Harry Potter for Kinect

Waarschuwing, deze review is niet bedoeld voor dreuzels. Indien u niet weet wat een dreuzel is, dan bent u er ééntje en klikt u beter een pagina verder. Het lezen van dit artikel vergt kennis over gewichtige zaken als de Wegisweg, Mandragora en boterbier. Indien geen enkele van die termen een belletje bij u doet rinkelen en u toch koppig verder wilt gaan met dit stukje proza, weet dan dat de gevolgen slechter kunnen zijn dan een smekkie met snottebellensmaak.

De aap komt uit de tovenaarsmouw

Oké, nu we dat vervelende akkefietje achter de rug hebben, heet ik je welkom beste Harry Potter-fan. Het is echt geen gemakkelijk jaar geweest voor ons Potheads. De boeken zijn uitgelezen, de films bekeken en J.K. Rowling schrijft ondertussen duffe boeken voor volwassenen die geen greintje magie bevatten. De vraag die zich in deze tekst opdringt is simpel. Levert Harry Potter for Kinect een spel op dat een klein lichtpuntje in de Potter-loze duisternis betekent? Enkele weken geleden had ik je nog verteld dat je meer kans maakte op een date met Tom Felton, dan dat Harry Potter Kinect goed zou worden. De vorige games van Electronic Arts bijvoorbeeld, kunnen we namelijk ondertussen omschrijven als zij die niet meer genoemd mogen worden. Reken daar nog eens bij dat de ratio van goede games voor Kinect ten opzichte van zielloze drek absoluut richting de negatieve balans helt. Ten slotte bleek de demo van het spel ook nog eens hopeloos beperkt en saai te zijn. Als je al die factoren optelt, dan kun je wel stellen dat de verwachtingen voor Harry Potter for Kinect niet al te hoog lagen.

Soms kan iets of iemand waarvan je weinig verwacht echter verrassend uit de hoek komen. Toen Hermelien Griffel uitgroeide van een betweterige Truus tot het meisje waar veel jongens op Zweinstein aan dachten wanneer ze met hun toverstokje speelden, was het de knullige Ron Wemel die haar wist te veroveren. Het is een raar bruggetje om te maken, maar ook Harry Potter Kinect weet op soortgelijke wijze te verrassen. Wat eerst alle tekenen had van een afgeraffelde game, bedoeld om nog wat poen te scheppen, blijkt in praktijk stukken beter uit te pakken.

Het spel vindt zeker en vast nergens het warme water opnieuw uit. Dit is gewoon een gelicenseerdde collectie van minigames voor Kinect, en dat betekent dus weer heel wat springen en bukken. Wat echter weet te verrassen, is dat de game wel degelijk met een zekere aandacht voor de fans gemaakt is en dat het ook amusant is om te spelen. Die twee zaken wist de demo in elk geval niet over te brengen. Eigenlijk kun je het spel nog het beste omschrijven als een greatest hits van de films. Herkenbare scènes worden in de vorm van minigames in een rotvaart op je afgevuurd en voor je het weet doe je alsof je op een bezem vliegt in je woonkamer, of sta je spreuken af te vuren naar je beeldscherm. Daar schuilt voor een groot deel de charme van de game in. Het ene moment ben je een toverdrank aan het bereiden en even later prik je een trol in zijn neus met je toverstok. Die combinatie van variatie en herkenbaarheid zorgt ervoor dat je maar wat graag verder gaat. Ik was tijdens het spelen constant benieuwd naar de manier waarop de makers bekende delen, zoals het gevecht met de Basilisk, naar een minigame hadden vertaald en ik werd zelden echt teleurgesteld in wat ik gepresenteerd kreeg.

Magie op je scherm

Wat ook helpt bijdragen aan het spelplezier, is dat de besturing van de Kinect het niet al te vaak laat afweten. Het afschieten van spreuken loopt lekker en enkel bij het detecteren van snelle bewegingen, zoals springen, gaat de detectie van de Kinect af en toe de mist in. Ook de audiovisuele kant van het spel is beter dan de niet al te fraaie hoes doet vermoeden. Alle personages zijn herkenbaar, hoewel ze vaak uit een wassenbeeldenmuseum lijken te komen en de echte acteurs niet instonden voor de stemmen. Belangrijker voor de sfeer zijn echter de omgevingen die de juiste sfeer treffend weten over te brengen. Of je nu in het kantoor van Perkamentus bent, of de kluis van Goudgrijp, de omgevingen zitten vol met de juiste details.

Verrassend goed, maar niet foutloos

Harry Potter past stukken beter op Kinect dan Star Wars deed, maar is spijtig genoeg niet volledig foutloos. Occasionele pieken in de moeilijkheidsgraad vallen nog mee, hoewel het bizar is dat vechten tegen een reusachtig monster eenvoudiger is dan het brouwen van een drankje. Even onvergeeflijk als een Cruciatus-vloek is echter de korte speelduur van het spel. Er zijn ongeveer zestig korte minigames verdeeld over de verschillende jaren en je knalt er zo doorheen. Na een dik half uur zat ik al vrolijk in de Chamber of Secrets met het zwaard van Goderic Griffoendor te zwaaien. Het tempo ligt dus verdomd hoog in het spel en je krijgt hoofdzakelijk de hoogtepunten te spelen. Saai wordt het op die manier nooit, maar het levert wel een erg fragmentarisch geheel op, waarbij belangrijke zaken zoals de dood van Sirius nauwelijks aan bod komen.

Na het uitspelen van het avontuur, valt er verder niet al te veel te beleven in het spel. Je kunt sommige spelletjes, zoals het maken van toverdranken en duelleren in multiplayer spelen, maar erg lang zal dat je niet blijven boeien vrees ik. Een andere geinige mogelijkheid is om zelf je tovenaar te maken en lekker de plaats van Harry Potter in te nemen. Je laat gewoon de Kinect een foto van je snoet nemen en vervolgens kom je digitaal tevoorschijn in de wereld van Zweinstein. Het resultaat ziet er behoorlijk creepy uit, maar ik daag je uit om niet in de lach te schieten wanneer je jezelf ziet met de sorteerhoed op je kop, die je probeert in te delen bij Zwadderich.

Conclusie

Harry Potter levert zonder twijfel één van de beste games van het jaar af voor Kinect. De variatie aan actieve spelletjes en de goede afwerking zullen vooral jongere gamers enorm kunnen bekoren. Voor de oudere fans is de game echter net iets te fragmentarisch en te kort om het niveau van een goede collectie minigames te overstijgen.