Pokémon Conquest

Eind 2011 wist Nintendo met Tecmo Koei een bijzonder samenwerkingsproject aan te kondigen: de kleurrijke Pokémon-wereld zou worden gefuseerd met de fictief historische Nobunaga’s Ambition-reeks. Aangezien laatstgenoemde strategiegames nooit buiten de grenzen van Japan zijn verschenen, leek de kans klein dat de rest van de wereld ook ooit aan de slag zou kunnen met een internationale versie van het spel. Onder de naam Pokémon Conquest mogen wij de game echter alsnog spelen. Blijft het spel hangen bij diens veelbelovende concept, of weet deze alle potentie waar te maken?

Eenvoudige opzet

De opzet van Pokémon Conquest is simpel: je bent een beginnend krijgsheer in het land van Ransei, een fictieve versie van Japan, en het is aan jou om de andere naties te veroveren. Opmerkelijk is dat elke soldaat in deze wereld zijn gevechten laat uitvoeren door Pokémon, waardoor je met kleine groepen van de monsters ten strijde trekt. De hoofdfocus ligt echter bij aanvoerders van de Pokémon, aangezien zij de bevelen geven en onderlinge vetes dienen uit te vechten. Echt heel diepgaand worden de dialogen en motieven van personages echter nooit, waardoor je de hele game eigenlijk blijft hangen met figuren zonder karakterontwikkeling. De game zal dan ook niet voor diens verhaal gespeeld worden. Eenvoud in opzet en plotten is uiteraard geen enkel probleem, zolang de gameplay dat maar weet recht te trekken. Helaas gebeurt dat in Pokémon Conquest niet.

Te simpel

De kracht van de Pokémon-RPG’s is dat deze laagdrempelig zijn, maar toch genoeg uitdaging bevatten. Hierdoor is het spel voor eigenlijk iedereen geschikt: jong en oud, maar ook gevorderde en beginnende gamers kunnen genieten van de games. Jonge spelers zullen alleen al het concept van felgekleurde diertjes, die met allerlei krachtige aanvallen elkaar kunnen verslaan, fantastisch vinden, terwijl volwassenen zich kunnen vinden in de diepgang van de statistieken en de diversiteit van de te leren aanvallen van elke Pokémon. Helaas lijkt het ontwikkelteam van Pokémon Conquest niet te hebben beseft wat de reguliere reeks zo sterk maakt, want met hun game slaan ze wat dat betreft de plank volledig mis.

De game is namelijk simpelweg te eenvoudig, waardoor je erg snel en zonder al te veel moeite je tegenstanders kunt verslaan. Vanwege het hele geschiedenissausje lijkt de game echter niet per se bedoeld voor kinderen. Daarnaast is het niet alleen zo dat dat enkel de moeilijkheidsgraad te laag ligt, want de game bied je daarnaast ook nog eens erg weinig opties, wat het hele spel ook qua gameplay zeer simpel maakt. Gevechten voer je uit middels het welbekende schaakbordprincipe. Je Pokémon bevinden zich op een veld en door deze tactisch te bewegen en aanvallen te laten uitvoeren zul je jouw tegenstanders dienen te verslaan. Series als Final Fantasy Tactics en Fire Emblem hebben al meerdere malen bewezen dat dit principe buitengewoon sterk kan uitpakken, maar dan moet deze wel goed zijn uitgevoerd.

Pokémon Conquest bevat echter de meest eenvoudige vorm van de strategische RPG die ik tot op heden heb aanschouwd. De game kenmerkt zich door het scheen-papier-schaar-concept dat we kennen van de reguliere reeks wat betreft de effectiviteit van je aanvallen. Water is bijvoorbeeld goed tegen vuur en vuur kan het op zijn beurt weer goed redden tegen grastypes. Dit werkt allemaal prima, maar de rest van het geheel is te simpel. Het enige dat je in jouw beurt kunt doen is je Pokémon te laten aanvallen of een speciale vaardigheid van de warlords uitvoeren. Standaardcommando’s zoals verdedigen zitten gewoonweg niet in het spel en interactie tussen de verschillende Pokémon is er erg weinig. Bovendien heeft het terrein waarop je figuren zich bevinden slechts sporadisch invloed.

Concept is sterk

Toch kan Pokémon Conquest voor de liefhebber best vermakelijk zijn. Het concept, ondanks de matige uitwerking, blijkt namelijk nog steeds leuk, omdat de juiste stijlkeuzes zijn gemaakt. De lichtelijk oriëntalistische muziek en het stijlvolle design weten namelijk wel degelijk een aardige sfeer te creëren. Ook is het goed om te zien dat de geschiedenis van de reeks met deze spin-off niet wordt verloochend. Pokémon brengen bijvoorbeeld dezelfde geluidjes voort als degene die ze in de reguliere reeks hebben en de verschillende diertjes kennen ieder een eigen kenmerkende aanval. Jigglypuff zal je bijvoorbeeld voorzien van een DoubleSlap, terwijl Pichu beschikt over ThunderShock.

Conclusie

Het concept van Pokémon Conquest beschikt over zeer veel potentie, maar aan de uitwerking schort helaas te veel. Diep gaat het namelijk nergens, waardoor de gameplay te eenvoudig en repetitief te noemen valt. Bovendien is er simpelweg te weinig variatie in de wereld van Ransei. Tecmo Koei en Nintendo hebben er allerminst alles uitgehaald wat eruit te halen viel, waardoor Pokémon Conquest helaas enkel valt aan te raden aan de grootste Pokémon-liefhebbers.