Nintendo Land

Wanneer hij precies uit wordt gebracht is nog niet bekend, maar ergens dit jaar nog gaat de Wii U verschijnen; het nieuwe paradepaardje van Nintendo. Dat hier veel vanaf hangt is duidelijk. Achter de schermen bij Nintendo waren namelijk slechts drie 3DS-consoles aanwezig en voor de rest waren er alleen maar Wii U-apparaten te vinden om ons kennis te laten maken met het systeem. Dit kennismaken gaat net als bij Wii Sports dat deed voor de Nintendo Wii: met een verzameling minigames die tezamen precies moeten uitleggen wat de nieuwe GamePad van de Wii U allemaal kan. Nintendo Land gaat precies dit bieden en weet daarnaast ook nog eens de Nintendo-series aan een groter publiek tentoon te stellen. Ik mocht aan de slag met vier van de uiteindelijk twaalf games.

Wat kan de GamePad van de Wii U eigenlijk allemaal? Nou best veel, want het combineert normale controls, die wij als hardcore games gewend zijn (inclusief analoge sticks en schouderknoppen) met het gemak van een iPad-achtig beeldscherm in het midden. Daarnaast is het apparaat te kantelen, is er een trilfunctie aanwezig en bezit de controller ook over een fotocamera. Een heel groot gedeelte van deze functies was al te zien in de minigames van Nintendo Land, die ik bij Nintendo te spelen kreeg. Allen in thema van favoriete Nintendo-helden, variërend van Zelda tot Luigi tot Donkey Kong.

Luigi’s Ghost Mansion

Allereerst mocht ik aan de slag met Luigi’s Ghost Mansion, een spel voor vijf spelers, waarbij vier mensen een gewone Wii Remote bedienen en een vijfde persoon de GamePad vasthoudt. Met een zicht van boven op het televisiescherm is het de bedoeling dat de vier samenwerkende spelers een spookje vangen. Deze is echter onzichtbaar, tenzij er een zaklamp op geschenen wordt. Samenwerken dus, want het spook ziet alles en iedereen via de GamePad. Wat volgt is een strategisch schouwspel, waarbij het spookje mensen van achteren moet grijpen en de vier andere spelers druk bezig zijn elkaar te reviven, batterijen van de zaklampen op te laden en te zoeken naar het spook.

Dit spel geeft precies weer dat het leuk is om een iemand mee te laten doen die geen deel uitmaakt van het televisiescherm. Het geeft voor die persoon een ander perspectief en hoewel dat bij online multiplayergames natuurlijk aan de orde van de dag is, blijft het in de huiskamer natuurlijk een nog groter feest. Ik werd er in ieder geval behoorlijk competitief van.

Donkey en Zelda

Takamaru’s Ninja Castle laat zien dat er interactie mogelijk is tussen het televisiescherm en de GamePad. Het is de bedoeling om werpsterren vanaf de GamePad te schuiven richting het televisiescherm, waarna je daar een doelwit zal raken. Of niet natuurlijk. Wat mij opviel is dat de GamePad schuin gehouden wordt en er toch nog steeds een accurate verbinding met het televisiescherm is. Of de GamePad gebruik gaat maken van Blue Tooth of wifi om verbinding te maken met de Wii U, is nog niet bekend, maar infrarood zal het in ieder geval niet zijn.

Een derde game die ik te spelen kreeg was Donkey Kong’s Crash Course, een ongelooflijk verslavend spelletje dat gebruik maakt van de tiltfunctie van de GamePad. De frustratie kan snel toeslaan, want sommige obstakels zullen met snelheid genomen moeten worden, terwijl op andere moment subtiliteit van je wordt geëist.

Het laatste spel dat ik even wil aanstippen is Battle Quest, gebaseerd op The Legend of Zelda. Drie personen zullen de game spelen: twee hebben beschikking over Wii Remotes, terwijl de laatste de GamePad ter handen neemt om tegenstanders te verslaan. De persoon met de GamePad bestuurt een pijl en boog, waarmee makkelijk te richten valt via het ingebouwde scherm. De twee andere personen staan net voor de boogschutter en beschermen hem met zwaard in de hand voor de tegenstanders dichtbij. Het is een erg leuk spel, mede omdat alle omgevingen een dikke klodder Zelda-verf hebben gekregen, inclusief bekende geluidjes.

Voorlopige conclusie

Nu vragen jullie je natuurlijk af wat er te concluderen valt uit een aantal minigames, die op zichzelf nooit een volwaardige game zullen vormen. De conclusie is dat de Wii U GamePad werkt en dat alle losse features perfect worden geïllustreerd met behulp van deze spelletjes. Daarbij moet wel gezegd worden dat dit setjes games gratis zal moeten verschijnen bij de console, want op zichzelf is het geen volledige prijs waard. Daarvoor is het allemaal te kort, te gimicky en te gemakkelijk. Wel laat het op duidelijke wijze zien waar andere ontwikkelaars en Nintendo mee aan de slag kunnen in de toekomst. Een volwaardige Mario zie ik wel zitten met de nieuwe opties in een HD-jasje. Die aankondiging zal dan ook echt niet lang op zich laten wachten. Nintendo wil graag weer het hardcore publiek veroveren, dan zullen ze ook weer moeten wennen aan het kritische hardcore publiek.