Oke, ik zal wel onder een steen hebben geleefd de afgelopen tijd. Ik had maar een heel flauw idee van wat me te wachten stond toen ik ging zitten om Glee: The 3D Concert Movie van een oordeel te voorzien. Daarmee was ik waarschijnlijk juist het perfecte publiek om alvast één kant van deze film naar boven te laten komen: hij is echt speciaal voor de fans. Gleeks dus. Ja, ik heb nog wel wat opgestoken in die anderhalf uur.
Identificatie
Die Gleeks zullen zich namelijk best herkennen in de verhalen van de allergrootste Glee-fans, die door het optreden heen zijn gemonteerd. Ook moet je de karakters eigenlijk al kennen voordat je de film ziet, dan zijn de kijkjes achter de schermen en het momenten van geinen tussen de acteurs ongetwijfeld een stuk leuker. Deze stukjes zijn voor de buitenstaander, die niet is ingewijd in de wereld van Glee, alleen maar onderbrekingen. Want zingen kunnen die mensen heus wel.
Het concert op zich is dan ook goed geslaagd, al is er natuurlijk niks zo persoonlijk als muzieksmaak. Dat terzijde, de mensen die op het podium staan zijn gewoon echt getalenteerd. Daar valt niks op af te dingen. Zo weet Rachel (Lea Michele) het nummer Firework neer te zetten op een manier die ik Katy Perry haar nog niet na zie doen (niet live tenminste). Ook de solo van Britney (Heather Morris), I’m A Slave 4 You, is memorabel. Al is dat om een hele andere reden…
3D als kaartje op de voorste rij
Een concertfilm in 3D? Waarom in vredesnaam? Nou, zo is de uitleg van de makers, zo krijgt de kijker het gevoel om er echt bij te zijn. Sterker, om echt bij de artiesten op het podium te staan. Dat laatste is misschien wat overdreven, maar de opzet is zeker geslaagd. 3D is hier zowaar, tegen mijn eigen verwachtingen in, echt een toegevoegde waarde. Het versterkt het idee dat je werkelijk bij het concert aanwezig bent, wat het doel was van de film.
De stukjes van Glee-fans die tussen het concert heen zijn gemonteerd zijn leuk bedacht, om te laten zien hoeveel de groep voor verschillende mensen betekend heeft. Het pakt echter verkeerd uit en werkt, zoals gezegd, alleen maar storend tussen het concert door. Het doet gekunsteld en geforceerd aan en geeft het geheel meer de uitstraling van een promo dan een bioscoopfilm.
Daarbij maak ik een uitzonder voor een erg aandoenlijk jochie dat de liedjes en dansmoves van zijn idolen blijkbaar intensief bestudeerd heeft. Hij is niet te beroerd om dat te demonstreren en enthousiast mee te zingen en dansen met de beelden op de televisie. Het korte stukje van hem dat tijdens de film voorbijkomt is niet alles: het loont het geduld te blijven zitten tijdens de aftiteling.
Conclusie
Glee: The 3D Concert Movie is precies wat je ervan mag verwachten: ongetwijfeld geweldig voor de echte fans, maar niet besteed aan de buitenstaanders zonder ‘feeling’ met de groep. Zoals elke muziekfilm eigenlijk. Je gaat immers ook niet naar This Is It kijken wanneer je de muziek van Michael Jackson niet om aan te horen vindt, nietwaar?
Best een positief verhaal eigenlijk. En dan toch maar net een magere voldoende? Ja, inderdaad. Dat ligt aan het type film. Een film van een concert is meestal niet het podium voor de enthousiaste, gemotiveerde filmmaker. Het blijven toch gewoon opnames van een concert. Dan is een nipte voldoende eigenlijk wel het hoogst haalbare.
