De meeste meisjes van 16 houden van shoppen, feestjes en jongens. Hanna daarentegen weet precies hoe je op een hert jaagt, het dier vilt en het gewei gebruikt als schietschijf. Van muziek, make-up en mannen weet ze niks. De enige man die ze kent is haar vader Erik (Eric Bana). Ze wonen samen in de afgelegen bossen van Finland. De opvoeding die ze van jongs af aan mee heeft gekregen is dan ook vooral proberen te overleven. Dat kan ooit nog wel eens van pas komen, als ze ‘er’ klaar voor is.
Zo mooi, zo blond en zo alleen
De tijd is daar, Hanna staat op het punt om terug te gaan naar Duitsland waar ze haar vader zal ontmoeten. Daar moet ze een nieuw leven beginnen met een andere identiteit. Het hoe en waarom krijgen we te zien aan de hand van enkele flashbacks die goed verweven zitten in het verhaal. De ijzige CIA-agent Marissa Wiegler (Cate Blanchett) is hier verantwoordelijk voor en heeft een verleden met Erik en Hanna. Koste wat het kost moeten vader en dochter tegen gehouden worden. Een stel Duitse skinheads wordt achter Hanna aangestuurd terwijl ze naar Duitsland ontsnapt. Ondertussen geniet ze van het nieuwe leven.
Tweestrijd
Het verhaal balanceert tussen een soort van roadmovie en een achtervolgingsthriller. Hier ligt helaas ook het grote minpunt van de film. Het midden is vrij langdradig en had veel korter verteld kunnen worden. Er is genoeg potentie aanwezig, vooral wanneer Hanna op het punt staat om te vertrekken krijgen we enkele stoere actiescènes te zien met pompende beats van The Chemical Brothers. De momenten zijn helaas te kort. Er wordt veel geswitched tussen de reis van Hanna en de zoektocht naar het meisje door zowel haar vader als Marissa. Het tempo is vaak te langzaam en zorgt dat de film in zijn geheel niet van de grond komt.
Het einde maakt gelukkig een hoop goed en de acteerprestaties zijn ver boven het gemiddelde. Hanna wordt op zeer overtuigende wijze gespeeld door Saoirse Ronan, die eerder al samenwerkte met regisseur Joe Wright voor Atonement. Hiervoor ontving ze zelfs een oscarnominatie. Cate Blanchett (Aviator, Lord of the Rings) en Eric Bana (Hulk, Star Trek) hebben hun strepen al ruimschoots verdient.
Naast de film heeft het blauwe schijfje ook een berg extra’s. De meest interessante feature lijkt het alternatieve einde. Deze is echter voorbij voor je er erg in hebt. Het is meer een extra einde na het slot van de film. Het klinkt vreemd maar dit is misschien wel de beste omschrijving.
Conclusie
Hanna is voor regisseur Wright een eerste actievolle uitstap. Dit is goed te zien dankzij de sterk ontwikkelde personages en de rustige momenten om het verhaal te vertellen. Helaas zorgt dit ervoor dat de film te vaak inzakt en te laat op gang komt. Ondanks het goede acteerwerk brengt het niet het verhaal op gang.
