Final Fantasy XIII-2

Je hebt eigenlijk twee soorten vervolgen in de game-industrie: serieuze vervolgen, die verdergaan met het verhaal, met vaak dezelfde personages en nieuwe elementen, en je hebt upgrades, games die feitelijk hetzelfde spel leveren, maar dan in een iets verbeterde vorm. In mijn achtergrondartikel stelde ik al dat Final Fantasy XIII-2 zo veel nieuws doet ten opzichte van diens voorganger, dat deze allerminst een upgrade is. Eigenlijk is deze, vanwege de vele verschillen met Final Fantasy XIII, zelfs niet eens echt een vervolg. Wat is de game dan wel? Simpelweg een verdomd goede RPG.

Lightning, hoofdpersoon van Final Fantasy XIII, is weg. Ze is dood; ze heeft zichzelf opgeofferd en iedereen is het hier over eens, zelfs de vrienden van de stoere vrouw bezitten deze gedachte. Iedereen, behalve haar zusje Serah. De realiteit is anders dan ze zich herinneren, houdt ze zich voor. En ze heeft gelijk. Lightning leeft, al dan niet op een locatie aan het einde van de ruimte en tijd. Iemand zit te spelen met de toekomst en alleen Serah weet nog hoe het oorspronkelijk zat. Drie jaar na de verdwijning van Lightning krijgt Serah een droom, een visioen, waarin ze onder andere haar grote zus een strijd ziet leveren. Leeft ze nog? Heeft ze dan toch gelijk? Er rest nog maar één ding: haar zus redden en de persoon, die de kracht heeft zelfs tijd naar diens wil te buigen, te verslaan.

Goede dosering

Een moeilijke opgave, maar het “geluk” is aan haar zijde. Er stort een meteoriet neer, die niet alleen een flink aantal monsters meeneemt, maar ook de mysterieuze tijdreiziger Noel. Niet alleen redt deze jongen Serah, ook vertelt hij dat ie Lightning heeft gezien en dat deze hem heeft gestuurd, hetgeen Serah ook in haar visioen heeft aanschouwd. Samen besluiten ze op pad te gaan, met ieder een eigen streven: Serah om haar zus te redden, Noel om een tragedie van zijn tijd te kunnen afwenden.

Je wordt direct het verhaal in gesleept en alles wordt met de juiste dosering gebracht. Er wordt dus niet direct een stortvloed aan informatie over je heen gekieperd zoals in Final Fantasy XIII het geval was, maar een begrijpelijk verhaal. Later wordt het plot natuurlijk steeds ingewikkelder en uitgebreider, alleen is het zo dat de informatie die je krijgt toegeworpen goed gedoseerd wordt gebracht, waardoor het allemaal wel te volgen is en continu interessant blijft. Voordeel is ook dat de game eigenlijk niet meer draait om begrippen als fal’Cie, l’Cie, Purge en Sanctum en het spel dus in feite een volledig frisse start maakt. Bovendien zijn de hoofdpersonen van Final Fantasy XIII in het vervolg slechts bijpersonen, waardoor de game voor eigenlijk iedereen te volgen is. Er is hierbij slechts één gebrek, want over de elementen die zijn overgenomen van de voorganger, wordt in Final Fantasy XIII-2 slechts weinig uitgelegd. Je kunt het wel nalezen, maar de mogelijkheid om vrijwillig tutorial-filmpjes te zien, was wellicht handig geweest.

Back to the future

De focus van Final Fantasy XIII-2 ligt bij het tijdreizen en hierdoor zul je niet alleen veel van locatie wisselen, maar zul je ook geregeld dezelfde plekken aandoen. Het toffe is dat deze plekken door de tijd heen zullen veranderen en je dus steeds nieuwe dingen zult ontdekken en tegenkomt. Bovendien is het zo dat de antagonist van de game continu met de tijd aan het klooien is, waardoor je je elke keer afvraagt wat er nu weer anders is. Het blijkt ontzettend leuk te zijn om steeds nieuwe locaties door de tijd te bezoeken, want je weet simpelweg nooit wat je aantreft. Je kunt de plekken kiezen vanuit een soort schema met de naam Historia Crux. Hier zie je alle plekken aangegeven met zeshoeken, maar naarmate je verder vort in de game, merk je dat niet alle paden zich voor je openen. Sterker nog, het is mogelijk de game uit te spelen en veel ervan te missen. Door middel van keuzes, side quests en door wat je doet, zul je de overige plekken kunnen vrijspelen, alwaar je meer achtergrondinformatie, ervaring en equipment vindt. Het fijne is: je hoeft het niet te doen, maar het wordt wel beloond als je deze extra werelden bezoekt.

De Historia Crux impliceert dat er een grotere (keuze)vrijheid is in Final Fantasy XIII-2 en dat is inderdaad het geval. Bovendien wordt dit nog eens versterkt doordat soms de mogelijkheid verschijnt om een bepaalde vraag te stellen, of juist een antwoord te geven. Zo zul je kunnen sturen waar je meer over wilt weten, of kun je proberen bepaalde reacties uit te lokken. Het heeft geen invloed op het verhaal, maar wel zorgt dit mechanisme ervoor dat je je meer kunt vereenzelvigen met de personages. En dat is juist wel fijn, want de game speel je met slechts twee figuren.

Twee

De gehele game richt zich op Serah en Noel, de rest van de personages fungeren slechts als bijpersonen. Het grote voordeel hiervan is dat de protagonisten juist heel goed kunnen worden uitgewerkt. In Final Fantasy XIII was Snow bijvoorbeeld een arrogante vent en dat bleef de man aan het einde ook. De hoofdpersonen van het vervolg zijn gelukkig geen flat characters en maken daadwerkelijk een verandering door. Bovendien is het heel leuk om langzamerhand erachter te komen wie Serah en Noel precies zijn, wat voor ideeën ze over de wereld hebben en waarom ze bepaalde dingen doen. Daarnaast zorgt het feit dat je met een team van twee mensen speelt ervoor dat je je extra nietig voelt. Je dient het op te nemen tegen een vijand die zo sterk is dat hij zelfs de tijd, en daarmee de toekomst, kan breken en jouw team bestaat slechts uit gewone mensen. Je bent zelfs niet zo sterk als Lightning, dus hoe ga je dit ooit voor elkaar zien te krijgen?

Drie

De game draait dan wel om twee figuren, maar gevechten zul je uiteindelijk toch met z’n drieën dienen te voeren. Het derde lid van je team is namelijk een monster en echt leuk is het niet om naast een willekeurig persoonlijkheidsloos figuur te vechten. Wel weet de toevoeging van monsters voor meer tactiek te zorgen. Als je beesten verslaat bestaat de kans dat je ze bij je team kunt voegen en ieder van deze monsters bezit eigen vaardigheden en bovendien een eigen klasse. Waar Noel en Serah tijdens het gevecht van actieve klasse kunnen wisselen, is dit bij de bevriende vijanden niet het geval. Sommige monsters bezitten bijvoorbeeld niet bijzonder goede statistieken, maar hebben wel een klasse die je in bepaalde omstandigheden nodig hebt. Tijdens gevechten zul je daarom nog tactischer moeten omgaan met het wisselen tussen de zogeheten Paradigms, die de op dat moment actieve klassen bepalen. Dit, in tegenstelling tot Final Fantasy XIII, waar al je personages ongeveer even sterk zijn en bovendien ieder een veelvoud aan klassen tot hun beschikking hebben.

Overigens is het ook zo dat er quicktime events aan sommige gevechten zijn toegevoegd. Voordat je angstvallig in een hoekje duikt: ze zijn allerminst storend. Deze komen namelijk slechts sporadisch voor en zorgen er daarom voor dat enkele gevechten een meer filmische ervaring bieden, niet dat van het spel een film is gemaakt. Daarnaast is het zo dat je soms de keuze krijgt welke vaardigheid je wilt gebruiken. Het hangt dan af van welke knop je indrukt, of bijvoorbeeld een zwaard, danwel een pistool wordt gebruikt.

Tot slot is er nog een aanpassing aan het vechtsysteem te bekennen die ook aardig weet uit te pakken. Je zult vijanden nog steeds in beeld zien, maar deze verschijnen willekeurig. Wanneer je wegrent hoef je deze niet te bevechten. Je zult echter een bonus ontvangen als je ervoor kiest ze gewoonweg aan te vallen en wanneer het je niet lukt op tijd weg te komen, krijgen de vijanden een voordeel ten opzichte van jou in het gevecht. Het gevolg is dat het nu beter mogelijk is om te trainen wanneer je dat nodig acht. Gelukkig is het overigens wel zo dat, wanneer je de desbetreffende locatie hebt ‘uitgespeeld’ je de mogelijkheid krijgt op een Chocobo te rijden. Hierdoor kun je vrij rondlopen en verkennen zonder dat monsters opduiken. Toch wel zo fijn.

Variatie

Het is bovendien helemaal niet erg om te vechten, want er is variatie genoeg in Final Fantasy XIII-2. Je zult verkennen, puzzels oplossen, kunnen gokken en het is natuurlijk altijd mogelijk om stil te staan en je vergapen aan de grafische kwaliteit van de game. Want man, wat ziet het spel er toch indrukwekkend uit. De verschillende omgevingen zijn een lust voor het oog, maar het zijn vooral de tussenfilmpjes die het ‘m doen. Hoewel ze toch net iets minder indrukwekkend zijn dan die van Final Fantasy XIII, betrapte ik mezelf er toch op dat mijn mond regelmatig openhing.

Conclusie

De vernieuwde setting met een focus op het tijdreizen zorgt ervoor dat je continu nieuwe omgevingen en dingen ontdekt. De verhaalvertelling is goed gedoseerd en bovendien is het plot zelf ook zeer de moeite waard en de gevechten zijn gevarieerd en blijven leuk, doordat er ook naast het knokken genoeg te doen is. Er valt echt zo veel te vertellen over de game, maar uiteindelijk komt het toch gewoon op het volgende neer: Final Fantasy XIII-2 is domweg een geweldige RPG. Liefhebbers van Japanse rollenspellen zijn de komende tijd zeer gelukkige mensen.