Mario Tennis Open laat je weer lekker potjes tennissen met Mario en gezelschap. Op kleurrijke en kenmerkende banen is het mogelijk een balletje te slaan, maar tevens kun je aan de slag met enkele mini-games. Ook probeert ontwikkelaar Camelot de game een niet al te serieuze toon mee te geven, waardoor het geheel lekker toegankelijk blijft. Een gouden formule voor vermaak, of rolt het balletje toch anders bij Mario Tennis Open?
Optimalisering van je speelstijl
Net als Mario dat op de Nintendo 64, GameCube en Game Boy Advance deed, werkt een potje niet al te serieus tennissen ook op de Nintendo 3DS. Zoals in eerdere delen is aan jou de keuze om met één van de Mario-personages op het veld te staan. De figuren kenmerken zich door bepaalde eigenschappen, waarbij sommigen bijvoorbeeld gericht zijn op krachtige slagen, waardoor wel hun snelheid beperkt wordt. Weer anderen kunnen veel effect in hun ballen stoppen, terwijl ook snelle, technische of gewoon all-round spelers aanwezig zijn. Hoewel de personages gekenmerkt worden door één forte, is het ook mogelijk een figuur te creëren dat precies aansluit bij jouw speelstijl en wellicht van meerdere walletjes eet.
Het is namelijk mogelijk je eigen Mii-personage te voorzien van diverse kledingstukken, die ieder invloed uitoefenen op de eigenschappen van jouw tennisspel. Bepaalde schoenen leveren bijvoorbeeld een snelheidsbonus op, terwijl een Bowser-shirt je van meer kracht voorziet. De onderlinge verschillen tussen figuren is middels het aanpassen van je eigen Mii verder uitgediept, omdat je personages kunt creëren die, voor jouw speelstijl althans, het beste van meerdere werelden combineert. Wel is het zo dat de verschillen tussen de kledingstukken erg onduidelijk worden weergegeven, waardoor je onnodig lang bezig bent met het optimaliseren van jouw Mii.
Geluk
Hoewel het aanpassen van Mii’s wel voor meer diepgang zorgt, valt een andere aanpassing minder in de smaak. Door de toevoegingen van de zogeheten Chance Shots kampt Mario Tennis Open namelijk met een wel erg groot gelukselement. In de game zullen af en toe cirkels van een bepaalde kleur en met een bepaald symbool erin opduiken. Wanneer je hierop staat en het juiste type slag uitvoert zul je een extra krachtige versie van de mep uitvoeren. Wanneer je op een rode cirkel bijvoorbeeld op de B-knop drukt, zul je een enorm sterke topspin op je tegenstander afvuren.
Het is zo dat de cirkels willekeurig opduiken en, mits goed uitgevoerd, bijna altijd voor een extra punt weten te zorgen. Zo betrap je jezelf er uiteindelijk op dat je simpelweg blijft wachten op een Chance shot om de tegenstander te kunnen verslaan. Een element van geluk zat ook al in Mario Power Tennis voor de Gamecube (later geport naar de Wii), waarbij spelers af en toe de mogelijkheid kregen een speciale aanval uit te kunnen voeren. Deze kon gebruikt worden om een ongrijpbare bal alsnog te pakken, of om een bal extra kracht mee te geven middels een speciale vaardigheid. Het leuke hieraan was dat elk van de personages een unieke vaardigheid had. In Mario Power Tennis maakt het eigenlijk niet meer uit welk van de figuren je kiest.
Minder Mario
Mario Tennis Open blijkt door alle aanpassingen veel minder een Mario-titel te zijn, want hoewel de toon alsnog vrolijk is, hebben we aanzienlijk minder te maken met een game die zichzelf niet serieus neemt. Het spel is hierdoor eigenlijk veel meer een tennisspel dan een product met Mario in de hoofdrol geworden. Ook de verschillende tennisvelden zijn dan wel kleurrijk, maar op het effect dat de ondergrond op de bal heeft na, maakt het niet uit waar je speelt. Alleen de allerlaatste baan kenmerkt zich door variatie, maar voor de rest maakt het eigenlijk maar weinig uit waar je speelt. De gimmicks, die het geheel in Mario Power Tennis meer divers wisten te houden, vindt je in Mario Tennis Open dus niet terug.
Wel is het zo dat het spel mini-games in diens arsenaal heeft zitten, die het Mario-plezier beter weten over te brengen. Schiet bijvoorbeeld ballen door zoveel mogelijk ringen of doorspeel Super Mario Bros.-levels door met ballen tegen de muur aan te slaan: het is allemaal weinig serieus en dat doet de game goed. Bovendien eisen de vier aanwezige mini-games meer van je eigen vaardigheden dan van geluk. Naast deze spelletjes is er echter nog een element waar Mario Tennis Open bij scoort.
Mario Tennis Open kent namelijk een solide multiplayer. Het is mogelijk de game op maarliefst vier verschillende manieren met anderen te spelen: online, offline met één gamecard, offline met meerdere cartridges en via StreetPass. Hoewel geluk ook hier een zeer groot onderdeel van de speelervaring is, blijft Open wel een spel dat het leukste is wanneer deze met anderen gedeeld wordt.
Conclusie
Mario vormt al jarenlang Nintendo’s paradepaardje. Elk product waar de rode loodgieter op staat, verkoopt indrukwekkend goed en elk spel met de bolle Italiaan in de hoofdrol staat garant voor uren speelplezier. Let wel: het gaat hier bewust om vermaak, niet per se om kwaliteit. De nieuwste telg uit de Mario Tennis spin-off, Mario Tennis Open, behoort ook tot de categorie games waaraan je wel veel lol kunt beleven, maar die feitelijk niet eens erg goed zijn. Zo blinkt het spel absoluut uit wanneer je deze met meerdere mensen speelt, maar helaas weet een te groot gelukselement roet in het eten te gooien. Innovativiteit blijkt niet per se hand in hand te gaan met verbetering. Hoewel de game nog steeds zeker leuk is om te spelen, kun je voor pure kwaliteit beter elders zoeken.
