Dragon Ball Z: Ultimate Tenkaichi

Als een redacteur de opdracht krijgt om een spel te recenseren, dan probeert hij dat altijd zo goed mogelijk uit te voeren. Om een recensie goed te verwoorden, zoekt de redacteur bijvoorbeeld naar achtergrondinformatie over het desbetreffende spel. Laat het nu zo zijn dat het in dit geval niet nodig was, aangezien deze redacteur aardig veel wist over Dragon Ball Z. Om zijn plicht echter stelselmatig te kunnen vervullen, koos hij er toch voor om op zoek te gaan naar deze informatie. In plaats van dat de redacteur een nette recensie schreef over het spel, zat hij nu vastgekluisterd aan verscheidene YouTube-filmpjes van de anime. Nostalgische beelden kwamen voorbij, zoals het gevecht tussen Goku en Frieza en de strijd van Gohan tegen Super Perfect Cell. Na deze dosis nostalgie kwam de vraag opborrelen: is het nieuwe spel in de Dragon Ball-franchise het wel waard om deze anime te vertegenwoordigen?

Een verhaal om je vingers bij af te likken

Eén van de sterkste punten van de Dragon Ball-anime is dat het over een ijzersterk verhaal beschikt. Gelukkig is, in tegenstelling tot eerdere games, de presentatie van de verhaalmodus in dit deel zeer sterk ontwikkeld. Dit is mede te danken aan bepaalde scènes die in het spel volledig geremastered zijn. Soms krijg je af en toe zelfs het gevoel dat je naar een nieuwe Dragon Ball-serie aan het kijken bent. Het leuke is ook dat het spel de consument de complete story aanbiedt; vanaf het allereerste begin – met onder andere Bardock – tot het einde van de GT-reeks. Zodoende komt het verhaal prachtig tot leven.

Daarnaast voegt de verhaalmodus ook voldoende variatie aan de gameplay toe. Op het ene moment zit je midden in een achtervolging tussen twee vijanden, terwijl je op het andere moment een strijd aan het uitvechten bent met de Great Ape. Het is ontwikkelaar Spike aardig goed gelukt om afwisseling te bieden op het eentonige vechtsysteem. Moment; sprak de redacteur hier nu over een eentonig vechtsysteem?

Hij sprak inderdaad over eentonigheid

Het vechtsysteem kan namelijk bijna niet eenvoudiger. Als gamer heb je de mogelijkheid om een lichte of zware aanval uit te voeren; een standaardverhaal natuurlijk. Maak je een combo van vier lichte aanvallen – de enige combo in het spel – dan krijg je de keuze hoe je deze combo voort wilt zetten: licht of zwaar. Overigens is er geen garantie of deze combo wel doorgezet kan worden, aangezien de tegenstander dezelfde keuze krijgt voorgelegd, waarin hij zich juist kan beschermen. Maakt de tegenstander dezelfde keuze als de speler, dan krijgt de personage van de gamer een tik in plaats van de tegenstander. Maar als de tegenstander een andere keuze maakt dan de speler, dan krijgt deze het zwaar te verduren. Het komt erop neer dat er een fifty-fifty verhouding ontstaat in het gevecht en dat kan niet helemaal de bedoeling zijn van een vechtspel.

Doordat het spel op één combo is gebaseerd komt er vrijwel geen tactiek bij het vechten kijken. Het is werkelijk een herhaling van slagen totdat er iemand K.O. gaat. Het vechtsysteem moest het cinematografische van de serie nabootsen en dat is wel aardig gelukt. De actie spat namelijk van het scherm en de gevechten zijn indrukwekkender dan ooit, maar hier is dan ook alles mee gezegd, aangezien het speltechnisch zeer slaapverwekkend over komt. De gevechten vergen zo weinig kwaliteiten van de gamer, dat hij zich er nooit echt bij betrokken zal gaan voelen. Ultimate Tenkaichi levert meer prachtige beelden op dan een lekker gevoel. Je krijgt hierdoor niet het gevoel dat de overwinning daadwerkelijk op jouw conto geschreven kan worden.

Ten slotte is het gebruik van speciale aanvallen zeer beperkt, maar dit hoeft niet meteen als een negatief punt gezien te worden. Om speciale aanvallen uit te oefenen, moet de speler een specifieke meter opladen door combinatieaanvallen uit te voeren. Als deze meter eindelijk vol is krijgt de personage de hoeveelheid kracht om bijvoorbeeld een kamehameha te lanceren. Het figuur moet dus eerst lekker in het gevecht zitten, voordat hij een speciale aanval kan uitvoeren. Overigens moet de zogeheten Ki-meter van de tegenstander op nul komma nul staan, voordat een speciale aanval werkelijk effect zal hebben. Met een volle Ki-energiemeter is het namelijk mogelijk deze aanvallen te ontwijken of af te slaan.

Helaas hebben de gevechten daarnaast weinig impact op de omgevingen van het spel. Als een personage de mogelijkheid heeft om een superaanval uit te voeren, dan doet hij dat natuurlijk ook. Nu wilde ontwikkelaar Spike het idee versterken dat de aanval superkrachtig is, door een diepe krater in het landschap achter te laten. Onze redacteur sprak zelfs over een “Woooohoooooo”-moment. De omgeving kan echter maar over één krater beschikken. Wanneer men wederom een superaanval lanceert, zal er geen nieuwe krater verschijnen. Toch jammer….

Mijn held

Na jarenlang wachten is het voor het eerst in een Dragon Ball Z-game mogelijk om een eigen vechter te produceren. Het creëren van je vechter is echter zéér beperkt, waardoor de speler nooit het gevoel zal krijgen dat hij met een uniek personage aan het vechten is. Het is zelfs niet mogelijk om het personage tussentijds aan te passen. Nieuwe emblemen, uniformen, huidskleuren en haarstijlen zijn niet te veranderen, tenzij je ervoor kiest een nieuwe personage aan te maken.

Wanneer men een personage ontwikkeld heeft is het mogelijk om hem ook te trainen. Het trainen komt er vooral op neer dat je eindeloos moet sparren met andere personages. Je doet verder niets, waardoor de eentonigheid van het gevechtssysteem alleen maar versterkt wordt. Waar de verhaalmodus nog kan leunen op prachtige beelden uit de serie, daar heb je in de Hero-modus alleen een droge verteller die je het verhaal voorschotelt.

Conclusie

Ontwikkelaar Spike is erin geslaagd om een seriewaardig spel af te leveren, als we spreken over het verhaal. Het is ze gelukt om Dragon Ball Z zo natuurlijk en mooi mogelijk naar de virtuele wereld te brengen. Het verhaal is prachtig, maar uiteindelijk komt alles neer op het vechtsysteem. Het gebrek aan een goede uitwerking daarvan, zorgt ervoor dat een speler snel het plezier verliest in het spel.