Soms heb je van die films die volledig aan je voorbij zijn gegaan. Door het grote filmaanbod van de laatste maanden bleef Drive links liggen. Tot onze grote spijt. Drive is namelijk een bijzondere film. Eentje die moeilijk te plaatsen valt qua genre en vooral een film die een boeiende mix brengt van actie en romantiek.
Driver’s Seat
Drive opent sterk met een combinatie van de beste elementen uit games als Need for Speed en Grand Theft Auto. Onze hoofdrolspeler (Ryan Gosling), enkel bekend onder de naam Driver, is ’s nachts een getaway driver. Hij zorgt dat dieven veilig wegkomen na een kraak, iets dat in het bruisende nachtleven van Los Angeles nogal lastig kan zijn. Na een kat en muisspelletje met de politie brengt de chauffeur op koele wijze twee inbrekers naar een garage, laat de auto achter en loopt rustig weg.
In roze, jaren ’80 gestileerde letters spat de filmtitel ‘Drive’ van het scherm en zijn we vertrokken. Met begeleiding van Miami Vice-achtige electrobeats hebben we er al een spannend ritje opzitten en het smaakt naar meer. Op dat moment houdt regisseur Nicolas Winding Refn het gaspedaal ingedrukt. We maken nader kennis met Ryan Gosling’s personage, die overdag een stuntrijder blijkt te zijn. Hoewel hij zeer mysterieus blijft zien we toch enige emotie. Hij heeft een oogje voor Irene (Carey Mulligan), die samen met haar zoontje Benicio op dezelfde verdieping woont. Het jongetje brengt het beste bij de kille buurman naar boven. Zijn passie is echter het rijden. Als hij en Irene wat meer tijd met elkaar doorbrengen, vraagt hij dan ook of ze een keertje met hem een rondje wilt gaan rijden.
Om alles wat gecompliceerder te maken komt haar viendje Standard (Oscar Isaac) vrij uit de gevangenis. Buiten heeft Benicio’s vader nog de nodige schulden open staan en hij wordt hiervoor aangepakt. Achtergelaten in de garage neemt de Driver hem mee naar zijn appartement en vraagt wat er aan de hand is. Met het welzijn van Irene en Benicio in zijn achterhoofd biedt hij zijn diensten aan. Een ‘simpele’ roof is het plan zodat Standard zijn schulden kan terugbetalen. Uiteraard liggen de zaken anders en verliest onze Driver langzaam maar zeker de grip op de situatie.
Ryan Gosling
Het verhaal klinkt misschien niet zo bijzonder, het is de manier waarop het verteld wordt dat voor de kracht van Drive zorgt. De sfeer is zowel realistisch als stijlvol en de acteurs leveren uitstekend werk. Ryan Gosling is een revelatie en toont, naast zijn stoere jas met schorpioenopdruk, tandenstoker en handschoentjes, gelijkenissen met de charme van Steve McQueen en Clint Eastwood. Een man van weinig woorden met diep van binnen een opgezadelde agressie jegens iedereen die zijn geliefden kwaad wil doen. Minuten lang zie je hem staren naar zijn buurvrouw en denk je: “Make a move!”. Het andere moment trapt hij iemands schedel in.
De scènes worden extra versterkt door de soundtrack die variëerd van sprookjesachtige orgelpartijen tot beklemmende synthesizers. Ingeblikt door een regisseur die alles uit de kast haalt en in tegenstelling tot de grote Hollywood producties niet kiest voor gigantische explosies, overdonderende actie en misselijkmakend camerawerk. De Deen brengt de film juist artistiek in beeld en kiest voor een mooie balans van actie en emotie. Met aparte beelden van Los Angeles op de achtergrond is de film vooral een lust voor het oog en wordt er fijn gebruik gemaakt van schaduweffecten en wisselende camerastandpunten. Lange shots om de spanning op te bouwen met hier en daar slow motion voor een extra dimensie.
Zijn er dan geen minpunten. Praktisch niet, het belangrijkste is dat je de film de tijd geeft om zich te ontwikkelen. Drive is als een auto op diesel. De film komt traag op gang, maar als hij vertrokken is blijf je comfortabel zitten. De tempowisselingen kunnen er soms voor zorgen dat de ‘drive’ wat verdwijnt uit de film, maar het is deze balans die de film boven alle Fast and the Furious en Transporters doet uitsteken. Er zitten veel memorabele scènes in Drive, sommige vrij hard, maar dat is logisch gezien het criminele thema van de film. Helaas is er niet echt een climax en laat de film je achter met een min of meer onbevredigend gevoel.
Conclusie
Drive moet je even de tijd geven, het is geen film waarin je elke seconde van je stoel wordt geblazen vanwege de enorme explosies of je oren beginnen te suizen dankzij piepende banden. Deze film brengt een boeiende mix van verschillende genres en vertelt zo een rechtlijnig verhaal, ingevuld door sterke acteerprestaties van met name hoofdrolspeler Ryan Gosling, een stijlvolle soundtrack en een uitstekende regie. Niet voor niets dat Nicolas Winding Refn voor Drive tijdens het laatste Cannes Film Festival de prijs voor beste regisseur in ontvangst mocht nemen.
