Spec Ops: The Line

Rara, over welke game heb ik het? Ik kom terecht in een scripted en spectaculair gevecht in de lucht, waarna het hoofdpersonage (wiens stem verzorgd wordt door Nolan North) neerstort in de woestijn. Voordat je goed en wel weer bij bewustzijn bent, word je overmeesterd door een gigantische zandstorm. Wanneer deze over is maak je wat cynische opmerkingen tegen je teamgenoten, maar er raakt al snel stront aan de spreekwoordelijke knikker wanneer je een vijand tegen het lijf loopt. Je duikt snel achter cover en vanuit een third person-perspectief neem je hem op de korrel.

Scripted actielevels, Nolan North, neergestort in de woestijn, zandstormen, cynische opmerkingen, third person en een grote rol voor cover? Grote kans Uncharted 3 de eerste game was die in je opkwam. Maar eigenlijk praat ik hier over Spec Ops: The Line, één van de meest gewelddadige en controversiële titels van 2012. Dat we hier niet te maken hebben met Uncharted, wordt al snel duidelijk wanneer ik samen met mijn teamgenoten de deur van een verlaten humvee open. Het rottende, met bloed besmeurde lijk dat uit de wagen valt doet je maag omkeren. Terwijl dit achteraf gezien slechts het topje van de ijsberg was…

The Damned 33rd

Spec Ops: The Line vertelt het verhaal van Captain Martin Walker. Deze nietsvermoedende ziel wordt, samen met zijn tweekoppige team, het post-apocalyptische Dubai ingestuurd om John Konrad en zijn vermiste bataljon terug te vinden. Dubai is na een reeks intense zandstormen namelijk compleet verwoest en sindsdien ontbreekt ieder spoor van het bataljon. Daarnaast is het zaak om onderweg zoveel mogelijk burgers in nood te helpen. Klinkt tamelijk simpel, nietwaar?

Deze civiele missie verandert echter al snel in een nachtmerrie wanneer de speler de waarheid achter Konrad ontdekt. Konrad heeft namelijk van de chaos gebruikgemaakt door de macht in Dubai te veroveren. Hij regeert met harde hand en houdt er zijn eigen dictatoriale regime op na. Konrad heeft bovendien een compleet Amerikaans leger onder zijn hoede en die soldaten vechten met hun leven om hun leider te beschermen. Je neemt het in Spec Ops: The Line dus niet op tegen Duitsers, Russen of de Taliban, de bevolkingsgroepen die de afgelopen jaren flink zijn uitgedund in menig videospel. In deze game zul je massa’s Amerikaanse soldaten moeten neerknallen en geloof me: dat geeft je als speler een zeer ongemakkelijk gevoel.

Gruwelijk

Dit maakt meteen duidelijk dat de oorlog in Dubai vreselijk is. Konrad regeert zoals gezegd met harde hand en de laatste dagen zijn geteld van iedereen die het niet eens is met zijn regime. Je zult dus regelmatig in aanraking komen met live executies of groepen burgers die aan lantaarnpalen zijn opgehangen. Zelden werd oorlog in een videogame zo gruwelijk in beeld gebracht.

Maar je zult als speler niet alleen een hekel krijgen aan Konrad. Het kwam namelijk ook regelmatig voor dat ik gruwelde van mezelf! Op bepaalde momenten word je namelijk voor moeilijke keuzes gesteld. Zo vond ik, na een lange reis, eindelijk de soldaat waar ik al ruim een uur naar op zoek was. Deze blijkt echter in een benarde situatie te verkeren: hij wordt op gruwelijke wijze ondervraagd door Konrads leger, maar tegelijkertijd staan er ook twee onschuldige burgers op het punt om geëxecuteerd te worden. Tijd om iedereen te redden is er niet, dus zul je moeten kiezen: red je jouw strijdmakker, of voorkom je dat onschuldige burgers van hun leven worden beroofd? Welke keuze je ook maakt, het zal je beslist zwaar vallen. De makers slagen er namelijk perfect in om de speler een schuldgevoel te bezorgen doordat je, na het maken van je keuze, zult aanschouwen hoe één van de twee partijen koelbloedig vermoord wordt. En dat zal slechts weinigen onberoerd laten.

Sandman

Dat Spec Ops: The Line over een meeslepend verhaal beschikt, moge inmiddels wel duidelijk zijn. Maar een shooter staat of valt bij de gameplay. De preview-build die ik speelde bevatte de eerste dertien hoofdstukken en na deze volledig doorgespeeld te hebben, durf ik met zekerheid te zeggen dat het met de gameplay wel snor zit. Verwacht geen revolutionaire vernieuwingen, maar reken eerder op een zeer solide en vermakelijke third person shooter-ervaring. Cover speelt hierbij een grote rol, want zonder regelmatig te schuilen achter allerhande objecten zul je snel het loodje leggen. Spec Ops: The Line kan bij vlagen namelijk lekker pittig zijn, (op de middelste moeilijkheidsgraad zijn een paar kogels vaak al fataal) dus strategisch gebruikmaken van cover is een must. Een onhandige keuze van de ontwikkelaar is echter om rennen en cover nemen onder dezelfde knop te plaatsen. Schuil je achter een muurtje en komt er een granaat jouw kant op, dan neem je uiteraard snel de benen. Helaas bevat de game nogal wat smalle doorgangetjes, waardoor het hoofdpersonage zich op zo’n moment vrijwel meteen weer tegen de dichtstbijzijnde muur plakt. Vervelend om in het heetst van de strijd op zo’n manier het loodje te leggen…

Daarnaast kun je jouw teammaten enkele simpele commando’s geven, (val de door mij gemarkeerde vijand aan, heal elkaar of gooi een flashbang) wat ervoor zorgt dat je er in deze ruwe strijd vrijwel nooit alleen voor staat. Toch is de grootste rol in deze game weggelegd voor zand. Op bepaalde voorgeprogrammeerde momenten kunnen er namelijk zandstormen opwaaien dat het zicht ernstig verhinderd. Bovendien kun je jouw teammaten op zo’n moment geen commando’s meer geven en lopen wordt bemoeilijkt. Toch brengt zand ook legio voordelen met zich mee, met name tijdens de intense shoot-outs. Door bijvoorbeeld op een richel met zand boven je vijand te schieten bedelf je de onfortuinlijke ziel onder het korrelige gele goedje, waardoor hij tijdelijk niet op jou kan schieten. Of, nog spectaculairder: tijdens een gevecht in een gigantisch hotel dat bedolven is onder het zand, schoot ik de ramen kapot. Het zand kwam met massa’s tegelijk naar binnen en vulde alle onderste etages van het hotel op, mijn vijanden incluis. Wanneer je vervolgens relaxed over de nieuwe zandhoop naar buiten wandelt, krijg je toch wel even het machtige gevoel een echte bad-ass te zijn.

Conclusie

Ik ben aangenaam verrast door Spec Ops: The Line. Het verhaal bevat de nodige plotwendingen en wordt op een zeer intense en meeslepende manier verteld. De vele gruwelen die je pad kruisen, alsmede de lastige morele keuzes zorgen er bovendien voor dat je nog meer wordt opgezogen in de game. En al blinkt Spec Ops qua gameplay nergens echt in uit, de gevechten die je voorgeschoteld krijgt zijn altijd spannend en vermakelijk genoeg om je aandacht te behouden. Enkel jammer dat ik nog niet heb mogen stoeien met de multiplayer, want ik ben zeer benieuwd hoe de toevoeging van zand deze modus zal beïnvloeden. Toch is Spec Ops: The Line, alleen al vanwege de zeer sterke singleplayer, een titel die zeker de moeite waard lijkt te worden.