Saint Seiya: Sanctuary Battle

Doet de naam Saint Seiya een belletje rinkelen? Knights of the Zodiac dan? Niet erg, want het betreft een manga- en animereeks die diens oorsprong kende in de late jaren ’80 en bovendien nooit is uitgezonden op de Nederlandse televisie. Toch kunnen ook wij de nieuwste game, gebaseerd op de serie in de winkelschappen, vinden. Hebben we hier te maken met een product dat enkel geschikt is voor de fans?

Voor fans

De Grand Pope wil ongelofelijk graag de reïncarnatie van de Griekse godin Athena ombrengen, maar ze weet te ontsnappen. De beste man doet er alles aan om haar te vervolgen door diens Golden Saints elitestrijders in te zetten. Jij, als de Bronze Saints, mensen met dezelfde magische krachten als de gouden varianten, dient Athena te beschermen. Wanneer ze echter getroffen wordt door een vergiftigde pijl moet binnen twaalf uur de Grand Pope bereikt worden, want alleen hij kent een genezing.

Echt heel logisch klinkt het allemaal niet. Bovendien worden de verscheidene personages en eerdere gebeurtenissen niet geïntroduceerd. Met wie speel je eigenlijk en wat is het achtergrondverhaal van de mensen die je tegenkomt? Niets wordt uitgelegd. Daardoor is de game voor niet-kenners al gelijk nauwelijks interessant, want Namco Bandai heeft geen enkele moeite gedaan om deze mensen te hulp te staan.

Sanctuary Battle is daarmee puur voer voor de fans dus. Daar moet echter wel bij gezegd worden dat zij in de game wel zeer goed bediend worden. De originele Japanse stemacteurs zijn verzameld, de speciale aanvallen zijn erg herkenbaar in beeld gebracht en de gevechten in de game zijn vrij trouw aan de serie. Bovendien is het mogelijk om gedurende het spel afbeeldingen te verzamelen van merchandise van de reeks. Hoewel liefhebbers van de Saint Seiya-serie op zich blij kunnen worden, neemt dat niet weg dat ook zij zich door de rest van het spel dienen heen te bijten.

Vechten en vechten

Echt goed is de game namelijk niet. Beter gezegd: hij is slecht. Waar eerdere Saint Seiya-games binnen het vechtgenre geschaard kunnen worden, is Sanctuary Battle een beat-‘m-up waarin hordes vijanden op je afkomen. Je bent daardoor constant bezig met het in elkaar slaan van je tegenstanders die in golven op je afkomen. Buiten het feit dat je vijanden er allemaal hetzelfde uitzien, gedragen deze zich ook nog eens zeer onintelligent. Ze vallen je nauwelijks aan en staan vaak simpelweg te wachten tot je ze voorziet van een pak slaag. Bovendien zul je jouw tegenstanders ook regelmatig tegen muren zien aanrennen en door een weinig werkende camera zie je aanvallen nauwelijks aankomen.

Vechten doe je door middel van het rammen op een aantal knoppen. Zwakke en sterke aanvallen kunnen hierbij afgewisseld worden, maar het interessantste is de mogelijkheid om speciale vaardigheden te gebruiken. Deze maken gebruik van een bepaalde balk, waardoor het uitbuiten van deze aanvallen onmogelijk is. Bovendien maken ook andere vaardigheden gebruik van de balk, zoals het vertragen van de tijd of al je aanvallen voor een tijdje een boost te geven. Naarmate je verder komt in het spel verzamel je meer ervaring, waarmee meer vaardigheden gekocht kunnen worden. Het vechtsysteem is op zich aardig, maar echt leuk blijft dit niet.

Variatie ontbreekt namelijk, want je bent constant bezig vijanden tot pulp te slaan. In de verhaalmodus dien je twaalf tempels te doorlopen, wat in feite bestaat uit het in elkaar slaan van je tegenstanders, waarna een hoofdbaas opduikt. De rest van de modi zijn slechts variaties op dit principe, maar weten eigenlijk niets meer te beiden dan de mogelijkheid om scores te verbeteren. Ook deze weten daarmee de aandacht allerminst vast te houden. Dat het spel ook nog eens erg lelijk is helpt bovendien ook niet mee. Emoties zijn niet te ontdekken en de omgevingen en personages zien er maar kaal uit.

Conclusie

Saint Seiya: Sanctuary Battle is enkel en alleen interessant voor fans van de reeks, daar vrijwel niets wordt uitgelegd. Toch moeten ook zij zich worstelen door een game die kampt met repetitieve gameplay en een lelijk uiterlijk. Er valt namelijk weinig plezier uit een spel te halen dat je enkel en alleen op knoppen laat rammen om een eindeloze horde hersenloze tegenstanders te stoppen.