Dishonored hands-on

Wat was Richard toch gelukkig toen hij ruim een maand geleden naar Londen mocht om daar voor het eerst Dishonored te checken. Nu, op de E3 mocht ook ik aan de slag met één van mijn meest geanticipeerde games van 2012. Het is de stijl van Dishonored die mijn interesse voor de wereld heeft gewekt. Een samenleving in een steam punk sausje, een Frans-Brits stijltje in een wereld die draait op walvisvet, waarin je ook nog eens heel veel vrijheid krijgt en een dodelijk ziekte heerst. Daarnaast is de game ook grafisch interessant, met een lekkere cartoony vibe. Wat kan er nog misgaan?

Badhuis The Golden Cat

Zoals in de eerdere preview van Richard te lezen is, kruip je in de huid van Corvo Attano, die zijn onschuld moet bewijzen na de moord op de keizerin, die hij eerder met zijn leven beschermde. De burgemeester van de stad is hier verantwoordelijk voor en jij gaat je ultieme wraak op hem nemen. Gelukkig doe je dat niet met blote handen, want je krijgt een groot aantal superkrachten en wapens tot je beschikking, om verschillende open levels op vele manieren uit te spelen. De opzet is daarbij dat je bepaalde belangrijke personen moet omleggen, zoals games als Hitman en Assassin’s Creed dat ook doen, alleen de manier waarop je dat doet is vanwege de superkrachten heel anders.

Na een presentatie mocht ik al snel zelf aan de slag met de game en wel in de Golden Cat. De Golden Cat is een badhuis en binnen dit badhuis zijn twee doelwitten aanwezig, Curtis en Morgan Pindleton. Waarom we deze mensen moeten omleggen is nog niet bekend, maar de manieren waarop je dat kunt doen zijn al zeer interessant. Zo kun je het gebouw op verschillende manieren betreden. Je kunt jezelf teleporteren in mensen of dieren, waardoor je als bewaker langs je collega’s kunt binnenwandelen, of juist als vis via de wateringang kunt binnendringen. Daarnaast heb je ook de beschikking tot de aloude kunst van het teleporteren, waardoor je straten kunt oversteken zonder dat mensen je zien. Het is mogelijk om mensen af te luisteren via sleutelgaten, waardoor je direct meer informatie krijgt over routes of doelwitten en je kunt ook Dark Vision gebruiken om te zien waar bewakers zich bevinden en waar ze heen kijken.

Zoveel opties

Al de bovenstaande opties zijn duidelijk gericht op het sluipend voltooien van grote levels, die wel lineair op elkaar zullen volgen, maar zeer groot zijn en alle vrijheid bieden voor je eigen manier van spelen. Want jawel, ook alle missies zijn te voltooien op een meer gewelddadige manier. In de Golden Cat hebben we bijvoorbeeld gebruik gemaakt van de geweldige slow motion superkracht, die de tijd stilzet. Jijzelf hebt daar gelukkig geen last van, dus je kunt gemakkelijk om tegenstanders heen draaien en meerdere mensen in één keer kapot knallen. Hoewel het mogelijk is om de game met veel geweld uit te spelen (en ook zonder één iemand dood te maken overigens), is het wel duidelijk dat de game meer gemaakt is op het sluipwerk dan op het schieten. De linkertrigger fungeert namelijk als de wapen én superkracht-hand. Je zult dus niet zoals in Bioshock een schietwapen in één hand hebben en een kracht in de andere. De rechtertrigger is namelijk gereserveerd voor het mes, waarmee je op brute manieren mensen van achteren kunt afmaken. Er is geen zoomfunctie onder de linkertrigger aanwezig voor je wapens, dus de game is niet gemaakt als shooter.

Wat mij betreft is dat een goede zaak, want daar hebben we er al meer dan genoeg van. Dishonored maakt gebruik van ongelooflijk sfeervolle omgevingen, waar jij zelf kunt bepalen wat je doet. Meestal zal je sowieso je mes gebruiken om iemand af te maken, om vervolgens het lichaam weg te slepen naar een locatie waar niemand het kan vinden. Ook zijn er al testers geweest die dingen hebben ontdekt, die zelfs de ontwikkelaars niet voor mogelijk achtten. Want hoe tof is het om van een veel te hoog gebouw te springen en net voordat je te pletter valt een rat op de grond over te nemen, waardoor je blijft leven!

Voorlopige conclusie

Dishonored is binnen zijn levels een speeltuin en dat komt omdat de gameplay enorm gevarieerd is. Je doet het zoals jij het wilt doen. Daarnaast krijgen ook de doelwitten een echt verhaal met zich mee en op dit punt zou ik heel graag meer willen weten. De gameplay staat in ieder geval als een huis en de game is, hoewel duidelijk nog niet gepoetst, al erg sfeervol te noemen. Een grote franchise valt of staat echter ook met een goed verhaal en sterke personages en daar hoop ik de komende tijd nog meer over te horen, voordat de game verschijnt op 12 oktober aanstaande.