Need for Speed: The Run Hands On

Tussen al het najaarsgeweld vergeten we bijna dat Electronic Arts op 18 november met een nieuwe Need for Speed komt. Need for Speed: The Run doet net als Hot Pursuit en Shift zijn eigen ding, maar voelt toch vertrouwder dan die andere edities. Need for Speed: The Run valt vooral op vanwege zijn afwisseling in omgeving, de filmische achtervolgingen en arcade gameplay. Zo heb ik tijdens mijn speelsessie op de EA Showcase in Londen ontdekt dat ik zelfs bonuspunten kreeg voor driften! Dat doet terugdenken aan de NFS: Underground-serie en laat zien dat Need for Speed: The Run (NFS: TR) een lage instapdrempel heeft.

FrostBite 2

In NFS: TR moet je zo snel mogelijk van San Francisco naar New York racen en dit is dan ook direct de kracht van de game, het verschil in landschappen dat ondersteund wordt door de FrostBite 2 Engine van Dice, die voor realistische destructie kan zorgen. Dit is nodig ook, want je bent immers op de vlucht voor allerlei gemene types, van politie-agenten tot de maffia, iedereen heeft het op je gemunt. In mijn eerste race kreeg ik de binnenstad van San Francisco te zien en hoewel het uiterlijk van de game erg doet denken aan Hot Pursuit en Shift (die al mooi waren), zijn het vooral de FrostBite 2-details die het hem doen. In de stad staan verschillende geparkeerde auto’s en bij het aanraken daarvan beschadigen ze stuk voor stuk zeer realistisch, inclusief schademodel.

Een race verder liet mij een schitterend gebergte zien, waarbij ik zo snel mogelijk de checkpoints moest bereiken. De muziek is op zijn minst opzwepend en waar andere titels binnen de franchise vooral gebruik maken van dance-platen, is het in NFS: TR vooral filmische muziek, met spannende trompetten en drums. Het voelde als een film van James Bond. Wel is de besturing erg simpel gehouden. Remmen is vaak optioneel en driften wordt beloond met extra expierence points. Het doet denken aan de tijden van NFS Underground, met een zeer lage instapdrempel en het spektakel dat het wint van de uitdaging.

Gevechtshelikopters

De laatste missie was de meest spectaculaire van het trio en bevatte een achtervolging met de maffia. En zoals het de echte maffia betaamt werd ik achterna gezeten door zowel bepantserde auto’s als een heuse gevechtshelicopter. Ook hier is het juist de FrostBite 2 Engine die het werk doet, met schuren die aan gort geschoten worden en een schademodel waar je U tegen zegt. Elke paar honderd meter was er een rustpunt (checkoint) waar de helicopter je niet kon raken, om vervolgens weer verder te scheuren in de open lucht. Het doet denken aan Disney’s Split/Second uit 2010, waar het ook de vernietigbare omgeving was die voor spanning en sensatie zorgde. NFS: TR heeft goed naar deze game gekeken en daarop voortgebouwd met een heus verhaal en een dikke engine.

Voorlopige conclusie

Need for Speed: The Run is een ouderwetse Need for Speed, die zich gemakkelijk laat besturen en het vooral moet hebben van de spectaculaire actie op het scherm. De game ondersteunt net als zijn voorgangers Autolog, waarbij je het op kunt nemen tegen je vrienden en alle statistieken gemakkelijk kunt bijhouden. Ook qua multiplayer is er genoeg te beleven in de game, alsmede een systeem waardoor je met ervaringspunten steeds beter wordt. Ik maak me alleen zorgen over het ouderwetse gevoel van de game, want was het gebrek aan vernieuwing niet de klacht van de oude serie? Gelukkig maken het spektakel, de grafische kracht en de destructieve omgevingen veel goed.