Mario & Sonic op de Olympische Spelen – Londen 2012

Mario en Sonic zijn legendarische figuren in de game-industrie. Iedere gamer heeft ooit wel eens een Mario of een Sonic game gespeeld, maar deze titel voor Nintendo’s 3DS is beduidend anders dan wat we gewend zijn. Een mash-up minigames waarmee we de Olymische Spelen in London kunnen naspelen, geheel in Nintendo en SEGA stijl. Of deze game voor goud gaat, of net misgrijpt kun je hier lezen.

Londen, 2012

Uiteraard is dit geen platformer, maar een sportgame. Mario en Sonic komen in Londen aan om mee te doen met de Olympische Spelen van 2012, iets wat een leuke belevenis moet worden voor beide groepen. Maar zoals gewoonlijk in dit soort verhalen is er altijd een boosdoener die roet in het eten gooit, in dit geval zijn dit er zelfs twee. Eggman en Bowser zijn niet uitgenodigd voor de Spelen, iets wat ze uiteraard niet zomaar accepteren!

De twee stellen een sinister plan op, een plan waardoor de Spelen niet door kunnen gaan. Ze besluiten Londen te bedekken in een laag dikke mist, waardoor de Spelen afgelast moet worden. Aan onze helden en hun kameraden om dit duivelse plan tegen te houden.

Een originaliteitsprijs verdient het verhaal niet, maar Nintendo en SEGA laten met dit verhaal zien dat ze deze 3DS game niet afschrijven als een pure minigame verzameling, maar er een heuse storyline in gestopt hebben. Chapeau! Op naar de games!

Ga voor het goud!

Goed, deze titel is stiekem wel een verzameling minigames, maar brengt het in elk geval niet zo. In de storymode kun je tegen verschillende slechteriken uit Sonic’s en Mario’s universum strijden om zelf die gouden plak binnen te slepen. Dit gebeurt door verschillende events achter elkaar te spelen (en te winnen), wat samen weer een challenge voltooid.

Stukje bij beetje wordt als een TV-serie het verhaal aan de speler verteld, wat ideaal is voor een handheldtitel als deze. Een dergelijk fenomeen zagen we eerder bij Resident Evil: Revelations, een game waarin de hoofdstukken als afleveringen gebracht werden. Mario & Sonic op de Olympische Spelen – London 2012 doet dit exact hetzelfde.

De minigames zelf bestaan uit veel sporten die op de Olympische spelen ook te zien zijn, zoals hordelopen, sprinten, boogschieten, noem het maar op. Deze zijn elk opgedeeld in secties, waardoor de speler zelf kan kiezen of hij bijvoorbeeld vechtsporten wilt spelen, of juist een totaal ander onderdeel. Daarnaast bezit de game over een quickplay optie en zelfs een 4-speler modus. Jammer genoeg is deze multiplayer variant van de game alleen te spelen via download play, of via een locale verbinding tussen meerdere systemen. En juist een online modus had deze game naar die gouden plak geleid, want een party game is altijd leuker als je hem kunt delen met de rest van de wereld.

Nogmaals, echt vernieuwend is het allemaal niet, maar de grote variatie aan games houd het concept van een handheld titel leuk. Echter is niet alles even soepel en leuk als het op het eerste gezicht lijkt…

Niet zo soepel als het lijkt

Elke minigame heeft zijn eigen besturing, van een simpele beweging met de stylus op het touch screen tot het gebruiken van de gyro-sensor in de 3DS of het blazen in de microfoon: Mario & Sonic op de Olympische Spelen – Londen 2012 maakt volledig gebruik van alle functies die Nintendo’s handheld te bieden heeft. Er zit echter één grote ergernis in de game en jammer genoeg raakt deze het hart van de titel aan. Het gaat hier om de besturing.

De game heeft veel minigames die perfect te spelen zijn, maar aan de andere kant zijn er een flink aantal minigames die, ondanks een juiste invoer, toch voor een slechte uitkomst zorgen. Hiermee bedoel ik dat de besturing soms in je tegendeel werkt, waardoor je een challenge zult verliezen. Een andere hindernis die de game met zich meebrengt is het gebruik van 3D. De ene titel maakt er beter gebruik van dan de andere en bij Mario & Sonic op de Olympische Spelen – Londen 2012 is het 3D bij bepaalde minigames niet goed uitgewerkt.

Waar je bij de ene minigame volop aan het genieten bent van het geluid en de grafische look van de game sta je op het andere moment je 3DS vol te schelden. Dit komt door het gebruik van de gyro-sensor en het stereoscopische effect van de 3DS, die soms gecombineerd worden. Zo zul je af en toe het systeem plat neer moeten leggen, iets wat het 3D effect heel wazig op het scherm laat toveren.

Conclusie

SEGA en Nintendo hebben opnieuw hun krachten gebundeld om een leuke handheld titel te maken van de Olympische Spelen, maar geheel vlekkeloos is dit niet gedaan. Waar je de ene keer verbaasd zult zijn over de verschillende mogelijkheden zul je de andere keer kwaad op je 3DS worden omtrent de gebreken die de mengelmoes van functies met zich meesleept. Aan de andere kant heb je een grote verzameling games, die lekker wegspelen als handheld titel. Mocht je wat vrienden met een 3DS hebben is dit zeker een game om te gaan spelen, maar verwacht geen nieuwe dingen in deze game, het is allemaal al eerder gedaan.