White Knight Chronicles II

Waar vroeger binnen het RPG-genre het de Japanse titels waren die het voor het zeggen hadden, zijn deze vandaag de dag sterk verdrongen door de rollenspellen uit het Westen. The Elder Scrolls, Fallout, Mass Effect, Dragon Age: Final Fantasy en Dragon Quest zijn voorbeelden van giganten die het tegen deze titels kunnen opnemen. Ondanks dat er nog genoeg Japanse RPG’s worden gemaakt, zijn deze lang niet zo groot als voorheen. Sony heeft echter begin 2010 een nieuwe titel onder zijn vleugel genomen en nu is het tweede deel alweer in de winkels te vinden. Heeft White Knight Chronicles II de kwaliteit om ook in het Westen te scoren?

Een vervolg

Het leuke aan White Knight Chronicles II is dat het niet gepast is om in deze review het einde van het eerste deel te beschrijven, daar deze is bijgevoegd bij het vervolg. Op één blu-ray-schijfje staat dus inderdaad zowel een opgepoetste versie van White Knight Chronicles als White Knight Chronicles II. Laatstgenoemde vervolgt direct het verhaal van diens voorganger en bevat dezelfde hoofdpersonages als die van het eerste deel.

Het is mogelijk om aan het tweede deel te beginnen zonder White Knight Chronicles uit te spelen, iets wat in de Japanse versie overigens niet kan, maar dit valt niet aan te raden. Het vervolg kent namelijk een zeer slechte introductie en het is dan ook echt goed merkbaar dat je White Knight Chronicles II direct na het eerste deel dient te spelen, omdat er geen enkele uitleg wordt gegeven. Je personages beginnen allemaal op level 35 en je dient plotseling skill points te verdelen en vrijwel direct te vechten. Het is daarom een zeer goede keuze geweest om het eerste deel erbij te voegen.

Zwart-wit

White Knight Chronicles draaide om Leonard die verstrikt raakt in de problemen van het koninkrijk Balandor. Wanneer de koning wordt omgelegd tijdens het feest van zijn volwassen geworden dochter, slaat Leonard met de prinses op de vlucht en ontdekt hij dat zich in de ondergrondse ruimten van het kasteel een grote witte ridder bevindt. Het blijkt een eeuwenoud geheim te zijn. Leonard wordt de meester van het ding, waardoor hij in deze enorme gestalte kan transformeren om zo zijn tegenstanders om te brengen. Het is een wapen wat hele legers kan wegvagen, maar zijn ‘Incorrupti’ is echter niet de enige op de wereld. Zoals een echt rollenspel betaamt, leert Leonard nieuwe mensen kennen en maakt hij nieuwe vrienden die hem helpen om de schurk, die uit is op wereldoverheersing, te verslaan.

Het probleem bij het eerste deel is dat het plot weinig wendingen kent en dat het gehele verhaal zwart-wit is. De slechteriken zijn slecht, de goede personages zijn goed. Er zit geen grijs gebied tussenin en je hebt geen moment het idee dat je twijfelt aan hoe juist je daden nou werkelijk zijn. Dit is jammer en is daadwerkelijk iets dat een goede RPG maakt. Helaas is hierin weinig verandering in gebracht in het tweede deel. Het is nog steeds allemaal erg standaard en dat siert de game absoluut niet.

Offline MMO

Wat de game wel bijzonder maakt, is diens vechtsysteem. White Knight Chronicles II bevat exact dezelfde manier om je vijanden te bevechten als in zijn voorganger. Onderin beeld zie je de verscheidene aanvallen waaruit je kunt kiezen en deze kun je om de zoveel tijd inzetten. Ondertussen valt je tegenstander je ook nog aan, dus is het een soort real-time turn-based vechtsysteem geworden. Het werkt, maar het voelt helaas wel net iets te traag aan.

Links bovenin wordt allerlei informatie afgebeeld. Deze heeft betrekking op de schade die jij vijanden toedoet en ontvangt, maar ook alle informatie over wat je teamgenoten doen. Dit volgt elkaar alleen zo snel op, waardoor je het nauwelijks kunt lezen en daarom geen idee hebt wat er precies aan de hand is. Belangrijke informatie vliegt namelijk net zo snel voorbij als een mededeling dat je bondgenoot een aanval mistte.

Naast het menu met aanvallen onderin en de informatiestroom linksboven zijn ook de levens- en magiebalken van je maten afgebeeld. Hierdoor zit het halve scherm vol en zie je dus weinig van het spel zelf. Het gevoel dat je een MMO aan het spelen ben is daarom best groot, al helemaal omdat je een flink aantal bondgenoten aan je zijde hebt vechten. Je bondgenoten doen echter het meeste werk. Je kunt wisselen van personages, maar echt veel zin heeft dit niet. Dit alles maakt White Knight Chronicles II tot een soort offline MMO, iets wat niet aanspreekt.

Toch ook multiplayer?

In White Knight Chronicles II, evenals in het eerste deel, maak je aan het begin van het spel een avatar, een personage die jou dient te vertegenwoordigen. In beide singleplayeravonturen loopt deze man of vrouw continu mee en doet ook mee aan de gevechten, maar voegt absoluut niets toe aan het verhaal en zegt overigens ook geen woord. Waarom ontwikkelaar Level-5 ervoor heeft gekozen dit figuur, ook in het tweede deel, te laten meelopen met de avonturen van Leonard en zijn vrienden is een raadsel.

White Knight Chronicles voelt aan als een offline MMO, maar er is ook een onlinemodus aanwezig. Hierin neem jij de rol aan van je gecreëerde avatar aan en is het mogelijk om met zes mensen missies tot een goed einde te brengen. Het is jammer dat het volledige spel niet met anderen valt te spelen, want dit is het aspect waarin de potentie van White Knight Chronicles werkelijk tot uiting komt. De tekortkomingen van het spel vervagen, want het offline MMO-gevoel verdwijnt volledig.

Sfeer

Ondanks dat White Knight Chronicles II geenszins een perfecte RPG is, bevat de game toch zeker een aantal goede elementen, waarbij met name de sfeer ervoor zorgt dat je wilt doorspelen. Zoals een echt Japans rollenspel betaamt, bevat ook White Knight Chronicles namelijk een geweldige soundtrack en zijn de omgevingen over het algemeen goed bedacht. Mocht je beide spellen overigens erg waarderen, dan is het fijn om te weten dat je lekker lang bezig kunt zijn. In totaal ben je zeker tientallen uren kwijt met alleen het hoofdverhaal en dan zijn nog genoeg zijmissies die je tot een goed einde kunt brengen.

Conclusie

White Knight Chronicles II is niet een erg sterke RPG geworden en laat absoluut niet zien tot waartoe Japanse games in staat zijn. Het spel bevat een verhaal vol clichés en zonder plotwendingen en kent een bijzonder, maar net iets te traag, vechtsysteem. Daarnaast voelt de game aan als een offline MMO, waarbij de multiplayermodus – die helaas geen co-op ondersteunt – laat zien hoe het wel zou moeten. Gelukkig is niet alles negatief aan de game, want je kunt lekker lang aan de slag, waarbij je avontuur wordt ondersteund door een wereld vol sfeer. Uiteindelijk is White Knight Chronicles II niet een echt slechte RPG, maar behoort de game beslist niet bij de betere.