Dragon Ball Z Kinect

Los Angeles Convention Center, donderdag 7 juni 2012, bloedheet, maar we zitten gelukkig binnen. Gigantische zalen met degelijke airconditioning, gevuld met hordes perslieden en nors ogende zakenmannen, allemaal druk in de weer met games en de business die er achter schuilgaat. Op zo’n laatste dag van de beurs kijk je eigenlijk niet eens meer naar al die mensen, want je weet inmiddels dat het één grote, wilde horde is en dat je nooit een gezicht zult onthouden als er nog zo veel andere langs zullen komen op dezelfde dag.

Toch is er opeens één persoon die ertussenuit springt: een haast magisch wezen, een vrolijk blond meisje, gehuld in enkel een wat erotisch getint cosplay-kostuum van Dragon Ball Z. Cosplayers zie je op de E3 zelden en de meeste dames die zo schaars gekleed zijn, worden er dik voor betaald door uitgevers. Deze meid daarentegen, ze is hier duidelijk voor haar plezier. Ze huppelt vrolijk rond, op zoek naar leuke spellen om uit te proberen. Ik kijk net toe als haar oog valt op de booth van Namco Bandai met, hoe kon het ook anders, Dragon Ball Z Kinect. Dolblij stormt ze op de tentoonstelling van de game af, voor je het weet is ze al aan de beurt om haar droomspel uit te proberen. Vol overtuiging geeft ze de lucht een stel rake klappen, ze maakt onnozele sprongetjes, ze geeft giechelend een trap in het niks. Wat een prachtwezen. Ik kijk toe vanaf de zijlijn. Eigenlijk moet ik doorlopen naar mijn volgende afspraak, maar plots heb ook ik een brandend verlangen naar deze game. Ik blijf staan, ik blijf kijken. “Deze game is lang zo slecht nog niet,” denk ik bij mezelf terwijl ik zo lang mogelijk mijn reis naar de komende afspraak probeer uit te stellen.

Sinds die middag heb ik eigenlijk niks meer gehoord van Dragon Ball Z Kinect, laat staan van de spontane blonde vechtmachine die ik toch zeker een kwartier lang heb aangegaapt. Jammer. Afgelopen week plofte de game echter ineens op mijn deurmat, ter review mijn kant op gezonden. Terwijl Dragon Ball Z Kinect in mijn Xbox 360 schuift, denk ik terug aan dat ene frivole meisje en die ene keer dat ik ongemakkelijk lang naar een speelsessie heb gekeken, zonder ook nog maar één blik op het scherm te werpen. Een leuke herinnering, een glimlach, de Kinect-sensor kijkt me aan: het is tijd. Ik heb zin om de lucht in elkaar te meppen als een Super Saiyan.

Koude kermis

Maar daar zit je dan, met verse moed, klaar voor een reviewsessie van Dragon Ball Z Kinect. Een echte fan ben ik nooit geweest, maar het programma volgen, dat deed ik zeker. Toffe avonturen, buitenaardse wezens en vechtpartijen die in hun totaliteit gemiddeld vijf afleveringen opslokten: als jongetje van twaalf vreet je dat soort animatieseries gewoon als pap. Ook ik dus, en nu was het voor mij eindelijk de kans om zelf eens mee te kunnen vechten in de afleveringen van Dragon Ball Z, met behulp van de gelijknamige game voor Kinect. De game doet dat volgens een vrij gemakkelijk principe: alle grote gevechten van de Dragon Ball Z-serie worden nagebootst in de game en als speler sta jij middenin het gevecht. Letterlijk, want de game plaatst je in een first-person view van het personage dat je speelt. Vanuit daar kun je slaan, uitwijken en trappen wat je wilt, zolang je de vijand maar in elkaar rost.

En ja, dat klinkt lang niet zo slecht, zeker niet. Sterker nog, het idee is prachtig, het is juist de uitwerking waar het mis gaat bij Dragon Ball Z Kinect. De game komt namelijk nogal gehaast over: alleen de basis staat overeind, en de basis is vrij mager. Het maken van een groot aantal simpele bewegingen gaat weliswaar prima, maar verder stelt het spel dan ook niet veel voor. Je maakt een hoop slagen, geeft een trap hier en daar, ontwijkt een aanval van de tegenstander en op den duur probeer je een krachtigere power attack uit te voeren. Tactiek, diepgang of enige vorm van binding met de personages hoef je niet te verwachten in Dragon Ball Z Kinect.

Zinloos geweld

Vaak komt een gevecht neer op een simpele één op één knokpartij, waarbij beide partijen veel bezig zijn met zowel aanvallen als verdedigen. Als je eenmaal de overhand hebt in zo’n gevecht, dan kun je makkelijk een aantal combo’s aan elkaar rijgen door middel van een soort quick-time events. De game geeft aan wat je moet doen (bijvoorbeeld uitwijken, trappen geven of springen) en als je dat maar op tijd doet, dan slaag je in een bepaalde combo aanval. Hetzelfde geldt voor het ontwijken of pareren van een power attack van de tegenpartij of het doorbreken van andermans combo. Het klinkt als een logisch systeem, maar in werkelijkheid komt het neer op een soort steen-papier-schaar spelletje waarbij je vooral veel snelle bewegingen in een korte tijd moet uitvoeren. En dat, weet ik inmiddels uit eigen ervaring, voel je de volgende dag terug in je verzuurde spieren.

Een beetje zweten voor de Kinect-sensor, dat zul je dus ongetwijfeld, maar van een vermakelijke game is vooralsnog dus weinig sprake. Dat komt grotendeels door de oninteressante tussenfilmpjes en de voice-acting die de toon volledig misslaat. Had Namco uiteraard goed kunnen scoren op een ‘vergaming’ van de beroemde ‘Over 9.000’-scène, blijkt ook dat stukje in de game bijzonder slecht gebracht te worden. Tja, en als zowel de gameplay als de verhaallijn geen diepgang weten te bieden, dan houdt het al snel op met de lol in een game als deze. Een beetje zweten is immers niet erg, maar dan wil je er wel wat voor terug krijgen.

On the bright side…

Toegegeven, niet alles aan Dragon Ball Z Kinect gaat mis. De game knokt lekker weg, voor zover dat iemand interesseert, en met de grafische stijl weet het spel de anime prima om te zetten naar game-vorm. Voor de fans is het aanbod aan vechters uiteraard een feest van herkenning, met het nodige aantal specifieke signature moves van een aantal belangrijke personages uit de serie. Het is alleen wat jammer dat de gehele ervaring af wordt gedaan door de slordige afwerking, die in haast alle aspecten van het spel prominent terugkeert. Het menu is onpraktisch en kaal, de gameplay blijft oppervlakkig en de storytelling is niets meer of minder dan beroerd. Dat alles doet gewoon af aan hetgeen waar de Kinect-game op had kunnen excelleren: een goede vechtgame zijn voor de Dragon Ball Z-fans.

Conclusie

Een tof idee met een nogal teleurstellende uitvoering. Dragon Ball Z Kinect slaat de plank op te veel vlakken mis om echt vermakelijk te kunnen zijn. Zelfs de fans van de serie zullen het waarschijnlijk lastig vinden om door deze zure appel heen te bijten, om bij de stukken te komen die ze willen zien. Vooral het gemis van diepgang in zowel gameplay als de levering van het verhaal maken het moeilijk om de game te blijven spelen: je slaat de lucht helemaal lens, maar naast verkrampte armen, krijg je er niet veel voor terug.