Jim Carrey is terug in een rol die hem op het lijf geschreven is. Hij is Mr. Popper, die van zijn vader een pinguïn erft. Maar één pinguïn maakt nog geen komediefilm, dus komen er door een misverstand nog vijf exemplaren in het appartement van Popper terecht. Wat volgt is een aaneenschakeling van absurditeit. Zoals gezegd, de rol is Carrey op het lijf geschreven.
De helende kracht van pinguïns
Mr. Popper heeft het allemaal goed voor elkaar. Een mooi huis, goede baan en een assistente met een voorkeur voor de letter ‘p’. Als hij dan ook nog op weg lijkt naar een grote promotie kan het allemaal niet meer beter. Of wel? Natuurlijk wel. Zoals zo vaak heeft de glansrijke carrière van Popper een keerzijde. Hij heeft een slechte band met zijn kinderen en de moeder van die kinderen lijkt verder te gaan met haar leven en date een andere man.
Gelukkig heeft Popper dus zijn carrière waar hij zich op uit kan leven. Er is nog maar één opdracht die tussen hem en zijn droombaan staat. Niks dat hem tegen kan houden die taak tot een goed einde te brengen. Tenminste, zo denkt hij. Maar dan krijgt hij van zijn vader een opgezette pinguïn opgestuurd. Opgezet? Niet dus! Voeg daar een misverstand aan toe met een gebrekkig Engels sprekende collega van die vader en voor je het weet heb je zes pinguïns om je het leven zuur te maken.
Aanvankelijk weet Popper niet hoe snel hij de beesten weer de deur uit moet werken. Als zijn kinderen echter gek blijken op de beesten besluit hij ze te houden en zijn appartement er op in te richten. Pinguïns blijken het perfecte bindmiddel voor een verscheurd gezin.
Hartverwarmende taferelen in een ijskoud appartement
Ik meldde al dat Jim Carrey uitstekend tot zijn recht komt in de rol van zakenman Mr. Popper. De overige menselijke personages zijn heel wat minder opvallend, van zijn zoon en dochter tot aan de drie eigenaren van het bedrijf waar hij voor werkt. Een positieve uitzondering wordt gevormd door Popper’s assistente Pippi. Zoals gezegd heeft zij een grote voorkeur voor de letter ‘p’. Een erg flauw grapje in een film met veel p’s in de hoofdrol. Maar eerlijk is eerlijk, het is een leuke toevoeging.
Toch zijn het vooral de pinguïns waar Carrey de spotlight mee moet delen. Elke vogel heeft zijn eigen karakter en opvallende eigenschappen, wat ze namen oplevert die doen denken aan de zeven dwergen van Sneeuwwitje. Naarmate de band tussen de zakenman en deze bijzondere dieren groeit, stijgt de gevoelswaarde in het appartement dat intussen is veranderd in een ijspaleis. Deze mix van komedie, dieren in de hoofdrol en de moeilijkheden van het gezin maken Mr. Popper’s Penguins de familiefilm bij uitstek.
Daarin schuilt ook meteen de grote zwakte van de film, want afgezien van het feit dat er zes rollen zijn weggelegd voor pinguïns is het allemaal vrij standaard. Een zakenman die door zijn carrière zijn gezin is verloren, een puberende tienerdochter die alles er niet makkelijker op maakt en een toevallig gebeurtenis die hem de ogen opent. Heel inventief is het niet. Maar daar gaat het in deze films ook eigenlijk helemaal niet om, dus laten we daar geen al te groot punt van maken.
Conclusie
Mr. Popper’s Penguins is het prototype van de familiefilm. Komische momenten worden afgewisseld met aandoenlijke scènes met de pinguïns en Popper’s kinderen. Jim Carrey is precies wat de rol van Mr. Popper nodig heeft en je ziet aan hem dat hij er nog altijd plezier in heeft. Echter, het is bepaald geen film die zal binnentreden in een rijtje klassiekers dat over jaren nog steeds bekeken wordt. Daarom, een goede voldoende voor vermakelijkheid, maar ook niet meer dan dat vanwege het vrij simpele karakter.
