The Last Story

Funfact-tijd! De naam Final Fantasy was volgens velen gekozen vanwege het feit dat Square destijds in hoge nood verkeerde. De RPG zou de financiële problemen van het bedrijf wel moeten oplossen, anders had Square faillissement moeten aanvragen. Zo had de game namelijk zeer goed hun ‘final fantasy’ kunnen worden. Hironobu Sakaguchi, de man achter Final Fantasy, meldde zelf dat de naam toe te schrijven was aan zijn eigen situatie. Als het spel niet goed zou verkopen, zou de Japanner terugkeren naar de universiteit en stopte hij met het werken in de game-industrie. Gelukkig is dit niet het geval geweest.

Stoppen bij Square Enix deed de man echter wel. In 2004 verliet Sakaguchi het bedrijf en richtte hij diens eigen studio op: Mistwalker. Binnenkort kunnen we hun project The Last Story verwachten, grappig genoeg een game met eenzelfde soort titel als Final Fantasy, waaraan Sakaguchi werkt als ware het zijn laatste spel.

Platform der vernieuwing

De JRPG zit in de put. De gouden jaren van de SNES vormden het hoogtij van Japanse rollenspellen, maar daarna bleef het angstvallig stil. Niet dat er geen RPG’s van Japanse bodem meer verschenen, integendeel. Waar elk ander genre zichzelf echter (op)nieuw uitvond en innoveerde, kwam vernieuwing in JRPG’s slechts in een veel lager tempo. Elk Japans rollenspel leek dezelfde mal te gebruiken, ook nu nog. Final Fantasy XIII bijvoorbeeld bevatte, naast diens vechtsysteem, eigenlijk geen vernieuwing en bleek een voorbeeld voor het vastgeroeste genre. Hoewel het excellente Final Fantasy XIII-2 alle foutjes van diens voorganger verbeterde, bleef ook deze eigenlijk bij oude tradities. Is er nog hoop voor innovatie? Jazeker, en deze komt vanuit een aardig voorspelbare, maar toch verrassende, hoek.

RPG’s keren weer terug naar het thuisplatform van Nintendo. Op de Wii is namelijk in augustus het geweldige Xenoblade Chronicles verschenen, een game die zeer volledig is qua inhoud en met veel vernieuwingen op de proppen kwam. Later dit jaar is het de beurt aan Pandora’s Tower om zich op Nintendo’s platform te bewijzen en deze maand kunnen we alweer aan de slag met The Last Story: een game met een verslavend vechtsysteem en een indrukwekkende cinematografische ervaring.

Personages en emoties

In de middeleeuwse samenleving van The Last Story zijn huurlingen het laagste van het laagste en de meeste mensen gunnen hen daarom dan ook nog geen blik waardig. Dit, of ze zijn ronduit bang voor de figuren met het oneervolle beroep. Laten merken dat je een mercenary bent is dan ook niet de meest verstandige keuze in deze wereld en de hoofdpersonen van The Last Story hebben het dan ook erg moeilijk. Ieder van de figuren is op diens eigen manier in het slop belandt, of daar begonnen, met als gevolg dat protagonist Zael een ongekende drang bezit om ridder te worden. Hij wil eindelijk af van het leven als huurling, erkenning van zijn bestaan krijgen en een eigen plekje in de wereld veroveren. Dit maakt hem al gelijk tot een unieke held, omdat deze zich niet simpelweg de rol van redder wil aanmeten, maar een veel nobeler streven heeft.

Niet alleen protagonist Zael is goed gecreëerd, want heel The Last Story weet zich te kenmerken door heerlijk neergezette personages. In het begin van de game word je direct in de diepte gegooid. Je mag meteen aan de slag met vechten en hebt nog geen idee wie je teammaten nou eigenlijk zijn. Gelukkig je teammaten praten, ook gedurende de gevechten, waardoor je continu wordt overvallen door humoristische opmerkingen. Zo leer je extreem snel wat de rol van iedereen is en ga je van ze allemaal houden, al helemaal door de fenomenale Britse voiceacting die de game rijk is. Zo kun je bijvoorbeeld onmogelijk niet van tomboy Syrenne houden, die het liefst de hele dag aan de drank is. Booze always tastes better when you can’t taste it anymore. Je kunt het niet beter formuleren, Syrenne.

Groots avontuur

Om de sociale ladder te beklimmen proberen de huurlingen zo dicht mogelijk bij de hertog van het rijk te komen. Door hem onder de indruk te brengen hopen ze meer aanzien te vergaren. Ze raken hierbij echter veelal betrokken bij politieke intriges en conflicten en dat is met name de kracht van The Last Story: je voelt je een onderdeel van een veel groter geheel. Je krijgt de heerlijke illusie dat wat jij doet, slechts een heel klein deel is van wat zich daadwerkelijk op de achtergrond afspeelt. Sowieso pakt The Last Story het groots aan, wat voor veel epische scènes weet te zorgen. Wanneer je bijvoorbeeld een basis infiltreert, arriveert plotseling het leger van het rijk om deze tot de grond toe te slopen. Er vindt een heftige oorlog plaats en jij zit er middenin. Verrassingen en toffe gebeurtenissen zijn er dan ook genoeg in The Last Story. De juiste sfeer wordt in ieder geval erg krachtig neergezet. Bovendien wordt het epos ook nog eens vergezeld door heerlijke composities van Nobuo Uematsu, de componist die bijna alle muziek creëert van de Final Fantasy-reeks.

Vernieuwing

De innovatie van The Last Story vinden we overigens niet per se in de goede verhaalvertelling, maar met name in het vechtsysteem. Hoewel het vechten in The Last Story bij de eerste kennismaking niet overtuigde, bleek ik toen de plank volledig misgeslagen te hebben, want de gameplay bewijst zich uiteindelijk als één van de sterkere punten van het spel. Met echt vechten ben je namelijk nauwelijks bezig, daar tactiek hier de grootste rol speelt. Wanneer je nieuwe tegenstanders tegenkomt zul je van bovenaf de posities van je vijanden zien en kun je vervolgens jouw plan trekken. Welke tegenstanders dienen het eerst weggeruimd te worden en hoe zal dit het beste lukken? Hierbij kun je niet alleen gebruikmaken van een zwaard, maar ook van een kruisboog en naarmate de game vordert, krijg je bovendien de beschikking over een flink aantal vaardigheden die steeds meer diepgang aan het vechten toevoegen.

Onder andere kun je zo gebruikmaken van de Gathering-vaardigheid, waarmee je tegenstanders naar je toe lokt en jouw bondgenoten vervolgens een bonus krijgen of een aanval die je vanuit beschutting kunt uitvoeren. Het echt speciale van The Last Story is echter de mogelijkheid magische cirkels te activeren. Wanneer je bondgenoten magie gebruiken verschijnen namelijk ronde vormen op de grond, die ieder een bepaald effect veroorzaken. Met een speciale aanval van Zael zul je verscheidene bonussen kunnen activeren om jou en je team te helpen. Bovendien is het ook mogelijk magie van je tegenstanders hiermee af te weren. Zo ben je continu bezig met overwegen welke magische cirkel op het moment het meeste voordeel oplevert.

Enkele minnetjes

The Last Story is een zeer goede RPG, maar ook deze is helaas niet perfect. Hoewel de game er zeer namelijk goed uitziet en de verscheidene cutscenes van zeer hoog niveau zijn, kan de Wii het niet allemaal bijbenen. Wanneer het te druk wordt zal de game dan ook aanzienlijk vertragen. Ook is het jammer dat het geheel vrij lineair is. Het spel weet een sterke cinematografische ervaring te bieden, maar dit gaat deels ten koste van het avontuur want verkennen zit er niet heel veel in. Veelal bewandel je één pad en word je meegesleurd in de verschillende gebeurtenissen. Een nadeel dat door het epische gevoel van de game veelal wordt weggevaagd.

Conclusie

Mistwalker heeft zichzelf absoluut bewezen met The Last Story. Het avontuur is zeer aangenaam door de geweldig neergezette personages in combinatie met heerlijke voiceacting en een innovatief en verslavend vechtsysteem. Het feit dat de game hier en daar lag ondervindt en veel lineaire elementen bevat, mag je er niet van weerhouden de RPG te proberen, want we hebben te maken met één van de betere rollenspellen van dit jaar. Wii-eigenaren kunnen daarom wederom genieten van een heerlijke RPG. Nog steeds geen Wii en wel een liefhebber van Japanse rollenspellen? Haal er dan nu eentje, want Mistwalker’s epos is het absoluut waard. Oh, en zorg er dan voor dat je gelijk ook Xenoblade Chronicles even oppikt.