Muziek is iets aparts. Iets speciaals. Een symfonie van geluiden dat ons raakt. Emoties opwekt. Weet te ontroeren, mensen in lachen uit laat barsten, of tot woede jegens de maatschappij oproept. Het is een instrument waarmee je je emoties tot uitdrukking kan laten komen. Maar bovenal: muziek geeft vulling aan dat ene lege plekje in je hart.
Een visueel meesterwerk
Dan is er Child of Eden: een ritmische shooter die met veel bonte kleuren een waar audiovisueel spektakel weet neer te zetten. Met bedenker Tetsuya Mizuguchi aan het roer van de ontwikkeling kan de game met recht de spirituele opvolger van zijn culthit Rez worden genoemd, die een kleine tien jaar geleden met eenzelfde concept een nieuwe betekenis verbond aan het begrip muziekgames. Het is nu echter het jaar 2011 en met de huidige technologieën is een nieuw meesterwerk gecreëerd dat zijn gelijke niet kent. Child of Eden is uniek en dat zal toch in de meer-van-het-zelfde gamecultuur vandaag de dag aan moeten spreken.
Het verhaal dat dit alles bijeenhoudt is bijna even vaag als de game zelf. In Child of Eden nemen we een reuzenstap in de toekomst van een aantal honderd jaar. De mens heeft al een groot gedeelte van de onmetelijke ruimte verkend en het internet, nu Eden geheten, is uitgegroeid tot een enorme futuristische archiefkast waarin de gedachten en gebeurtenissen van de gehele menselijke geschiedenis in zijn opgeslagen. Dit begon allemaal bij de eerste mens die in 2009 in de ruimte werd geboren, het meisje Lumi. De kunstmatige werkelijkheid in de toekomst probeert, in een poging om de ‘vroege’ mens in ere te herstellen, de menselijke persoonlijkheid van Lumi te recreëren uit de gegevens die Eden bevat.
Purificatie van virussen
Er is echter één probleem. Naarmate het project de voltooiing nadert, slaat een onbekend virus toe dat de vele data corrumpeert. In een poging om het gehele project te redden zal jij in Eden de virussen rondom de zo belangrijke opgeslagen herinneringen van Lumi moeten opruimen. Deze virussen zijn in de gekste vormen aan te treffen. Walvissen, vliegende rupsen en enorme vogels, en dat alles in de meest schitterende en overweldigende kleuren. Als speler zul je de besmette gegevens moeten purifiëren, waarvoor je de beschikking hebt over een drietal wapens. De eerste is te vergelijken met een rocket launcher, want je kunt er doelwitten mee locken. Het tweede wapen is een soort van mitrailleur en is minder krachtig dan wapen numero één. En als laatste krijg je als speler af en toe een ‘Euphoria’ in handen, waarmee je voor korte tijd alle virussen kunt uitschakelen, wanneer het je allemaal even te veel wordt.
Tot zover lijkt het allemaal vrij eenvoudig. In een ietwat aparte en gekleurde omgeving vijanden met wapens uitschakelen lijkt verdacht veel op het concept van de standaard shooter, toch? Sterker nog, je hebt zelfs bossfights. In hoeverre verschilt Child of Eden dan van een reguliere shooter, zul je je vast en zeker afvragen. Child of Eden is een on-rails ritmische shooter. Als speler zul je dus in een vaste baan worden geleid, terwijl je vijanden dient te vermorzelen. Tijdens het spelen van een level zul je begeleid worden door elektronische muziek die overigens orkestraal is en iedereen wel aan zal spreken. Bij het vernietigen van je vijanden kan je bonuspunten behalen, wanneer je op het ritme van de muziek vijanden weet uit te schakelen. De ervaring die dit biedt is ongekend en schept een nieuwe dimensie aan het beluisteren van de muziek.
Kinect, een geweldige toevoeging
Dit alles is op grandioze wijze met Kinect te besturen. Child of Eden is dan ook een uitermate goed voorbeeld van waar het stukje hardware echt een toevoeging bij kan zijn. Kinect vangt alle benodigde gebaren bij het besturen en richten van je wapens goed op, slechts af en toe gaat er wat fout en raak je even gedesoriënteerd in het spel. Gelukkig is voor gamers zonder Kinect ook de game met een standaard controller te spelen. De besturing van alles is vrij simpel, maar de ervaring gaat er wel wat op achteruit. Child of Eden kan dan ook als een goede reden beschouwd worden om Kinect toch maar eens in huis te halen.
Een magnifieke ervaring kan Child of Eden zeker genoemd worden, maar helaas komt deze wel al vrij snel tot een abrupt einde. Na een uur gespeeld te hebben kan je zelfs al de eindcredits zien. Gelukkig valt er dan nog genoeg uit te spelen en zul je je uiterste best moeten doen om alle vijf de levels op 100% te krijgen – dat betekent dat je álle virussen tijdens een speelsessie een kopje kleiner dient te maken. Dit kan je nog wel wat tijd kosten en ook de extra’s vormen een manier om de speelduur allemaal wat op te rekken. Helaas kan de game dan nog niet lang genoemd worden. Tot slot moet dan ook nog worden gezegd dat Child of Eden niet voor iedereen een fantastische psychedelische trip zal zijn. Velen zullen vermoedelijk wazig opkijken tijdens de beelden en niet de aantrekkingskracht voelen die anderen wel inspireert.
Conclusie
Child of Eden kan met recht een adembenemende game genoemd worden. De schitterende visuele uitstraling van de game in combinatie met de fantastische combinatie van muziek en actie levert een waar spektakel op dat zijn gelijke niet kent. De game is echter niet voor elk publiek toegankelijk en is bovendien van een vrij korte speelduur voorzien. Dat zou echter niemand ervan moeten weerhouden om toch aan de game te ruiken en de unieke beleving te ervaren.