Max Payne 3

Het is al een flinke tijd geleden sinds we met Max Payne een avontuur beleefden, 2003 om precies te zijn. In mei komt Rockstar Games met een vervolg op Max Payne: The Fall of Max Payne, een game die de naam hoog moet gaan houden én de serie opnieuw leven in moet blazen. Rockstar nodigde mij uit om eens te gaan zitten voor Max Payne 3.

De terugkeer van Max Payne?

Ik plof neer op de comfortabele bank op het kantoor van Rockstar Games. Benieuwd ben ik zeker en dit mede omdat de eerste twee delen in de reeks zijn ontwikkeld door Remedy, een studio die onder andere verantwoordelijk is voor Alan Wake. Bijna elke game die zij uit hun mouw schudden is filmisch en weet een zekere balans tussen het gevoel van film en game te behouden. Aan Rockstar dus de lastige taak om dit ook in Max Payne 3 te gebruiken. Ik kan op voorhand zeggen dat dit zeker gelukt is.

Zo begint mijn sessie met een openingsscène in hoofdstuk drie, een hoofdstuk dat zich afspeelt in een enorm voetbalstadion. De vrouw van Rodrigo Branco, zelf een ware “big boy”, is ontvoerd en aan Max en zijn partner Raul Passos om het enorme bedrag van drie miljoen dollar losgeld naar het enorme complex mee te nemen. Hier wachten leden van de beruchte Commando Sombra-bende op hen om het geld te innen. Zoals je al kunt raden gaat dit fout, waardoor Max gewond raakt. Na een snelle schermutseling tussen de twee groepen weten Max en Raul weg te komen, diep in het stadion. Hier begint het echte werk.

Max is back, baby!

De game straalt puur Rockstar uit; grof en spannend van begin tot eind. Dit alles wordt uiteraard op stijlvolle manier gebracht zoals we gewend zijn van de ontwikkelaar. Denk aan cut-scenes die zich naadloos aansluiten op de gameplay of aan filmische executies die je uit kunt voeren. Daarnaast maakt in Max Payne 3 ook Bullet-time zijn terugkeer. Bullet-time is een gameplay mechanic waarmee je in slow motion kunt schieten en manoeuvreren. Ik was erg benieuwd hoe de ontwikkelaar met dit belangrijke onderdeel uit de Max Payne-serie is omgegaan, maar tot mijn verbazing is dit beter uit de verf gekomen dan ik oorspronkelijk verwacht had.

Max is in zijn schouder geraakt door een .50 kogel, iets wat hem hevig laat bloeden. De game laat goed zien wat voor effect een dergelijke gebeurtenis heeft op een mens, Max is immers wat van de kaart en raakt lichtelijk in paniek. Hier komt het realisme van de game omhoog. Loop je tegen een muur aan met je wond? Dan zie je een sleepspoor van bloed over de muur verschijnen. Een ander voorbeeld zijn de verdraaid goede effecten die in de game gestopt zijn, zoals de reactie van het menselijk lichaam op het doorzeefd worden van kogels. Nog nooit voelde en zag het er zo realistisch uit als in deze game. Knap werk! Ook qua wapens, met name het meenemen daarvan, is erg realistisch. Zo kan Max één zwaar wapen – denk aan shotguns, SMG’s en dergelijke – en twee lichte wapens – handgeweren, revolvers en uzi’s – met zich meedragen. Heb je een handgeweer mee en een shotgun? Dan zal Max het jachtgeweer in zijn lege hand meedragen. Wil jij een tweede handgeweer gebruiken? Dan zul je je shotgun moeten laten vallen. Erg authentiek en het forceert de speler om tactisch met situaties om te gaan.

Niet voor pussies

Rockstar staat bekend om haar keiharde games zoals Manhunt en Grand Theft Auto. Ook dit is terug te zien in Max Payne 3, want het realisme in de game is af en toe best eng om te aanschouwen. Het blijft een onsmakelijk, maar stiekem erg leuk, beeld om een vijand doorzeefd te zien worden door een regen van kogels. En opnieuw verbaasde de engine mij, want naast de eerder genoemde factoren blijkt dat vrijwel alles kapot te knallen is, inclusief vijanden. Schiet jij iemand in zijn hoofd? Dan blijft het kogelgat gewoon zitten, iets wat het gevoel van een “echte” film flink op de speler laat inwerken. Aan het kleinste detail is gedacht, iets waar een hoop games nog veel van kunnen leren.

Uiteraard zou dit geen geslaagde Max Payne-game zijn zonder vette, Hollywood-achtige executies. Zo komt het af en toe voor dat jij een final kill-camera te zien krijgt. Deze volgt de kogel tot deze zijn doel heeft bereikt, met als voorkeur het hoofd van een vijand. De final kill-cams zijn naast het feit dat deze spectaculair zijn om te bekijken, ook lichtelijk interactief. Je kunt namelijk zelf de snelheid van de camera aanpassen door een knop simpelweg ingedrukt te houden. Echter is het mooiste aan het totaalplaatje van de game voor mij toch wel de shootdodge optie. Hiermee kun je op een stijlvolle manier jezelf wegslingeren, om vervolgens in slow motion verschillende vijanden af te knallen. Het is vele malen eerder gedaan in zowel films als games, maar nooit voelde het zo goed (hoewel, Max Payne 1 en 2 deed dit ook al voortreffelijk – red.). Over stijlvol gesproken; Max Payne 3 heeft een bijzondere stijl, waarvan de verschillende, belangrijke uitspraken letterlijk op je scherm verschijnen. Naast dit kleine puntje zijn er ook dergelijke grafische “stoornissen”, een effect wat de speler een kleine blik in Max’s geest geeft. Bijna psychotisch, maar het past goed binnen de reeks en het geeft een apart gevoel dat de stijl tussen een film en een stripboek zit.

Alles naar de klote!

Daarnaast is het verhaal ontzettend sterk en indrukwekkend. Waar de meeste games met een dergelijk verhaal in de put van clichés vallen, doet Max Payne 3 dit niet. Er was geen enkel moment te bekennen waar ik me verveelde, of hoopte op meer actie. De titel zit er vol mee en geeft dit in de juiste dosering weg. Max Payne 3 heeft een duister thema, waarin het verhaal van de vorige twee delen zichtbaar terugkomt. Max is zijn kind verloren en de man is daardoor in een flinke dip terechtgekomen. Toch, ondanks dat het verhaal best zwaar is, voelde ik me ontzettend betrokken met het verhaal. Je zult als speler constant het gevoel hebben van “ik wil weten hoe het afloopt!”.

Eén van de dingen waarvan ik hoopte dat dit in de game verwerkt zou zitten, kwam daadwerkelijk terug in de preview die ik gespeeld heb: de mogelijkheid om een situatie op vele manieren aan te pakken. Dit is iets wat ik mis in veel third-person shooters. Een mooi voorbeeld hiervan is het punt waar Max bij een loods bij het water aankomt, waar twee vijandelijke figuren aan een auto sleutelen. Je kunt de mannen natuurlijk man tegen man neerknallen, maar voor de grap besloot ik het blok kapot te schieten dat de auto tegenhield, om niet in het water te rollen. Vervolgens rolde de auto over de twee vijanden heen; een stille oplossing om een lastige situatie te vermijden.

Voorlopige conclusie

Rockstar Games heeft mij een stukje laten proeven van een game die de legendarische naam Max Payne moet gaan hooghouden. Ik smacht naar meer, veel meer. Max Payne 3 ziet er op dit moment goed uit en weet de filmische aspecten van de eerste twee delen te behouden en zelfs te verbeteren. Het verhaal is zeer volwassen en hard, iets wat ik alleen maar kan aanmoedigen en daarnaast zijn de brute executies, killcams en bullet-time scènes een waar plezier voor het oog. Ook het gevoel van vrijheid in een lineaire, verhaalgedreven wereld is iets wat ik vaker hoop terug te zien in andere titels. Max Payne 3 is bij Rockstar in de juiste handen, want de game lijkt alle bekende Max Payne elementen feilloos terug te brengen.

De game verschijnt op 18 mei voor de Xbox 360 en de PlayStation 3 en 1 juni voor de PC en ik ben zeer benieuwd naar de complete game. Als Rockstar dit niveau in de gehele game weet te bereiken, is er geen vuiltje aan de lucht.