Catherine

Eerst Japan, toen de Verenigde Staten en nu is Europa aan de beurt. Een keiharde beurt, verzorgd door Catherine. Iedereen heeft wel wat meegekregen over deze titel, want vooral het erotische gedeelte viel bij velen al snel op. Met een ietwat terughoudende houding ben ik begonnen aan dit spannende, nachtelijke avontuur. En al snel zat ik gevangen in het aangrijpende verhaal van de twee meisjes…

Een natte droom

In Catherine nemen wij de rol aan van Vincent Brooks, een jongeman die gelukkig leeft met zijn knappe vriendin Katherine. Alles gaat goed totdat zij hem over een huwelijk begint te porren. Er knapt iets bij Vincent, een gebeurtenis die ertoe leid dat hij nachtmerries krijgt. Deze nachtmerries zijn het begin van een ware trip door de kringen der lust, lof en romantiek, maar ook angst, haat en jaloezie.

Kort na deze nachtmerries besluit Vincent om zijn vorige nacht weg te drinken in het plaatselijke café, The Stray Sheep. Juist op dit moment, midlife crisis waardig, stapt de prachtige jongedame Catherine hetzelfde café in, om vervolgens haar lust en passie over meneer Brooks heen te gooien. Hij valt als een blok voor de chick… Maar besluit niet verder te gaan met haar; hij heeft immers Katherine. Echter, de ochtend daarna wordt Vincent naast Catherine wakker. En dit is het begin van een ware nachtmerrie.

Keuzes, keuzes, keuzes

Catherine is een aparte game en lapt alle conventionele regels wat betreft gaming aan haar laars. Qua gameplay doet de game aan geen ander denken, dus een vergelijking kan ik niet maken. Catherine was een ervaring waar ik nu, na het uitspelen van de game, nog steeds naar smacht.

Het spel is opgedeeld in twee stukken: een stuk waarin we met Vincent tijdens zijn nachtelijke avonturen in de bar spelen. Tijdens deze hoofdstukken kun je socialiseren met verschillende mensen die ook in The Stray Sheep van hun avondje aan het genieten zijn. Dit element is echter niet nutteloos, want je kunt mensen een peptalk geven, wat weer een verandering qua uitkomst binnen het verhaal voortbrengt. Ook kun je op sms’jes reageren, wat weer een ander effect kan opleveren. Het spel heeft dus een heus karma-systeem.

Het tweede gedeelte bestaat uit het spelen van Vincents nachtmerries. Deze nachtmerries vinden telkens plaats na het spelen van de scenes in de bar, een afsluiter van de dag. De game laat meteen zien hoe anders deze is ten opzichte van welk spel dan ook, want voor een verhalende game is het systeem wat gebruikt wordt, vrij opmerkelijk. Zo moet Vincent op een platform-manier zijn nachtmerries beklimmen. Ja, beklimmen! Catherine maakt gebruik van een muur waar blokken geduwd, getrokken en versleept kunnen worden, om zo een weg naar boven te bouwen. Dit klinkt simpel, maar is het niet, want het gebied waar je op staat breekt steeds een niveau af, tenzij je op tijd aan de bel rinkelt om naar het volgende level te rennen.

Dit klinkt suf, maar dat is het absoluut niet. Na een flinke tijd spelen werd duidelijk hoeveel vreemder dit avontuur zou worden. Bewapend met een kussen en gekleed in een stippeltjesboxer gingen zowel Vincent als ikzelf door…

Papa!

In de droomwereld zitten meer mannen gevangen dan enkel Vincent. Maar… iedereen is een schaap! Zelf ben je ook een schaap, maar dit kun je niet zien. Het is ingewikkeld, maar het komt erop neer dat schapen geassocieerd worden met dromen, dus vandaar. Dit is niet het enige wat vreemd is aan zijn dromen, want aan het eind van elke nachtmerrie staat een waar stukje kunst te wachten. Kunst… in de vorm van een megababy, een doomsday-bruid en een kettingzaag-variant van de eerder genoemde baby. Heel creepy, maar het geeft echt een geweldig gevoel van druk aan de al zo moeilijke puzzelwereld van Catherine. Tevens ligt er telkens een vorm van symboliek achter elke “boss-climb”, maar hier ga ik niets over verklappen, daarvoor zul je de game zelf moeten ervaren.

Catherine maakt gebruik van zowel 3D- als Anime-animatie, iets wat mij tot voorheen niet echt aantrok. Tot op het punt waar de game je meesleurt in haar verhaal. Catherine kent lange cutscenes, boeiende dialoog en veel plottwists. Voor mij was het duidelijk na een flinke tijd spelen: Catherine grijpt je beet en laat je niet meer los. Je wilt per se weten hoe het verhaal afloopt, iets wat de speler echt aanzet tot het zo snel mogelijk voltooien van de nachtmerries.

The long hard road out of Hell

Denk echter niet dat de game makkelijk is, want zelfs op easy is hij behoorlijk pittig. Maar, zoals bij elke lastige game is er altijd een oplossing die goed verstopt kan zitten. Soms zul je zelfs een aantal stukken opnieuw moeten doen. Zo kan het voorkomen dat Vincent tijdens zijn nachtelijke avonturen een blok verschuift dat de boel bij elkaar hield, waardoor de rest van de muur in elkaar stort. Gelukkig zit er een functie in de game gebakken waarmee de speler een move terug kan draaien. Hoe verder de speler komt op “The Stairway to Heaven”, hoe moeilijker de game wordt. Vijanden (andere klimmers) zullen Vincent het leven zuur maken, maar ook diverse typen blokjes kunnen je klimtocht flink lastig maken.

Aan het eind van elk niveau wordt er een zeer persoonlijke vraag aan je gesteld, wat opnieuw invloed uitoefent op Vincents karma. Denk aan vragen over seksualiteit, vreemdgaan en plotselinge veranderingen in je persoonlijke omgeving. Dit heeft een doel, want elke cutscene in de game kan door jouw keuzes veranderen in iets met een totaal onverwachte wending. Zo telt de game maar liefst acht verschillende eindes, wat spelers wellicht aan kan zetten tot het opnieuw doorspelen van de game.

Tot slot bezit Catherine ook over een aantal bonusmodes, waarin je offline co-operatief kunt spelen in de droomwerelden. Maar wellicht vind je het leuker om je tegenstander te pletten met een blok, het kan allemaal. Ook heeft de game een aantal lastige challenge-levels, voor de echte die-hards onder ons.

Conclusie

Catherine is een ontzettend vreemde game die mij toch heeft weten te verleiden. Een prachtig verhaal over mooie vrouwen, lastige keuzes en affaires: Catherine heeft het allemaal. Het puzzelelement in het spel is zodanig goed uitgewerkt dat deze een flinke uitdaging bied voor zowel de casual- als hardcore-gamer, maar ook de replay value van Catherine is enorm groot; acht eindes en ontzettend veel keuzes die de game real-time beïnvloeden maken dit een verborgen pareltje binnen de game-industrie. Toegegeven, de game is lastig om in te komen, maar de aanhouder wint. Ik heb ontzettend veel van Catherine genoten, maar alleen de volhouders zullen de ware pracht van de game ontdekken. Zoek jij een unieke game met een tof verhaal? Ben jij niet vies van een erotisch getint spelletje? Dan ben je niet langer single, want Catherine komt binnenkort ook bij jou langs om je mee te sleuren met haar gift en vloek.