Vechtende robots, gaan we er ooit genoeg van krijgen? Als klein kind zag ik al hoe de Transformers het elke zaterdagochtend tegen elkaar opnamen. Het verhaal van Optimus, Bumblebee, Starscream, Megatron en al die anderen hield me als klein kind flink bezig. Nu, vele jaren later, zit ik als volwassen persoon wederom te kijken naar diezelfde robots in disguise. Nog steeds weet het me te boeien.
More than meets the eye…
Wanneer je aan mij vraagt welke films dit jaar de meeste indruk op me hebben gemaakt, dan zal ik Rise of the Planet of the Apes en Transformers: Dark of the Moon noemen. De eerste door de manier waarop het oude verhaal opnieuw tot leven is gebracht, Transformers vooral door het laatste uur van de film. Michael Bay heeft door de jaren heen veel kritiek gehad op zijn Transformers-films en, hoewel soms terecht, kan ik daar niet altijd met de pet bij. Ja, in Transformers 2 sloeg hij de plank volledig mis, maar het eerste deel was origineel, goed uitgewerkt (op wat rare grapjes en enkele scriptproblemen na) en exact wat je verwachtte van een film over grote vechtende robots, toch?
Inmiddels zijn we bij de derde film beland, het laatste van de trilogie zoals Bay hem bedoeld heeft. Hoewel ook in deze derde film dezelfde flauwe humor aanwezig is, kan ik stellen dat Bay zijn twee voorgaande films dubbel en dwars overtroffen heeft. Tijdens de maanlanding in 1969 blijkt de hele wereld voorgelogen te zijn. Neil Armstrong en Buzz Aldrin waren de eerste mensen op de maan, maar niet de eerste bezoekers. Een geheime missie laat zien dat ze de Ark vonden op de duistere kant van de maan. Een schip, gevuld met Autobots uit het verleden, met in het middenpunt Sentinel Prime, de leider van de Transformers voordat Optimus deze nobele taak op zich nam. Al snel blijkt dat niet iedereen is wie hij of zij zegt dat ‘ie is, lopen er vele geheime complotten en worden de Autobots verbannen van onze planeet. Het is op dat moment dat de Decepticons de aarde totaal over proberen te nemen en hun gevaarlijkste plan tot op heden uit te voeren.
Meer van hetzelfde
Transformers: Dark of the Moon geeft je eigenlijk exact wat je gewend bent van serie. Grote namen tussen nog grotere robots. Natuurlijk speelt Shia LaBeouf opnieuw Sam Witwicky en keren ook Lennox (Josh Duhamel), Simmons (John Turturro) en Epps (Tyrese Gibson) terug. Gelukkig heeft Bay besloten de ouders van Sam ver naar de achtergrond te duwen. Toch heeft de film flink wat nieuwe namen aangetrokken. Zo is Rosie Huntington-Whiteley een mooie vervanger van Megan Fox en toont Patrick Dempsey dat hij meer kan dan de mooie dokter spelen. Toch ligt de hoofdrol van de film bij de enorme cast aan robots. De Transformers zijn met meer robots dan ooit aanwezig en, in vergelijking met het vorige deel, zijn ze er allemaal om het plot te ondersteunen. Natuurlijk resulteert dit wederom in prachtige slow-motion beelden en veel explosies. Het is nu eenmaal een Transformers-film van Michael Bay.
Even schrok ik van het beeld toen ik mijn blu-ray aan het bekijken was. De beelden die mijn HD-TV vulden waren zo enorm strak, zo gedetailleerd. Kwalitatief oogt de film beter dan welke blu-ray ik eerder gezien heb. Misschien is het omdat Bay de film voor Imax gefilmd heeft en die versie gewoonweg op het schijfje heeft gezet. Het verklaart ook het gemis aan extra’s. Geen bloopers, geen achter de schermen, geen interviews, helemaal niets. Bay heeft de volledige capaciteit van het schijfje in gebruik om prachtige plaatjes op je beeld te toveren. Vooral in het laatste uur van de film vergeef je de afwezigheid van het standaard bonusmateriaal. Natuurlijk is het jammer dat er na het kijken van de film nergens ingegaan wordt over het creëren van de robots, de prachtige wingsuit-scène of hoe de uur durende actiescène in Chicago tot stand is gekomen, maar dat soort beelden zullen we vast zien op de toekomstige 3D blu-ray uitgave.
Conclusie
Transformers is altijd een film geweest die je moet liggen. Als jij je kunt verplaatsen in een wereld waar robots uit de ruimte vechten op onze planeet, terwijl ze kunnen veranderen in diverse voertuigen, dan is de trilogie een aanrader te noemen. Sla je vooral een weg door dat tweede deel en kijk Dark of the Moon er gewoon achteraan. Het is in mijn ogen de beste van de drie films en door het laatste uur één van de twee meest indrukwekkendste films van het jaar. En dat zegt een hoop.
