Medal of Honor: Warfighter

Arme Medal of Honor. Jaren geleden op de Tweede Wereldoorlog-school was hij nog het coolste kindje van de klas. Lekker knallen met een Thompson op moffen tussen de struikjes van Normandië of met granaten gooien in een duikboot. Dat heerlijke geluidje dat een M1 Garand maakt als de kogels op zijn. Medal of Honor was het helemaal, tot die lefgozer van een Call of Duty kwam en de tijden veranderden. Plots kwam er een moment waarop Call of Duty een kunstje genaamd Modern Warfare deed dat verdomd goed uitpakte. Het maakte van Call of Duty één van de meest lucratieve merknamen ooit. De keerzijde van de medaille is dat iedereen sinds het succes van Modern Warfare de Tweede Wereldoorlog wel lijkt te mijden als een lepralijder in een zwembad. Het voelt soms aan alsof elke ontwikkelaar tegenwoordig een shooter probeert te maken binnen het malletje dat Infinity Ward gecreëerd heeft. Oorlog met een Michael Bay-sausje. Geen enkele reeks loopt tegenwoordig zo duidelijk achter die mix van scripted events en machismo aan als Medal of Honor. Een reeks die vroeger echte klassiekers voortgebracht heeft, stelt zich nu tevreden met een rol als imitator.

Gamen met een déjà vu

Medal of Honor: Warfighter werd in de Amerikaanse pers genadeloos afgeslacht en zweeft momenteel ergens rond de 5,0 op Metacritic. De vraag is uiteraard of dat ook effectief terecht is. Dat er op het vlak van militaire shooters een verzadigingspunt bereikt is, dat is zeker en vast het geval. De vorige game in de reeks werd door de Amerikaanse pers echter eveneens keihard aangepakt en die vond ik eigenlijk best tof. Ik kan me moeilijk van de indruk ontdoen dat ze ginds over de plas gewoon graag met zijn allen de bully uithangen en het vroegere coole kindje aan het pesten zijn. Omdat ik nog steeds gewoon veel meer op mijn eigen koppige mening vertrouw dan op die van anderen start ik de game dan ook zonder vooroordelen op.

Net als bij het vorige spel staan ook hier weer de Tier 1 Operators centraal. Het zijn stoere figuren met baarden die ZZ Top jaloers zouden maken, die luisteren naar een naam als Preacher. Ontwikkelaar Danger Close werkte nauw samen met enkele van deze elitesoldaten om een verhaal te brengen dat een accuraat beeld brengt van de war on terror. Het resultaat van die samenwerking is een plot dat op echte feiten gebaseerde conflicten afwisselt met de nodige dramatiek. Het spel legt behoorlijk wat nadruk op de menselijke tol die oorlog eist en zo krijgen we bijvoorbeeld te zien hoe hoofdpersonage Preacher door opgelopen trauma’s vervreemdt van zijn gezin. Behoorlijk zwaarwichtige kost die zeker een interessant tegengewicht had kunnen bieden voor de vele actie mits goed uitgewerkt, maar op dat vlak schiet het spel zijn doel voorbij. De personages in de CGI-filmpjes zien er gewoon te eng uit om geloofwaardig over te komen, en alles is zo stevig overgoten met clichés en melodrama dat het gewoon klef aanvoelt. Wat het verhaal ook tegenwerkt is het complete gebrek aan spanning. De zoektocht naar een leverancier van explosieven en een terroristisch netwerk fungeert wel als rode draad, maar het mist samenhang. Je vecht tegen piraten in Somalië, probeert een gijzeling op te lossen op de Filipijnen en neemt deel aan een achtervolging met de auto in Dubai, maar er is geen boeiend narratief om dat te ondersteunen. De missies hangen als los zand aan elkaar.

Dat is jammer, want wat de game brengt zit regelmatig leuk in elkaar. Wanneer je op de Filipijnen midden in een tsunami komt te zitten of in Bosnië en Herzegovina voor je leven vecht in een vervallen ijshockeystadion, bulkt het spel van de sfeer. Het is gewoon jammer dat het spel constant de indrukwekkende momenten afwisselt met dingen die we al zo vaak gedaan hebben in dit genre. Opnieuw plaatsnemen achter het boordkanon van een helikopter voelt gewoon aan als een verplicht nummertje en als ik nog één keer een level op een vrachtschip te spelen krijg, sla ik gewoon helemaal aan het gillen. Het gevoel dat je dit soort dingen vaker hebt gedaan laat je zelden los tijdens het spelen. Jammer genoeg is ook de AI van het spel om bij te janken. Jihad-strijders kunnen in dit spel haast niet wachten om hun maagden op te eisen, want ze gooien zich echt wel enorm gretig voor je loop.

Ook je kompanen gaan regelmatig de mist in. Het is vooral grappig als je ergens zit te schuilen en gewoon opzij geduwd wordt door een strijdmakker, omdat de AI beslist heeft dat jouw uitgekozen plekje van hem is. Dat soort dingen en een resem bugs, zoals zwevende wapens en andere grafische slordigheden, geven het spel spijtig genoeg een onafgewerkte indruk. Een stevige patch zou echt wonderen kunnen doen voor het spelplezier van deze titel, want er zijn ook goede kanten. Zo is het gevoel dat je krijgt van de wapens dan weer wel top. Het geluid dat de wapens maken en de navenante impact van je kogels, de terugslag van je wapen en het effect ervan op het trillen van je controller. Die dingen maken van het overhalen van de trekker een fijne ervaring in Warfighter. Ook de Frostbite 2.0-engine levert vaak erg knappe beelden op met leuke rook- en lichteffecten, zonder die verdomde lensflare die Battlefield 3 parten speelde. Echt tergend slecht kun je de singleplayer van Medal of Honor: Warfighter niet noemen, wel ontzettend generiek en onafgewerkt. Desondanks valt er zeker wel pret te beleven met de relatief korte singleplayer als je de minpunten voor lief weet te nemen.

Met zijn tweetjes is alles leuker

Uiteraard valt er geen tranentrekkende pathos of slechte AI in het multiplayerluik van Warfighter te bespeuren, wel oerdegelijke actie. De klassieke modi zoals Team Deathmatch leveren nog steeds de nodige fun op, maar ontwikkelaar Danger Close zorgt ook voor enkele vernieuwingen. Het nieuwe Fire Team-element levert heel wat plezier op. Je werkt samen met een maatje en met zijn tweeën sta je echt wel sterker. Je geeft elkaar munitie of levert eerste hulp en werkt samen tactieken uit om tegenstanders te slim af te zijn. Je bent ook niet verplicht constant elkaars handje vast te houden op het slagveld. Wanneer je het loodje legt, spawn je gewoon weer in de buurt van je kompaan zolang hij niet in een vuurgevecht verwikkeld zit. Het leeuwendeel van de multiplayer is echt bedoeld om in samenwerkingsverband te spelen en dat zie je ook aan modi als Sector Control en Hot Spot.

Eerstgenoemde is een vergevorderde vorm van Capture the Flag waarbij twee vlaggen verdedigd dienen te worden, terwijl de aanvallers er slechts eentje nodig hebben om te scoren. Bij Hot Spot moeten dan weer vijf bommen onschadelijk gemaakt worden, maar de locatie van de springtuigen verandert bij elk potje. Goed samenwerken en communiceren is gewoon essentieel om te winnen bij deze multiplayer en dat geeft de game een dynamisch karakter. Als je dit gaat spelen als een kip zonder kop, dan maak je evenveel kans als een schaap tijdens het offerfeest. De multiplayer levert duidelijk stukken meer waarde op dan de verhaallijn doet. De maps zijn compact, maar voelen nooit claustrofobisch, en de obligate killstreaks domineren de gameplay niet. Helaas blijkt ook de multiplayer niet vrij van bugs te zijn en voelt het menu allesbehalve intuïtief aan. Een ander minpunt is dat ook de grafische presentatie in de multiplayer niet kan tippen aan wat je in de singleplayer voorgeschoteld krijgt. Ondanks die smetjes is het echter duidelijk de amusante multiplayer die Medal of Honor: Warfighter van een slecht cijfer redt.

Conclusie

Ik heb zelden een game gezien die zoveel nood heeft aan een degelijke patch. De singleplayer zal zelfs met het oplossen van problemen met de AI en het verwijderen van bugs nooit echt goed worden, daar is de game te generiek en het verhaal te belachelijk voor. Op dat vlak lijkt Warfighter meer op Battlefield 3 dan op het Medal of Honor van enkele jaren geleden. Op vlak van de multiplayer heeft het spel echter wel het nodige potentieel. Het speelt vlotter dan Battlefield 3 en is trager en meer op samenwerking gericht dan Call of Duty. Een spel met groeikansen dus.