘geduldig’ geen enkele keer horen vallen. Ik word altijd erg snel gefrustreerd als dingen me niet snel lukken en zeker bij games komt dat snel aan de oppervlakte. Vijf keer het onderspit delven tegen een eindbaas en ik zit al in het menu te zoeken naar een lagere moeilijkheidsgraad. Ooit heb ik zelfs een spel na dertig keer sterven gewoon uit het open raam gegooid. Er zit een kort lontje in me, dat is zeker. Bizar genoeg heb ik dat probleem bij een game als Hitman niet. Geef me een controller en Agent 47 op het scherm en ik word de kalmte zelf. De Hitman-games zijn namelijk altijd al duidelijk geweest als het op de regels van het spel aankomt. Wanneer je aan de slag gaat met het idee een shooter met sluipelementen te spelen, dan faal je gewoon keer op keer. Eigenlijk kun je de levels in deze reeks nog het best omschrijven als groots uitgewerkte puzzels.

Je moet te weten komen welke vermomming het beste werkt voor de plaatsen waar je wilt komen en welke elementen in de omgeving je in jouw voordeel kan benutten. Je moet memoriseren, plannen en dan je moord uitvoeren. Dat je tijdens het uitzoeken van de perfecte moord ontiegelijk vaak op je bek gaat en opnieuw moet beginnen, wekt bij Hitman geen frustratie op. Bij elke fout die je maakt kom je een stap verder. Je onthoudt wat kan en niet kan en wanneer alle stukjes van de puzzel klikken, bekruipt je een heerlijk gevoel. Toen Hitman Absolution aangekondigd werd was ik uiteraard enorm enthousiast, maar dat bekoelde al snel. Hitman Blood Money blijft één van mijn favoriete games van deze generatie, maar wat heeft IO Interactive sinds die game gepresteerd? Kane & Lynch van hun hand was de enige titel die ik ooit weggegooid heb, door een open raam, richting mijn buurjongetje. Hebben ze ‘het’ überhaupt nog? De eerste previews en beelden die aangaven dat Hitman Absolution een stevige nadruk op knallen zou gaan leggen deden in elk geval het ergste vermoeden. Is Absolution echt een game geworden die wapengekletter de voorkeur geeft over finesse?

Gelukkig niet. Je kan er niet omheen dat het spel een stukje vergeeflijker geworden is en dat je veel meer dan vroeger de zaken naar je hand kan zetten met een druk op de trekker, maar het is overduidelijk een Hitman-game. Elk level vormt wederom een speeltuin om te doorgronden. Vermom ik mezelf om dichtbij mijn doel te komen en knal ik hem dan van dichtbij door zijn kop? Dat kan, maar het is niet bepaald proper. Plant ik een bom onder zijn auto of vergiftig ik zijn voedsel? Dat klinkt al iets meer als een huurmoordenaar zijn stijl toch? Of laat ik een pallet bakstenen op zijn donder vallen en laat ik de boel op een ongeluk lijken? De kracht achter de game zit wederom volledig achter de hoeveelheid aan keuzes die je als speler krijgt. Net als bij de vorige games is het ook in Absolution weer genieten geblazen als je dingen gaat proberen die je dichterbij de perfecte moord brengen. Je krijgt na elke missie een rating en echte bikkels zullen uiteraard levels willen herspelen om toch maar overal die perfecte score te behalen.

Instinct en finesse zijn de sleutel tot succes

De klassieke gameplay vol trial and error maakt dus nog steeds deel uit van Hitman Absolution, maar het spel doet ook enkele toegevingen naar het grote publiek toe. Grote fouten betekenen bijvoorbeeld nu niet langer dat je de volledige missie moet herspelen, maar dat je het opnieuw mag proberen vanaf het vorige checkpoint. Ook Instinct is een toevoeging die een nieuwe impuls aan de gameplay geeft. Steeds wanneer je de intuïtie van Agent 47 activeert, zie je alles in de wereld om je heen plots op erg nuttige wijze. Je ziet bewakers door de muren heen en het pad van de patrouille die ze volgen, slaappillen die je kan gebruiken en een piano die je kan saboteren. Puristen zullen dit vast een knieval noemen, maar voor hen is er nog steeds de Purist-modus waarin het instinct van Agent 47 niet langer een factor is. Ik persoonlijk vind het een erg slimme toevoeging van IO Interactive, die spelers de kans geeft om veel meer uit de game te halen zonder er maniakaal veel tijd en moeite in te moeten steken. Dit is, zelfs met de toevoeging van Instinct, een verdomd uitgebreid spel met twintig levels die gewoon smeken om meerdere malen gespeeld te worden als je alle challenges wil halen.

Inderdaad, elke missie heeft een lijstje van iets meer dan dertig uitdagingen en om die allemaal te behalen zul je op verschillende manieren moeten spelen. Van heimelijk vermomd tot voluit knallend en alles daar tussenin. De kracht achter dat systeem is dat wanneer je een moord op een ongeluk wil laten lijken en je de boel verpest, je toch nog de kans krijgt om de challenge te behalen waarbij je het target met explosieven doodt. Zelfs wanneer je het gewoon op een knallen moet zetten om de klus te klaren en je hachje te redden is er geen man overboord. Het schietsysteem werkt naar behoren en Instinct kan ook aangewend worden om meerdere vijanden snel naar de eeuwige jachtvelden te helpen met je vuurwapens. Agent 47 is krachtiger en dodelijker dan ooit te voren in Absolution.

Dat moet hij ook echt zijn, want geloof me als ik zeg dat de game best pittig blijft. De toevoeging van checkpoints en Instincts maakt het spel inderdaad toegankelijker, maar dit blijft een spel waarbij secuur te werk gaan toch de voorkeur geniet. Ik wil niet al teveel prijs geven van het verhaal, maar het is toch duidelijk andere koek dan we gewend zijn van de vorige games. Agent 47 komt in een wespennest terecht wanneer hij door zijn werkgever ICA verplicht wordt om zijn contactpersoon Diana te liquideren. De reden voor de moord blijft in het ongewisse, maar alles heeft te maken met een meisje genaamd Victoria waar 47 op zoek naar gaat. Op die manier valt ook hij uit de gratie bij ICA en krijgt hij iedere moordenaar van de organisatie achter zich aan, zelfs zwaarbewapende nonnen en een priester met een raketwerper. Spannend, maar tegelijk ook vol gitzwarte humor: dat is de verhaallijn van Absolution in een notendop.

Naast de verhaallijn krijg je in Hitman Absolution ook een volledig nieuwe mode genaamd Contracts op je bord. In deze modus maak je in feite zelf je eigen puzzels, die je vervolgens deelt met de wereld. Jij bepaalt wie vermoord moet worden en op welke manier dat moet gebeuren; je kunt het zo ingewikkeld maken als je zelf wilt. Als jij de opgestelde klus zelf kan klaren, dan mag je de rest van de wereld uitdagen om het beter te doen op de leaderboards. Contracts bruist in elk geval van het potentieel om zelfs maanden na de release van het spel nog voor nieuwe moorddadige pret te zorgen.

Conclusie

De vorige game met Hitman in de hoofdrol dateert van een dikke zes jaar geleden, maar het was het wachten waard. De toevoegingen die een groter publiek moeten gaan aanspreken ondermijnen de gameplay niet, maar verrijken die zelfs. Absolution is een spel geworden dat nooit haar roots vergeet, maar tegelijk wel probeert te evolueren. Een spel dat zowel de fans als de nieuwkomers moet kunnen bekoren met haar scala aan mogelijkheden en sterke presentatie. Welkom terug, 47.