De originele Red Orchestra wist de harten van velen te veroveren vanwege een realistische en tactische weergave van de Tweede Wereldoorlog. Na het succes van dit eerste deel is Tripwire Interactive aan de slag gegaan met een vervolg, dat de afgelopen vijf jaar in ontwikkeling is geweest. Niet geheel verrassend zijn de verwachtingen hooggespannen, maar ik kan bevestigen dat Red Orchestra 2 alles waarmaakt. Toch kent de game momenteel nog een aantal problemen, die ervoor zorgen dat de ervaring vooralsnog niet optimaal is.
Een realistische weergave
De kenners onder ons weten wat voor een realistische ervaring Red Orchestra te bieden heeft. Mocht je echter niet bekend zijn met de serie; we hebben hier te maken met een zeer tactische shooter, gebaseerd in de Tweede Wereldoorlog, die maximaal 64 spelers op grootschalige mappen plaatst. Daarnaast gedragen de wapens zich erg realistisch en de kogels zijn onderhevig aan zwaartekracht en draaiing. Bovendien is er geen sprake van zelfherstellende gezondheid en de HUD is minimalistisch, waardoor je zelf moet bijhouden hoeveel munitie nog aanwezig is in je geweer.
Ik wil de nieuwkomers onder ons dus op het hart drukken dat we hier niet te maken hebben met “de zoveelste shooter in die ene oorlog”. Red Orchestra is een titel voor de liefhebbers onder ons, die op zoek zijn naar een diepgaande, tactische ervaring. Red Orchestra 2 kan wat mij betreft dan ook concurreren met twee niet nader te noemen franchises, als in, dat de game zich bevindt in een volledig ander subgenre.
De verbeteringen
Zoals te verwachten, brengt het vervolg de nodige verbeteringen met zich mee, die een grote impact hebben op de gameplay. De grootste verbetering is met gemak het nieuwe cover-systeem, die erg soepel en intuïtief werkt. Vanuit cover kun je blind vuren om druk te zetten op een naderende vijand, wat mij al langs vele kamers heeft geholpen. Het cover-systeem is overigens niet te misbruiken, want hoe zwakker het materiaal waar je achter schuilt, des te makkelijker is het voor de vijand om je alsnog te pakken.
Naast de vertrouwde Territory-modus, die zoals altijd nog ontzettend intens is, kent de game ook twee nieuwe modi, Firefight en Countdown. Eerstgenoemde is een simpele, doch leuke variant op Team Deathmatch en in Countdown heb je slechts één leven. Als je komt te overlijden, moet je dus wachten tot het einde van ronde. Daarnaast brengt Red Orchestra 2 een vernieuwd statistiekensysteem met zich mee, die een veel uitgebreidere weergave geeft van hoe je als speler presteert. Al met al zorgen de toevoegingen ervoor dat er een hogere replay-waarde is.
Bij de kladden gepakt
Het sterkste punt van Red Orchestra 2, waardoor de titel zonder enige twijfel een aanrader is, mag de overweldigende sfeer zijn. Het origineel stond reeds bekend om een prachtige weergave van de Tweede Wereldoorlog. Het vervolg krijgt dit eveneens voor elkaar en over het slagveld kruipen, terwijl er vele kogels langs je heen vliegen, zorgt toch echt voor een kippenvelmoment.
Red Orchestra 2 is dan ook één van de weinige games die een authentieke ervaring af kan leveren en dat maakt de titel tevens verslavend. Je bent altijd weer op zoek naar de volgende adrenalinekick, hetzij door een tank op te blazen, een kamer binnen te stormen of schuil te nemen achter een muurtje vanwege inkomende vijanden.
Het enige teleurstellende onderdeel van de game is de singleplayer, die eerder dient als een tutorial voor de multiplayer. De A.I. van tegenstanders is veelal erg zwak te noemen, maar de mogelijkheid om coöperatief te spelen is in elk geval een leuke optie. Met vrienden aan je zijde is het geheel in elk geval beter te genieten en ik kan nieuwkomers aanraden om toch eerst even een blik te werpen op de singleplayer, alvorens je de multiplayer beproeft.
De problemen
Helaas kampt de game echter nog steeds met een aantal problemen, die ervoor zorgen dat de ervaring niet optimaal is. Bij de launch werden vele spelers geplaagd door crashes, spelbrekende bugs en slechte prestaties, maar deze problemen zijn al voor een groot gedeelte verholpen. Desondanks is nog steeds een zeer krachtige videokaart vereist om optimaal te genieten van de hoogste instellingen, terwijl de graphics dit niet helemaal rechtvaardigen.
Daarnaast kan het geluid nog steeds verdwijnen na het schakelen van mappen, de hitdetectie heeft op zijn tijd een rolberoerte, het is soms mogelijk om tijdens het kruipen door de grond of muren te kijken en de serverlijst werkt helaas nog niet optimaal. Het zal echter niet de eerste keer zijn dat een multiplayer-titel een minder succesvolle launch heeft gehad en daarom heb ik iets langer de tijd genomen om een propere review te schrijven, want dat verdient Tripwire Interactive.
De afgelopen twee weken heeft de studio namelijk bewezen dat er wel terdege ondersteuning is en na haar eerdere titel, Killing Floor, moet er geen twijfel mogelijk zijn dat Tripwire Interactive alles zal doen om Red Orchestra 2 volledig te polijsten. Persoonlijk kan ik al enige tijd intens genieten van de game en dat heb ik al jaren niet meer kunnen zeggen van een shooter die zich plaatsvindt in de Tweede Wereldoorlog.
Conclusie
Red Orchestra 2: Heroes of Stalingrad maakt wat mij betreft alle verwachtingen waar, al is de launch van deze titel niet bepaald vlekkeloos verlopen. Desondanks biedt dit vervolg een diepgaande, tactische en meeslepende ervaring, waar vele andere shooters nog van kunnen leren. De Tweede Wereldoorlog is op briljante wijze neergezet en een adrenalinekick is gegarandeerd wanneer je succesvol een doel voltooit. Momenteel kampt de game op zijn tijd nog steeds met problemen, maar de meesten zijn inmiddels verholpen, waardoor de potentie van de game elk moment los kan barsten. Tripwire Interactive is in elk geval al druk aan het polijsten.