Een groot deel van de Wii-eigenaren heeft erop gewacht: eindelijk een Zelda die speciaal is ontwikkeld voor de console uit 2006. The Legend of Zelda: Skyward Sword is de naam en onthoud die goed. De game weet niet alleen alles te brengen wat we inmiddels van de reeks verwachten, maar weet dit te combineren met een hele reeks nieuwe ideeën. Het is absoluut een topper geworden.
Legendes en verhalen
Goed tegen kwaad; een jonge held die het lot van de wereld op zijn schouders draagt. Het verhaal van een Zelda-game is vaak niet erg ingewikkeld, maar ze zijn vaak juist zo krachtig, doordat ze heel erg tot de verbeelding spreken. Elk spel slaat namelijk precies de spijker op zijn kop, door typische kinderdromen in vervulling te laten gaan. Jij bent de held in een wonderlijke wereld, waarin achter elke boom iets nieuws te ontdekken valt. Wat dat betreft is Skyward Sword één van de beste Zelda-games tot op heden.
De volledige wereld bestaat slechts uit een grote groep vliegende eilanden hoog boven een ondoordringbare muur van wolken. Zo denken de meeste bewoners althans, maar toch zijn er ook legendes, mythes over een uitgestrekt land onder deze witte massa. Een land zo ver het oog reikt, een land van vroeger. Een land dat bestaat en diens eigen geheimen met zich meedraagt. Een wereld die bestaat. Wanneer een oud kwaad zich weet te ontwortelen, wordt een legende in vervulling gebracht; één die zowel over een maagd, als een held gaat. Link en Zelda hebben in Skyward Sword wederom een grote rol te vervullen.
Het verhaal van Skyward Sword is meer emotiegedreven dan ooit tevoren. Zo bezitten Link en Zelda niet alleen een eigen persoonlijkheid, maar is het doel van het spel niet zo eenzijdig als voorheen. Er bloeit iets tussen de twee, en je stapt er dus niet op uit om de wereld te redden, maar in de eerste plaats om je jeugdvriendin uit de klauwen van het kwaad te krijgen. Wellicht een iets minder nobel streven, maar wel één dat het verhaal sterker weet te duwen dan ooit tevoren.
Groots
Een emotiegedreven verhaal dus, dat wordt verteld in een geheel nieuwe setting. De wereld bestaat uit eilandgroepen en met behulp van je Crimson Loftwing, een uit de kluiten gewassen Shoebill, kun je alles verkennen. Dit is vergelijkbaar met hoe je in The Wind Waker de zee optrok in een bootje, op één opvallend verschil na. Er is helaas veel minder te doen in de wolken en daarom zul je dan ook het meeste op de vaste grond te vinden zijn, oud en vertrouwd. De karigheid van de overworld betekent echter niet dat de wereld van Skyward Sword dat is. Er is genoeg te doen aan sidequests en mini-games naast het verhaal en je zult dan ook echt op verkenningstocht uitgaan, waarbij je steeds nieuwe dingen ontdekt in een wereld die zeer veel frisse ideeën bevat.
Na een uur of vijftien zul je ervoor zorgen dat de wereld verandert en begint het backtracken, zoals dit ook in Ocarina of Time te vinden was. Je ontdekt echter steeds nieuwe dingen en geen moment heb je het gevoel dat je hetzelfde aan het doen bent. In totaal ben je dus met alleen het hoofdverhaal een uur of 35 bezig, maar dan heb je eigenlijk nog maar weinig van de game gezien en beleefd.
Vernieuwing
De meeste van die ideeën komen tot uiting door de ondersteuning van Wii MotionPlus, iets dat je met name merkt bij het zwaardvechten. De controller volgt namelijk jouw bewegingen, waardoor je echt aan het vechten bent en de gameplay dus weet uit te diepen. Bij de eerste vijanden zul je het nog wel redden door wild in het rond te zwiepen, maar wanneer bijvoorbeeld tegenstanders beschikken over elektrische zwaarden, word je gedwongen goed na te denken alvorens je een armbeweging maakt. Elk contact met de wapens resulteert namelijk in het verlies van de kostbare hartjes. Tevens wordt de nieuwe besturing gebruikt bij puzzels, waarbij je bijvoorbeeld koorden dient door te snijden of je zwaard in een soort sleutelgat moet steken om deze vervolgens rond te draaien.
Andere frisse ideeën zijn natuurlijk het toevoegen van nieuwe wapens, maar ook in minder overduidelijke zaken zit vernieuwing. Het is nu bijvoorbeeld mogelijk om een sprintje te trekken. Hierdoor kun je op hogere plekken komen door tegen muren aan te rennen of om sneller op een bepaalde plek te komen. Dit gaat echter wel ten koste van je stamina-balk, die bij elke zware activiteit achteruit gaat. Wanneer je Link teveel inspanningen hebt laten verrichten, zal hij tijdelijk te moe zijn om iets uit te voeren. In drijfzand zul je moeten rennen, maar dit kun je vanzelfsprekend niet te lang doen, want dan zakt de held weg in de smurrie. Overigens zitten er nog wel enkele slordigheden in het spel, want zo is het bijvoorbeeld onmogelijk om met je vogel ergens te landen, en zul je dus altijd de parachute moeten gebruiken.
Een ander iets waarin Skyward Sword zich kenmerkt is diens unieke stijl, die zeer dicht bij het impressionisme komt. Door het verfachtige uiterlijk van het spel, weet de game op een zeer goede manier de grafische beperkingen van de Wii te omzeilen. In de verte zie je verfachtige lichtelijk uitgesmeerde taferelen, terwijl je van dichtbij een heerlijk kleurrijke omgeving krijgt voorgeschoteld. Het geheel weet een zeer stijlvolle mix te zijn tussen een fel kleurenpalet en realisme; een tijdloze stijl die jaren later nog steeds indrukwekkend genoemd zal worden. Niet geheel verrassend is Skyward Sword één van de mooiste games sinds jaren, zelfs in vergelijking met de plaatjes die HD-consoles weten te produceren.
Conclusie
Eindelijk is het weer zover: een nieuwe The Legend of Zelda-game ligt in de winkelschappen. Waar Twilight Princess teveel poogde de glorie van Ocarina of Time te herstellen, begaat Skyward Sword gelukkig niet dezelfde fout. Het is een game geworden die niet alleen barst van de potentie, maar een spel die deze gelukkig ten volle weet te benutten. Je geniet minimaal veertig uur van een groots avontuur, dat sterk wordt ondersteund door frisse ideeën, een heerlijke stijl en goed gebruik van Wii MotionPlus. The Legend of Zelda: Skyward Sword is een pareltje geworden; een game die de komende maand in elke Wii te vinden zal moeten zijn.