Over het algemeen wil je een film in de bioscoop zien voor de spectaculaire actie, de mooie shots en misschien ook wel vanwege die ene knappe acteur of actrice die de hoofdrol. Bij Rock of Ages geldt misschien alleen de laatste van die drie opties (Julianne Hough!), want de voornaamste reden waarom je deze film in de bioscoop wilt beleven is natuurlijk die heerlijke rockmuziek.
Rock of Ages is een verfilming van de gelijknamige musical die in 2006 begonnen is en nog steeds volle zalen trekt. Hoofdrolspelers zijn de jonge muzikanten Drew (Diego Boneta) en Sherry (Julianne Hough), die in Hollywood hun carrière op willen starten. Ze komen elkaar tegen op Sunset Trip, worden verliefd, proberen aan de bak te komen in kleine barretjes et cetera. Cliché verhaaltje over kalverliefde, dat wel, maar dat is dan ook niet waar Rock of Ages het van moet hebben. Het gaat om hoe het verhaal gebracht wordt; verteld aan de hand van rockhits als Rock You Like A Hurricane, Don’t Stop Believing en Hit Me With Your Best Shot.
Tom Cruise kan zingen?!
Het bijzondere is dat alle acteurs zelf hun nummers hebben ingezongen. Dus niet alleen diegenen die van huis uit eigenlijk zanger(es) zijn zoals Boneta en Hough, maar ook Tom Cruise als rockster Stacee Jaxx en Alec Baldwin als schimmige bareigenaar Dennis Dupree. De nummers die door Cruise ingezongen zijn klinken simpelweg heerlijk. Je zou je bijna af gaan vragen waarom de beste man geen knallende muziek carrière heeft gehad in de eighties. Baldwin brengt het er echter een stuk minder goed vanaf. Niet alleen klinkt zijn zang voor geen meter, soms zingt hij zelfs vals, ook speelt hij een rol die absoluut niet bij hem past.
Andere rollen zijn bijvoorbeeld voor Malin Akerman, die als journaliste Constance Sack erop uit wordt gestuurd om Stacee Jaxx te interviewen, Russel Brand, die als Lonny samen met Dennis Dupree een bar runt en Catherine Zeta-Jones, als verzuurde burgemeestersvrouw die rock uit de wereld wil verbannen. Alle drie zetten ze een prima rol neer, met als uitschieter Akerman. Niet alleen blijkt ze een prachtige zangstem te hebben, ze heeft ook een erg goede chemie met Cruise. Hoogtepunt daarvan is hun suikerzoete duet I Don’t Know What Love Is.
Muzikale achtbaan
Doordat de rocknummers elkaar in rap tempo opvolgen, kom je in een soort muzikale achtbaan terecht. De stukken dialoog duren nooit al te lang, soms zelfs eigenlijk te kort. Aan de ene kant stoort dat licht, aan de andere kant wordt het vertellen van het verhaal wél overgenomen door de muziek. Niet alleen in de vorm van ‘normale nummers’, maar ook in de vorm van prima geslaagde mashups. We Built This City en We’re Not Gonna Take It zijn bijvoorbeeld op een heerlijke manier in elkaar gemixt.
Conclusie
De sterkte van deze film is gelijk ook zijn zwakte. Behalve de muziek heeft hij vrij weinig om het lijf. De hoofdrolspelers voegen zelfs vrij weinig aan de film toe. Natuurlijk is het wél heerlijk om door het goede neerzetten van de sfeer in de eighties-vibe te komen en het is leuk om te zien hoe Tom Cruise als filmversie van Axl Rose door het beeld dwarrelt, maar alleen het luisteren van de soundtrack is ook al heerlijk. Een gevalletje hate it or love it. And I love it.
