X-Men: Destiny

Eens in de zoveel tijd verschijnt er een spel waarvan je eigenlijk niet al te veel had verwacht. Een spel waarvan je dacht dat hij de middenklasse vast niet zou ontstijgen. Wanneer je dan de game echter speelt, blijkt dat je eigenlijk een juweeltje in handen hebt. Een topgame die je voor geen goud had willen missen. Ik moet toegeven: toen de X-Men: Destiny op mijn deurmat viel, lagen mijn verwachtingen niet al te hoog. Na het spel enkele uren te hebben gespeeld, moet ik toegeven… dat dit absoluut terecht was.

Geen X-Men

Het eerste level is misschien nog wel het leukst. We zien hoe een grote groep mensen bijeen is gekomen om de tragische dood van Charles Xavier, beter bekend als Professor X, te herdenken. De vreedzame bijeenkomst verandert echter al snel in een chaos wanneer flatgebouwen instorten, het straatmeubilair als onkruid uit de grond wordt gerukt en overal auto’s door de lucht vliegen. Mensen rennen in paniek allerlei kanten op en nog voordat de daadwerkelijke game begint, dien je jouw eerste keuze te maken: met welk personage wil je spelen? Je kunt kiezen uit drie onbekende jongeren die allemaal een eigen achtergrond hebben. Kies wel zorgvuldig, want met het door jou gekozen personage zul je het hele spel moeten spelen.

Dit betekent dat je geen echte leden van de X-Men onder de knoppen mag nemen. Op het eerste gezicht een groot gemis, maar al snel blijkt dat dit onderdeel de basis legt voor één van de weinige leuke onderdelen van de gameplay. Als nieuw lid van de X-Men zal je tijdens je reis namelijk regelmatig stuiten op zogenaamde X-Genes. Als je deze oppakt, krijg je onmiddellijk toegang tot een nieuwe kracht of een nieuw kostuum van een bepaalde X-Man. Op die manier kun je bijvoorbeeld het kostuum van Juggernaut aantrekken, terwijl je met Iceman’s krachten je vijanden tijdelijk kan bevriezen en net zo snel kunt rennen als Quicksilver. Het combineren van deze krachten is verrassend vermakelijk en het is leuk om te experimenteren met de verschillende mogelijke combinaties. Bovendien zul je op een aantal momenten tijdens het spel kunnen kiezen tussen bepaalde hoofdkrachten. Wil je bijvoorbeeld de mogelijkheid hebben om van afstand energiebollen af te kunnen vuren, of ben je liever sterker tijdens vuistgevechten?

Repetitief

Daar houden de keuzemogelijkheden gelukkig niet op. Zo zul je ook regelmatig moeten kiezen welke factie je wil helpen: de X-Men of de Purifiers. Laatstgenoemde is een extremistische organisatie die zich tegen mutanten, zoals de X-Men, keert. Afhankelijk hiervan krijg je, als we de ontwikkelaar mogen geloven, toegang tot nieuwe missies en zul je in aanraking komen met andere personages. Je zou dus denken dat het spel hierdoor interessant genoeg is om het nog een tweede keer te spelen, maar niets is minder waar. Sterker nog: mijn complimenten gaan uit naar degene die het langer dan een paar uur uithouden in de wereld van X-Men: Destiny. Dit niet alleen omdat je keuzes meestal amper impact hebben op het verhaal, maar ook omdat het spel nog repetitiever is dan de gemiddelde uitzending van Diva’s Draaien Door. Als kersverse mutant doe je praktisch niets anders dan vijand na vijand afslachten in de meest ongeïnspireerde omgevingen, afgewisseld door een geestdodend gesprekje of een poepsimpel stukje klimmen. Bovendien rollen na een luttele zes uur de eindcredits al over het scherm en het feit dat je bijna elk gevecht kunt voltooien door afwisselend op twee verschillende knoppen te rammen, maakt het geheel er ook niet spannender op.

Honderden tweelingbroertjes

Helaas weet X-Men: Destiny ook grafisch niet te imponeren. De personages lopen als houten klazen, de gezichtsanimaties dateren uit het jaar kruik en de “special” effects zijn ronduit lachwekkend. Bovendien vecht je vrijwel de hele game tegen vijf verschillende vijanden die honderden tweelingbroertjes hebben opgeroepen om met jou de strijd aan te gaan. Ook het leveldesign verdient geen prijs: de omgevingen lijken op een regenachtige zondagmiddag in elkaar te zijn gezet en vooral de ruimtes binnenshuis vertonen zoveel gelijkenissen dat mij al snel een “been there”-gevoel bekroop.

Vanuit technisch oogpunt is X-Men: Destiny al helemaal een ramp. Zo zul je tijdens het klimmen regelmatig vast komen te zitten in de omgeving en een inkakkende framerate is eerder regel dan uitzondering. Zeker wanneer je grote groepen vijanden tegenover je hebt staan wil de framerate nog wel eens dalen naar een paar frames per seconde. Ook de AI van de vijanden is niet om over naar huis te schrijven: het kwam meer dan eens voor dat een slechterik niet doorhad dat ik aanwezig was, terwijl zijn broertjes mij uit volle macht probeerden om te leggen.

Conclusie

Begrijp me echter niet verkeerd: ondanks mijn tirade hierboven heb ik me af en toe best vermaakt met X-Men: Destiny. Als je een roze bril opzet en niet let op de slechte graphics en de vele technische mankementen blijft er een spel over dat weliswaar zeer repetitief is, maar toch leuk voor de echte X-Men fans. Praktisch elke belangrijke mutant maakt zijn opwachting en het is zeer vermakelijk om hun krachten te combineren en er zelf mee aan de slag te gaan. Mensen die echter niets hebben met het X-Men-universum, houden hun zuurverdiende spaargeld beter in hun zak. Dit najaar verschijnen er namelijk nog genoeg titels die wèl het kopen waard zijn.