Dishonored Gamescom hands-on

Een paar maanden geleden vloog ik gezellig naar London om voor het eerst Dishonored te zien. De game wist mij meteen vast te grijpen en tot op de dag van vandaag staat 12 oktober, de dag dat Dishonored in de winkels ligt, met een dikke stift in mijn agenda aangekruist. Ik was dan ook erg blij toen ik op de Gamescom zelf een uur lang met een missie van de game aan de slag mocht. Eindelijk kon ik zelf spelen…

Wat Dishonored is kun je het best in mijn eerdere preview lezen en ook Peter heeft vanaf de E3 al een keer zijn zegje over het spel gedaan. In het kort is Dishonored een action-adventure waarin je een duister en mysterieus verhaal over wraak en onderdrukking meemaakt. Hoe de speler dit verhaal doorspeelt staat niet vast. Missies leiden je door het verhaal heen, maar hier binnen ben je vrij om te gaan en te staan waar je wilt. Geen open wereld, maar open missies dus. Verder kun je met de verschillende krachten zelf beslissen hoe je speelt, van stealthy stil tot super bruut. In deze preview lees je wat ik te zeggen heb over mijn uurtje met mijn game of the show. Voordat ik begin vraag ik je eerst nog eens naar de vette debut trailer (HD) te kijken. De video stoomt je helemaal klaar voor de mooie sfeer die Dishonored ademt.

Behind closed doors mocht ik aan de slag met de missie ‘Lady Boyle’s Last Party’. Mijn doel? Een gemaskerd bal infiltreren en Lady Boyle, een belangrijke geldschieter van het regerende regime, een kopje kleiner maken. Helaas is de dame niet dom en heeft ze twee dubbelgangers rondlopen. Aan jou de taak op onderzoek uit te gaan en de juiste dame een lesje te leren.

De eerste playtrough

Daar stond ik dan in een bootje buiten de hekken van een groot gebouw. Op de achtergrond het geroezemoes van een feest, maar veel dichterbij de voetstappen van een soldaat op stelten. Ik teleporteer de hoge oever op en gebruik een speciale kracht om vijanden door muren heen te zien. Helaas patrouilleren er nog meer soldaten rond de ingang. Stilletjes sluip ik verder om een doorgang te zoeken, maar een soldaat denkt wat te horen. Snel ga ik een portiekje binnen en wacht af. Ik kan niets anders dan de soldaat aan mijn zwaard rijgen, maar hierdoor hoort ook een tweede soldaat dat er iets niet pluis is. Ik besluit hier mijn voordeel uit te halen en neem het nieuwsgierige aagje over. Met zijn lichaam loop ik snel naar de ingang, want hier is een neutrale zone en is het veilig. Buiten staat een groepje gemaskerde bezoekers te babbelen, maar een briefje waait uit dit gezelschap. Dit lijkt een uitnodiging te zijn en mijn weg naar binnen.

Eenmaal binnen is het een decadente boel. Weinig mensen willen met mij praten en sommige kijken toch wat raar naar mijn masker. De Boyle’s lopen in drie verschillende kleuren jurken rond en laten door te praten niets los. Het valt wel op dat de tweede verdieping erg duidelijk ‘off limits’ is en dus een prima plek om eens rond te neuzen. De trap in de hal is afgesloten met een elektrisch hek, maar er leiden meer wegen naar Rome. Een soldaat bewaakt verderop een kleine trap naar boven en wordt erg afgeleid door de rattenplaag die ik op hem afstuur. Ik grijp de kans om naar boven te glippen. Op verschillende kamers liggen briefjes en in één van de brieven staat dat de echte Lady Boyle een groot liefhebber van muziek is. Ik besluit de gok te wagen en de gemaskeerde Boyle die in gesprekken aangeeft het meest met muziek te hebben het leven af te nemen. Het is een gok, maar ik lijk toch de goede vrouw vermoord te hebben. Helaas wordt dit opgemerkt en kan ik alleen nog met brute kracht ontsnappen. Ik zet de tijd stil, zet enkele pijlen met mijn crossbow klaar en wanneer de tijd weer start liggen er vijf dode soldaten op de grond. In de chaos weet ik schietend met mijn pistool te ontsnappen en de missie succesvol af te ronden.

De tweede playtrough

De missie start opnieuw en ik kies dit keer voor een andere aanpak. Ik verken de gracht waar de missie begint. Het riool van huize Boyle lijkt hier op uit te komen en door het lichaam van een nietsvermoedende vis over te nemen zwem ik naar binnen. Ook de kelder is goed beveiligd en in deze beschermde omgeving is het prima mogelijk om de vijanden rustig met een pistool van kant te maken. Ook dit lukt en verschaft mij toegang tot het feestje. In de tuinen van huize Boyle praat ik met wat mensen en blijkbaar heb ik een brief voor één van de Lords die hier staat. Deze brief is geen onderdeel van de missie, maar is eerder in de game vast aan bod gekomen. De Lord is op zijn zachts gezegd ‘not amused’ en daagt mij uit te een duel op leven en dood. Ik kan er niet aan ontkomen en ga klaarstaan. In mijn hoofd hard bezig een plan te beraden. Wat is de meest awesome manier om te winnen? Ik laat de Lord schieten, zet de tijd stil en neem zijn lichaam over. We verwisselen van plaats en de tijd start weer. BOOM, de arme man schiet zichzelf met zijn eigen kogel dood.

Nog steeds overtuigd

Helaas was dit ook het einde van de beschikbare speeltijd. Ik had nog met liefde uren door willen spelen, maar de Gamescom-drukte liet dit niet toe. Gelukkig is het mij duidelijk, ik blijf erg veel zin hebben in Dishonored. De game biedt de speler de tools om heerlijk, ik kan het niet anders noemen, te kutten en te klooien. Natuurlijk speel je de game de eerste in één keer door voor het verhaal en het ziet er naar uit dat het verhaal en de wereld hier een hele boeiende beleving van zullen maken. De game wordt echter nog veel sterker door zijn replaywaarde. Het is zo leuk om met de beschikbare krachten en verschillende wegen binnen de missies te gaan experimenten. Je gaat nadenken wat de meest toffe manieren zijn om targets te doden, of misschien kies je er wel voor juist helemaal geen doden te maken. Beide vergt een hele grote creativiteit. Ga experimenten met de krachten en combineer ze om tot hele toffe dingen te komen. Dit en nog veel meer maakt het spel echt tot een bezigheid waar je veel plezier aan gaat beleven.

Voorlopige conclusie

Het is moeilijk om een game als Dishonored binnen een uurtje echt goed te ontdekken. De echt creatieve combinaties van krachten en manieren om opdrachten uit te voeren verzin je pas na een tijdje proberen. Toch heeft Bethesda mij heel goed weten te overtuigen. Als eerste wacht ik met smart om door het verhaal heen te mogen gaan spelen. Ik wil veel meer over Corvo en zijn wraakgevoelens weten, ik wil de sfeervolle stad en het duistere regime ontdekken, ik wil weten wie The Outsider is die Corvo zijn speciale krachten geeft. Kortom, ik wil het verhaal en de wereld van Dishonored ontdekken. Bethesda is slim genoeg om daar nog heel mysterieus over te zijn en dit wakkert mijn zin alleen maar aan. Daarnaast sta ik te trappelen om met de vrijheden die het spel biedt aan de slag te gaan. De replaywaarde van Dishonored zal erg hoog zijn. Eén keer een missie uitspelen is leuk, maar het begint pas echt als je gaat experimenten met de krachten en verschillende wegen/opties in de opdrachten. Het zogenaamde ‘klooigehalte’ in Dishonored zal veel gamers wekenlang bezighouden. Nog iets langer dan een maandje wachten en dan gaan we het meemaken!