Beste Tom, de ambities van een jonge gamejournalist

Na de series tussen Michiel en Peter en Matthijs en Richard, is het deze derde serie van ‘Beste,’ in handen van Peter en Tom. Wekelijks schrijven zij elkaar over de dagelijkse dingen in het leven, maar vooral ook over games. Vorige week kwam Peter tot de conclusie dat het maken van een financiële hit niet al te makkelijk is in de industrie der games. Deze week reageert Tom weer…

Nee, het ontwikkelen van games is zeker niet de makkelijkste taak. Je slaat de spijker op zijn kop. Gameboer zijn is een moordend, risicovol vak. Voor een goede financiële hit moet je niet alleen over een sterke gamedynamiek beschikken, maar ook nog eens in staat zijn je titel goed te promoten. Al heb ik de laatste tijd toch het idee dat de marketing van een game zwaarder begint te wegen dan de game zelf. Veel uitgevers lijken ervan overtuigd te zijn dat het niet de game zelf is die het geld binnenhaalt, maar de naam.

“Pre-order dit, retweet dat en, for the love of god, like ons alsjeblieft op Facebook!” Rot op met je Facebook. Een game moet faam vergaren door een goede game te zijn, niet door het aantal likes op de betreffende Facebook-pagina. Om een game ‘leuk te vinden’, moet je de game toch leuk vinden? Blijkbaar is een game tegenwoordig al ‘leuk’ zodra je iets extra’s krijgt voor het drukken op dat de hemel in geprezen duimpje.

Wat zijn de gamers van vandaag, geconditioneerde Pavlovhondjes?

Maar dat is waar wij onze intrede doen. Wij bekritiseren games. We beoordelen ze op de kwaliteiten, niet op de hype en al helemaal niet op de opgeblazen cinematische trailers. Dat is toch waar de ontwikkelaar het voor moet doen? De game moet goed scoren bij de critici, zó bereik je een groter publiek. De waardering van een goede criticus staat garant voor een betere, betrouwbaardere verkoop. Zo’n criticus zegt meer dan duizend ‘likes’.

En dat is waarom ik houd van dit vak, dit beroep. Wij zijn er voor de gamer met klasse, de gamer met smaak. De gamer die weet wat hij wil en waar hij het moet halen. De gamer die de hype ontvlucht en echt wil weten hoe de game is: de gamer die games waardeert.

Maar dat is niet het enige wat we doen. Vaak zijn we er om te vermaken. Een leuke, scherp geschreven column op zijn tijd laat de gamer eens lachen. Zo nu en dan zijn we er om verslag te doen, om de industrie te analyseren, om met oplossing te komen. Soms zijn we er om tegen de industrie te schoppen. “Stomme industrie, zo moet het niet!”

Ik? Ik ben er voorlopig nog even om te leren. Graag was ik de perfecte ‘gamejournalist’, als je het al zo zou mogen noemen. Graag was ik die gast die gamers altijd een goed waarde-oordeel kon schetsen. Zo iemand die precies vertelt wat de gamer wil weten en juist verslag doet van datgene waar de gamer zo naar smacht. Een journalist waar de kijker, lezer of luisteraar zo nu en dan ook nog om kan lachen, maar toch steevast zijn betrouwbaarheid behoudt.

Maar, nee. Die gast, dat ben ik niet. Voorlopig niet.

Toch, ambities mogen er zijn. En momenteel ambieer ik het om die gast te zijn. Wie weet, kan ik over een paar jaar zeggen dat het me gelukt is.

Grote kans dat ik emotioneel een beetje instabiel ben op het moment. Grote kans dat ik een tikkeltje te emotioneel ben op het moment. Wie weet komt het door het afscheid van een geweldig collega, wie weet ook niet. Misschien is het te danken aan mijn nog onscherpe zicht op te toekomst. Misschien is het de muziek. Wellicht zijn het de seks drugs en de rock ’n roll, maar nee. Het kan uiteraard ook altijd nog het proces van opgroeien zijn.

Wat het ook is, het maakt niet uit. Ik weet momenteel waar ik sta en ik weet waar ik naartoe wil. Hoe ik er ga komen, dat weet geen mens. Maar ik hoop wel dat waar mijn ambities mij ook maar naartoe mogen leiden, wij er nog steeds voor elkaar zullen zijn, Peet. Samen als gamejournalist lekker tegen de industrie schoppen, samen dronken in de kroeg, samen op GamersNET, samen als vrienden.

Houdoe,

Tom