Lollipop Chainsaw

Vanaf het moment dat ik voor het eerst in aanraking kwam met Suda 51’s nieuwste geesteskindje was ik verkocht. Hoewel de optimist zich meester van mij had gemaakt, wisten enkele pessimistische ideeën tegelijkertijd in mijn hoofd rond te spoken. Wat als het spel uiteindelijk toch niet zo bleek te zijn als ik mij had voorgesteld? De kans dat het spel een misser zou maken, was namelijk erg groot. Een unieke game als deze is immers nooit precies wat je er op het eerste gezicht van hoopt, noch wat je ervan verwacht. Lollipop Chainsaw bleek inderdaad anders te zijn dan mijn verwachtingen deden vermoeden. Hij was beter. Lollipop Chainsaw heeft me weggeblazen.

Uniek

Het is erg moeilijk om de games van ontwikkelaar Grasshopper Manufacture te bespreken. Ze zijn namelijk vaak zo uniek dat het vergelijken met andere spellen een lastige taak is, want het gevoel dat de games teweeg weten te brengen, is enkel te vergelijken met de andere titels van het bedrijf. De basis van de spellen van Grasshopper bestaat vaak gewoon uit een bestaand concept, maar het omhulsel, de rest dus, is uniek. Lollipop Chainsaw is wat dat betreft geen uitzondering en dat zorgt ervoor dat ook deze game een love it or hate it-titel is.

In essentie is Lollipop Chainsaw simpelweg een eenvoudige hack-‘n-slash-titel waarbij je, naarmate het spel vordert, meer vaardigheden en spullen zult kunnen kopen. Op zich weinig nieuws onder de zon dus, maar dit alles gebeurt op een wijze zoals die zich nog nooit heeft voorgedaan. De game draait namelijk om Juliet Starling, een cheerleader die naast haar schoolactiviteiten ook nog eens een volleerd zombieslachter is. Wanneer op haar achttienjarige verjaardag ineens een zombieplaag ervoor weet te zorgen dat haar medeleerlingen veranderen in monsters is het aan Juliet om, bewapend met haar kettingzaag, een einde te maken aan deze invasie.

Extreem in alles

Het is een bizar plot en de game doet er absoluut niets aan om de elkaar in rap tempo opeenvolgende, absurde omstandigheden hier en daar te verminderen. Sterker nog: Lollipop Chainsaw draait om diens extremiteit en voert dit door in elk facet. Scriptschrijver James Gunn meent zelfs dat mensen de game juist zullen waarderen vanwege het feit dat deze zo extreem is en dat is absoluut waar: omdat de ontwikkelaar zich nooit inhoudt, blijkt Lollipop Chainsaw ontzettend vermakelijk.

Extreem geweld, waarbij zombies daadwerkelijk worden geslacht, wordt niet geschuwd. Het onthoofden van de ondode creaturen gebeurt dan ook zeer regelmatig en ook hier komt de absurditeit om de hoek kijken. Het vechten gaat namelijk niet alleen gepaard met liters bloed, maar ook met een kleurrijk spektakel aan glitters, hier en daar afgewisseld met de nodige hartjes. Bij het succesvol uitvoeren van enkele combo’s wordt dit bovendien nog eens afgemaakt met een mooie regenboog.

Oneliners

Ook qua humor weet het spel te scoren. Er worden veel grove termen gebruikt, maar daar zit allerminst de kern van de lol in. De oneliners die Juliet en diens lichaamloze vriendje Nick naar elkaar overgooien tillen het niveau namelijk daadwerkelijk naar een hoog niveau. Nick is door omstandigheden gereduceerd tot slechts een hoofd en heeft daar toch wel enige moeite mee, terwijl de blondharige chearleader het neermaaien van zombies duidelijk ziet als het ideale tijdverdrijf. Het cynisme van Juliets vriendje wordt hierbij op heerlijke wijze afgewisseld met het eeuwige, stralende optimisme dat de meid rijk is. Helaas worden sommige leuzen, eigenlijk alleen tijdens hoofdbaasgevechten, een aantal keer achter elkaar herhaald, maar het merendeel van de tijd is de timing perfect te noemen.

De game had heel goed diens focus kunnen leggen op de sexyheid van Juliet, maar gelukkig blijkt Lollipop Chainsaw niet in de grootste valkuil te trappen. Uiteraard zitten er genoeg schunnige grappen in het spel en is elke vrij te spelen outfit van de cheerleader nét iets korter dan de vorige; desalniettemin is het allerminst de focus van de game. Wanneer het spel als totaalplaatje wordt gepakt is er zelfs geen enkel onderdeel waarvan direct gezegd kan worden dat het daarom draait, behalve extremiteit. De schoonheid van de protagoniste is daar gelukkig slechts een onderdeel van, in plaats van dat deze de boventoon weet te voeren.

Divers

Een ander risico is één waar elke hack-‘n-slash-titel mee worstelt: een gebrek aan diversiteit. Gelukkig is ook dit niet het geval met Lollipop Chainsaw. Hoewel je het merendeel van de tijd inderdaad zombies aan het omleggen bent, zit er wel degelijk veel variatie in de game. Niet alleen krijg je steeds meer vaardigheden en wapens onder je knoppen, ook de omgevingen weten te verrassen. In een grote arcadehal zul je bijvoorbeeld opgeslokt worden in een Pac-man- en Pong-achtige wereld. Ook basketballen door zombies te onthoofden en hiermee punten te scoren mag uiteraard niet ontbreken en het is zelfs mogelijk om te bowlen of te schieten met Nicks hoofd.

Bovendien weet de soundtrack deze diversiteit goed te ondersteunen. Op een zombieboerderij zul je onder andere zombies neermaaien in een graanveld onder het genot van You Spin Me Round (Like a Record), terwijl je in een duistere omgeving geconfronteerd wordt met muziek van Children of Bodom of Arch Enemy. Sowieso is de gebruikte muziek erg sterk, want de eigen composities van oudgediende Akira Yamaoka en de hoofdbaasmuziek van Mindless Self Indulgence’s Jimmy Urine mogen er zeker zijn.

Hoewel de game dus erg divers is, kan tegelijkertijd gesteld worden dat Lollipop Chainsaw niet eens de kans krijgt om saai en uitgesmeerd te worden. Het kost namelijk slechts een schamele vijf à zes uur om het spel te doorploegen. Meerdere malen de game uitspelen is niet erg, aangezien deze ook draait om het behalen van zo hoog mogelijke scores en het verzamelen van onder andere lollypapiertjes. Bovendien is de game gewoon erg leuk, maar feit blijft dat Lollipop Chainsaw simpelweg een erg korte ervaring biedt.

Conclusie

Lollipop Chainsaw blijkt grappig, divers, uniek, indrukwekkend, maar helaas ook erg kort. Gelukkig is dat geen erg groot probleem, want het spel heeft genoeg te bieden om dit gemis op te vangen. Hij heeft namelijk dingen bereikt die ik al veel te lang niet meer heb mogen ervaren: een glimlach van oor tot oor en nadien nog uren nadenken over wat voor tofs ik de afgelopen dagen heb beleefd. Eigenlijk kennen computerspellen slechts één doel: het bieden van vermaak. Lollipop Chainsaw blijkt daar in alles voor te gaan. Het resultaat is een game die niet alleen erg leuk is, maar je ook nog eens heel lang zal bijblijven.